Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Zaterdagmiddagshopgewoel

Het lentezonnetje brandde de kloostermoppen op de Goudse Markt zowaar warm. Ik zat als een Mexicaan met een sombrero (het was een Italiaanse cowboyhoed) wat somber te dommelen in de hitte. Ik probeerde niet in de duivenpoep te gaan zitten.
'Vroeger maakten we soep van die beesten!', mekkerde een oud gebogen vrouwtje. Ze was er nog steeds toe in staat, vanwege de kwaadaardige ondertoon.
Ladingen toeristen stromen weer aan, Amerikanen, Chinezen, Fransen en natuurlijk Duitsers, die trouwens best heel aardig zijn.

Dé 1 aprilmop dit jaar was, dat ze het Goudse stadhuis zouden verkopen en naar China of zo verschepen. Jammer dat het een mop was. Er zijn gebouwen, die op den duur mateloos gaan vervelen, alleen al omdat ze dagelijks door honderden mensen worden gefotografeerd, zodat inmiddels miljoenen mensen een kiekje van hetzelfde gebouw hebben, iets waar ik op zich al zwaar depressief van kan worden.

Vrolijke meisjes in trendy zomerkledij met steevast een Italiaans ijsje in de hand, huppelen al likkend supervrolijk het bloeiende seizoen binnen. Onze tweede goede boekhandel sloot voorgoed de deuren naar het literair Walhalla, ik sleepte er enkele prachtig gebonden exemplaren van uitgeverij De Geus weg, 1 euro per stuk. 'Gaat Karssen Gouda verlaten?', vroeg ik. 'Já, helemaal!', zei de nu waarschijnlijk werkeloze medewerkster, ze was al in de zestig. Weer een traditie armer.
De Bruna is een wat zwart werkende boekhandel, niet echt gespecialiseerd en mikkend op het al te populaire. Net als de V & D-collectie.

Er kwamen zwaar ronkende motoren de binnenstad inrijden, een sinistere, agressieve, stoere motorclub, met iets van "Maluka" op hun leren jassen gedrukt, het leken me Hells Angels, alsof ze de stad kwamen veroveren, maar het bleef bij bier zuipen en verder trekken. Ik zwijg en knip door.

Een jongedame met peperdure kleren wachtte op haar geliefde bij de Waag, ik bewonderde haar sappige, strakke benen, die ze recht naar voren stak. Bij 'De Zalm' (VVD-bolwerk) was het middagzuipen weer begonnen, het was er topdrukte, jonge mensen, die bulken van het geld en die van verveling niet meer weten wat ze doen. Showbinken en showdames en maar flirten met alles wat beweegt! Naast mij stond een man in zijn rolstoel, hij fysiek, ik psychisch. We zochten allebei wat menselijke nabijheid en we zagen hoe de markt werd afgebroken. Hij klampte zomaar een jongeman aan, wilde op zijn horloge kijken hoe laat het was. Ze draaiden zich nog lang giechelend om. Ja-ja, ik ken die verwende types die de halve wereld voor gek verklaren!

'Drie meloenen voor een euro!', probeerde er nog iemand. 'Doe mij die drie meloentjes maar', zei ik en met dat koopje fietste ik langs al die plekken, die ik wel kan dromen, terug naar mijn schrijvershol, ongestoord door invloeden, die toch niets met mij te maken hebben, immers, mensen die elkaar passeren als schepen in de nacht. Misschien met dit verschil, dat zij geen last van eenzaamheid hebben en oppervlakkig schijnbaar gelukkig zijn. Voor zolang ze dat volhouden dan.

Schrijver: Joanan Rutgers, 10 april 2011


Geplaatst in de categorie: filosofie

4.0 met 3 stemmen 109



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)