Nain ielèven

11 september 2001, 14.40 uur. Vandaag is mijn vrouw jarig. We hebben besloten met onze nog jonge kinderen en met het bezoek naar de MacDonald’s te gaan. Vlak voordat we vertrekken loop ik nog even naar mijn kamer om mijn mails te checken. Terwijl ik achter de computer zit is het net alsof er aan mijn linkerbeen wordt getrokken. Zit er misschien een kat onder mijn bureau? Ik kijk eronder, maar zie niets ongewoons. Daarop loop ik naar beneden en pak de autosleutels. We gaan! Met opgetogen gezichtjes stappen onze kinderen in, het feest kan beginnen. Mijn schoonzus en haar zoontje volgen ons in een tweede wagen.

15.30 uur. De kinderen hebben hun Happy Meals naar binnen gewerkt, de plastic cadeautjes zitten bij mijn vrouw in de tas. Omdat het erg zacht is buiten – de Amerikanen zouden het hebben over een Indian summer - zijn we naar het terras gegaan. Er staan een paar speeltoestellen: een felgekleurde glijbaan met allerlei slurven eraan, een klimrek en een paar schommels. De kinderen doen hun schoenen uit. Joelend en schaterend zitten ze elkaar in de glijbaan achterna.

16.00 uur. Mijn neefje heeft het in zijn broek gedaan, de glijbaan ziet er vreselijk uit. Mijn vrouw gaat naar binnen en vraagt een ober of we Spic & Span, een emmer water en een borstel mogen hebben om de rommel op te ruimen. De ober reageert begripvol: “Geen nood, mevrouw, wij maken het wel schoon”. Hij pakt een stuk papier en plakt dat op het glijbaanhuisje. “Wegens hygiënisch omstandigheden gesloten”, staat er stijfjes op. We grijnzen erom en filmen het stuk papier met die tekst.

16.15 uur. Het is opvallend stil in de MacDonald’s. Vreemd. Rond deze tijd komen meestal bezoekers binnen die na hun werk een Big Mac komen halen. De jongens en meisjes achter de balie praten op gedempte toon tegen elkaar, maar we kunnen hen niet verstaan. We drinken nog een kop koffie, de kinderen krijgen een ijsje met een verrassing. Daarna rijden we doodgemoedereerd terug naar huis.

20.00 uur. Het verjaardagsbezoek is weg. Ik zet de t.v. aan en schrik. We zien vliegtuigen die de Twin Towers binnenvliegen. Ook laat men beelden zien van het Pentagon. Een deel ervan is weggeslagen door een Boeing die zich op volle snelheid in het gebouw heeft geboord. Een vierde toestel is gekaapt en gecrasht. Amerika is in oorlog, klinkt het overal.

23.30 uur. Politici en commentatoren vragen zich af wie er achter deze aanslagen zit. Eén ding is duidelijk: het antwoord zal vernietigend zijn, dit moet worden gewroken. Mijn vrouw ligt in al bed, ik blijf gefascineerd kijken. Een paar schalen met borrelnootjes, chips en blokjes kaas staan nog op tafel. Gedachteloos doe ik af en toe een greep in de schaaltjes. Vreemd: terwijl er een soort wereldoorlog uitbrak zaten we vanmiddag bij de MacDonald’s. Het contrast kon bijna niet groter zijn. Stel je voor dat de wereld was vergaan terwijl we aan de Big Mac zaten. Absurd gewoon. Ik schakel over op CNN

12 september 02.00 uur. De t.v. heb ik uitgedaan. Hoewel het me anders niet zo stoort – je raakt aan die gelikte filmpjes gewend – erger ik me aan de reclame voor Mitsubishi, Rolex and whisky. Zelfs als er een grote komeet op de V.S. zou inslaan waardoor miljoenen mensen levend zouden verbranden, zou CNN tot de laatste minuut reclame blijven uitzenden. Als een paar buitenaardse bobo’s in een UFO voor het Witte Huis zouden landen om officieel kennis te maken met de Amerikaanse president, zou de rechtstreekse uitzending daarvan voor dat gejengel worden onderbroken.

Ik loop naar de keuken en zet de lege schalen, de bordjes en de gebakvorkjes in de afwasmachine. Morgen moet ik er weer vroeg uit. Erg gerust ben ik niet door wat ik gezien heb. En opeens herinner ik me het voorval van die middag, toen ik een eventjes achter de computer zat: er werd zomaar aan mijn been getrokken. Zouden andere mensen dat nu ook hebben als er iets gebeurt waardoor de wereld op slag verandert? Ben ik paranormaal geworden? Wat staat ons nog te wachten? Ik gaap, doe de lichten in de kamer uit en loop naar boven.

Vlak voordat ik in slaap val speelt er steeds één zinnetje door mijn hoofd: ”Het antwoord zal vernietigend zijn, hierna is de wereld nooit meer dezelfde”.