Schrijvers zitten zonder naaktmodellen

Ik blader nog wel eens door 'Toen werden schoot en boezem lekkernij' van dr. Charles Vergeer, die heel wat realiteit van de befaamde Tachtigers zichtbaar heeft gemaakt, waarvoor ik hem zeer dankbaar ben.
Ik had graag in die eind achttiende eeuw geleefd, omdat mijn ziel zich daar het meeste thuis voelt, in Frankrijk troonden de impressionisten boven de schilderkunsthistorie uit en baarde Baudelaire grootheden als Verlaine, Rimbaud en Mallarmé. Ik heb trouwens het sterke vermoeden dat ik een incarnatie in die tijd heb liggen, ga niet overdrijven, maar een zijfiguur op zijn minst.
Ik ben heel jaloers op de kunstschilder G.H. Breitner, die de ene schoonheid na de andere schoonheid naakt in zijn atelier mocht bewonderen. De wazige foto's laten niets aan de verbeelding over, ik begrijp dat heer Breitner het vrouwelijk schoon niet alleen graag uitbeeldde, maar ook graag onder het vergrootglas ambieerde. Wat bezielde die veelal arme vrouwen? Dachten ze via hem beroemd te worden? Hadden ze zijn karige centen zo hard nodig? Of waren ze stiekem op seks belust?
Die Breitner bofte maar met die volborstige jongedames met hun zwaarbehaarde driehoeken, want aan steriel, seksloos scheergedoe deed men toen gelukkig nog niet. De dames in kwestie kijken zelfs zeer verguld in de lens van de camera. Het is hun een ware eer dat hun donkerharige genotsplekken worden vereeuwigd.
Dat hij vaak in de rosse buurt te vinden was, behoeft geen uitleg. Wel dat hij de levenspartner van Arnold Ising naakt mocht fotograferen, een ware beauty, maar treurig op een ijzeren bed met een foeilelijk behang als achtergrond. Ik zou zo in de foto willen duiken om haar stevig te omarmen en seksueel te bevredigen.
Ben bang dat Breitner me weer voor was, de gelukzalige lulhannes.
Hij fotografeerde zelfs erotische acties. Soms gaan pornotaferelen hand in hand met ware kunst. De lome overgave van zijn naaktmodellen is opvallend, ze geven zich helemaal, onderwerpen zich volkomen, is er iets mooiers denkbaar voor een kunstzinnige man? De naakte schoonheden waren volkomen in zijn macht, meer kun je niet wensen, maar ik weet beter, ondanks dat schijngeluk, moet hij zichzelf doodongelukkig hebben gevoeld bij zoveel fysieke overgave, want het was te veel en waar de erotiek de psychische motieven verdrijft, ontstaat kosmische leegte, ontroostbaar verdriet. Juist, hard geworden cynici, ook daar steeg hij bovenuit.

Als schrijver bega je veel meer onzinnige omwegen om een vrouw zover te krijgen, dat ze blijmoedig uit de kleren gaat om jou te behagen, als dat al ooit gebeurt. Hoe moet je een aantrekkelijke vrouw zover krijgen om zich in een geile pose te laten begluren? Schilderijen zijn direct te doorgronden, maar schrijfsels berusten op geloofwaardigheid en daar ontbreekt het vaak aan. Oogcontact is groter dan gedachtencontact. Al die opgepikte armoevrouwen begrepen niets van literaire teksten, verf was zichtbaar en tastbaar, dat snapten ze wel, die sluwe Breitner heeft niet voor niets de juiste kunstvorm gekozen.
Het deprimeert me bovenmate, dit gruwelijke feit, want ik erken helaas dat ik als rampzalig schrijvertje zijn absolute mindere ben, vooral vanwege zijn slimmere, snellere manier om vrouwen uit de kleren te krijgen en binnen handbereik. Ik droom vaak van een volstrekt nudisme, wat alle ellende zou oplossen, waardoor schrijvers ook eens aan hun trekken komen! Het zou de wereldliteratuur een wereldschokkend nieuw elan geven! Breitner stemt voor, dat weet ik uit intieme bronnen. Hartstochtelijke deelgenoten.

Schrijvers zitten zo George Breitner nudisme

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

-1.0 met 1 stemmen 520