Schrijverschap
Als schrijver geef je het beste van jezelf weg, er is slechts een lege huls die overblijft, een slap aftreksel van wat je hebt gepresteerd. Dat beaamde de Friese dichter Slauerhoff al, die jonge vrouwen waarschuwde om nooit iets te beginnen met de dichter, die paait met zijn bedwelmende woorden. Daarom kunnen de meeste mensen zich vaak niet voorstellen dat die gewone mensen beroemde schrijvers zijn, omdat ze zichzelf hebben leeg geschreven, hun ziel uitgehold voor het goede doel, vaak in bittere eenzaamheid gedaan, gemengd met de inspiratie-stimulerende verruimende middelen, die ook de levenskrachten aantasten, waardoor de gevierde schrijvers er als laveloze halvegaren uitzien, die door weinigen als geniale nieuwlichters worden gezien, maar eerder als roemloze losers en loslopende gekken. Zo gezien is het schrijverschap een dubbel martelaarschap en valt het voor iedereen af te raden, daar het inderdaad geen harde euro oplevert en de belangwekkendheid valt te bezien, zeker in het licht van al die langnekkerige bofkonten, die het boven de massa uitstijgen vrijwel onmogelijk hebben gemaakt. Schrijven voor je eigen lol is een narcistische misvatting, want dat vult geen hol, is net zo kil als een verre, onbekende planeet. Als schrijver heb ik veel dierbare gevoelens voor de schrijvers, die ik met rillende passie gelezen heb, die mijn perceptie ten goede hebben veranderd, waarbij de meest extreme zinsneden mij het dierbaarste zijn en ik zelfs besef dat dat maar een topje van de ijsberg is, dat de goddelijke wereld, waarmee alle schrijvers (on)bewust verbonden zijn, ons voorstellingsvermogen ver te boven gaan, wat net zo wrevelig bizar is als de vraag wie God geschapen heeft, waar gelukkig geen godsdienst antwoord op heeft, wat hun ontoereikendheid gelukkig onderstreept. Niemand is alwetend, er zijn alleen maar weinigen, die het moeizaam genaken en waarbij het ze dan acuut ontglipt. Heiligen stelden zich weerloos open voor het Goddelijke, zonder er individueel rijker van te worden, met puur sociale motieven, waardoor ze onbeschrijfbare Eenheid met God ervoeren, wat alle wereldliteratuur overstijgt, waardoor je als schrijver al je eigen woorden ook wel op de brandstapel kunt gooien, want met woorden achterhaal je nooit de ware mystiek van het leven, je dolt ermee, je kan zo in een dolhuis terecht, in plaats van genomineerd worden voor de volgende Nobelprijs voor Literatuur, wat ook maar een overdreven farce is, gedomineerd door amateuristische woordkenners, die zich laten leiden door populaire richtlijnen en politiek verantwoorde souffleurs. Toch is lezen en dus ook schrijverschap juist vandaag de dag een zeer chique en edele bezigheid, daar de massabevolking zich laat versimpelen door de oppervlakkige beeldbuisterreur, de internetverdovingen en de mobiele, autisme verhogende hightech-apparaten. Loom consumeren verdrijft ware inspanning. Schrijvers zullen daarom steeds zeldzamer worden en ooit zelfs als een gevaar voor de samenleving worden gezien, vanwege hun afwijkende observatievermogens en hun te trage reactievermogens, die de dolgedraaide, opgevoerde massarazernij tergend ondermijnen. Ze zijn de opgejaagde paria's van de toekomst, omdat ze de mensheid teveel herinneren aan hun menselijkheid, terwijl diezelfde mensheid liever goddeloos en afgestompt ten onder gaat, bier zuipend en patat vretend, verdoofd door moderne techniek en platwalsende drugs en visuele grootmachten. De zelfdestructie lijkt het te winnen van de vitale krachten, maar gelukkig zijn er nog rebellerende schrijvers, die tegen de stroom in varen en met gebalde vuisten hun tegengifinkt op papier kalken, de noodklokken volop luidend, als nachtkabouters de aangepaste dommen op andere gedachten brengend, de schrijfkunst ridderlijk in ere houdend.
Geplaatst in de categorie: taal
Schrijverschap
127
Geef je reactie op deze inzending: