Terug naar de reclame
Schreeuwende waterval, dronken van aandacht. Overtuigd van je gebundelde kracht in het midden doorgezakt na weer een eenzame nacht, wie schrijft, die blijft...ergens in hangen.
Zit je er nu ongemakkelijk bij...op het puntje van je potlood, zakt je onderbroek al af naar half zeven...heeft ze het over mij? Echt wel.
Want je hoeft me niets te vertellen, noch te schrijven over die grote boze wereld, waar je als supervertegenwoordiger in het afzeiken, er net naast plast.
Mijn lief, mijn dagboek, houd jij mijn handje ff vast...straks zetten ze een mes op mijn keel, nou ik lach me kapot. Het is ook zo dodelijk vermoeiend allemaal.
En als je nou echt goed met woorden was, zou nog te begrijpen zijn waarom je dagelijks met die pitbullshit een kettingreactie op gang zet, met het schuim over het paard getilde lippen...
alsof er ook maar iemand zit te wachten op alweer zo'n halfgaar bij elkaar geschrapt soepzooitje waar je als gehaktbal te romig over drijft.
Wie het verschil niet kan lezen tussen franse frietpraat en raspatat mag voor mijn part met al zijn clichématig gezemel over schoonheidsfoutjes terug naar de reclame.
Vooralsnog is er geen vraag naar tweedehands inspiratie op een derderangse manier uitgestald.
Wij komen elkaar nog wel tegen...en ook dan zal je mij niet kunnen imponeren als bedreigde poezelaar te koop voor 1 euro op de markt, uitgebracht door Kliterair & Co.
Geplaatst in de categorie: internet