Sleutelgaten
Laat u niet op het verkeerde been zetten door mijn gekozen categorie ‘humor’, maar je moet toch wat als je niet in dezelfde trant wilt schrijven als in mijn vorige hartenkreet “. . . maakt rare sprongen”.
Toch lachen mijn vrouw en ik soms als een boer met kiespijn over hetgeen er allemaal op ons afkomst naar aanleiding van de inbraak in onze woning. Enige dagen daarna vervoegde ik mij bij het politiebureau om voor het Procesverbaal aanvullende gegevens te verstrekken. Omdat ik daar ter plaatse blijkbaar niet de rust zelve was, raadde men mij aan, om in afwachting op de ons toegezegde slachtofferhulp, toch maar even onze huisarts te consulteren.
Nu wil het feit, dat deze als afgestudeerd huisarts goed op de hoogte is van alles wat met de geneeskunde te maken heeft; dat hij toevallig van buitenlandse afkomst is doet daar niets van af, zij het, dat hij toch in een andere cultuur is opgegroeid en vermoedelijk zaken van mentale aard ook nog vanuit die cultuurachtergrond beoordeelt. Nadat hij mijn verhaal had aangehoord sprak hij, na enige tellen van betekenisvolle stilte, de wijze woorden: “Heftich… ja werrrkelik, heftich. Iek advizeer u: niet mer an denken, oke?”
Ik moet hem nageven, dat dit een directer advies is dan het standaard gebezigde: “neemt u maar een paracetamol” van zijn Nederlandse vakbroeders. Ik was werkelijk verbijsterd. Het is, dat ik minder lang in de schoolbanken heb gezeten, anders was ik warempel zo maar zelf tot die conclusie gekomen.
Volgende week bezoeken wij dus Slachtofferhulp op het politiebureau. In de tussentijd hebben we toch al alle toegangsdeuren tot onze woning, inclusief een groot bovenlicht, van een deugdelijke beveiliging laten voorzien. Je zou dus mogen aannemen, dat de rust in ons dagelijks leven (lees nachtelijke uren) zou zijn weergekeerd. Niets is minder waar. We doen beiden, om beurten, “hazenslaapjes”. In de tussentijd is elk normaal geluid, dat wij eerder nooit opmerkten, nu soms verontrustend. Al enige keren heb ik ’s nachts, al dan niet gewapend met een stevig voorwerp plus zaklantaarn, mijn woning tot in de uithoeken verkend. Het enige spook, dat er op dat moment rondwaarde was ik zelf. Met een steen op je maag en een keiharde buik van de spanning kroop ik dan weer naast mijn vrouw, die, hoe kan het anders, ook weer wakker was geworden.
Dus moet ik u hierbij bekennen, dat het hele incident van vrijdag 13 september jl. achteraf toch een impact vanjewelste op ons heeft gehad en nog steeds heeft. Ongewild verergert het geheel en op sommige momenten denk je: ‘als een smurf door een waterkraan kan, dan kan een insluiper…’ Het gevolg daarvan is de voelbare opwelling, om zelfs alle sleutelgaten in je woning te willen dichtstoppen en dat is dan weer ronduit paranoïde te noemen. In de tussentijd vertel je overdag voor de zoveelste keer je verhaal naar aanleiding van de belangstellende vraag: “zeg, wat heb ik gehoord? Was dat écht bij jullie?” – Kijk, soms lucht het op en soms worden we er bloednerveus van, maar je geeft er gewillig gehoor aan; het is tenslotte toch oprecht belangstellend bedoeld, nietwaar?
Voorlopig echter blijf ik naar verwachting meer dan waakzaam en als het de spuigaten dreigt uit te lopen, dan gáán die sleutelgaten ook écht dicht. Fobie, psychose, overdreven angst? Dat zal bij Slachtofferhulp hopelijk tot aanvaardbare begrippen worden gerelativeerd. Totdat het zo ver is, smurft niemand met mij de kachel aan. . . hoop ik.
Geplaatst in de categorie: humor
PS: Ons bezoek vandaag aan Slachtofferhulp hebben wij beiden als zeer positief en nuttig ervaren; het gesprek gaf ons het gevoel dat men van mening was dat wij tot nu toe zelf al een goede weg waren ingeslagen. Het volgende bezoek zal dit hopelijk al concreter kunnen aantonen.
1 strijkplank?
Dat kun je inderdaad niet zomaar van je afschudden.
Ik schreef je al, ik heb het zelfde meegemaakt.
En het probleem bij mij is... de daders wonen vlak bij mij in de buurt. Hebben een paar maanden vast gezeten maar waren snel vrij,(hadden al een strafblad.) Maar lopen nu dagelijks bij mij voorbij, kijken gewoon naar boven, maar ik kijk ook gewoon terug, en heel lang!
Laat me niet door hen intimideren, nooit van mijn leven.
Ik laat ze mijn leven niet vergallen, no way!
Ik hoop dat je bij slachtofferhulp toch wat steun kan vinden.
Wees sterk,
Joke.
Heel leuk geschreven die vette ellende, ik wens jullie beiden sterkte!