Piraat onder de piraten
Het had niets met 'Puriteinen en Piraten' van Simon Vestdijk te maken en ook niet met kapitein Zwartbaard en zijn kornuiten, maar alles met mijn mislukte poging om DJ bij een piratenzender in Amersfoort te worden. Ik ging de radio wel eens af naar onbekende stations en opeens ontdekte ik de lokale piratenzender, die mij wel aanstond en bovendien vroegen ze om nieuwe diskjockeys, dus noteerde ik het griezelige telefoonnummer, waarmee ik de duistere onderwereld ging wakker bellen. Ik leek wel gek. Ik had al eerder als vrijwilliger iets voor een ziekenomroep gedaan, maar daar kreeg ik het al snel te benauwd en voelde ik me de veel mindere eend in de bijt, om niet te zeggen het zwarte schaap, hoe de hoofdDJ, die bij Buma Stemra werkte, mij ook aanmoedigde. Ik kreeg er eerst een paar keer les in het aankondigen en daarna volgde de vuurdoop. Ik herinner me dat ik meteen na de eerste keer toch niet zo geschikt werd geacht. Ik bedoel, how low can you go!...
Dus probeerde ik het nog een keer bij spannende rebellen. Ook omdat ik wat anarchistische boekwerken en films had bestudeerd. Ik werd gebeld en ze gaven mij de locatie door, waar iemand mij zou ophalen. Dat was in één van de schimmige straatjes in de binnenstad. Het was al aan het schemeren. 'Ben jij Rutgers?', bromde een vaag figuur met een stiletto in zijn hand, dacht ik, wat later zijn vuuraansteker bleek. 'Ja!', zei ik en ik keek schichtig om mij heen of het arrestatieteam of de mobiele eenheid niet in aantocht was. 'Volg mij!', zei hij als een geroutineerde generaal en we gingen via stegen, platte daken, gammele, houten trappen en uiteindelijk stond ik in een verlichte ruimte, met aan de lange tafel her en der een doortrapte piraat. Ik herkende meteen 'The killer', althans zo noemde een kroegvriend van mij hem, toen we hem eens zagen. Hij zat openlijk cocaïne te snuiven en hij lette niet op mij. Een andere belangrijke piraat was vrolijk (van wat snapte ik al gauw, want het hele roversnest stond groen van de wiet!) en hij loodste me naar het Walhalla, de uitzendkamer, waar ik 'Let's Stick Together' van Bryan Ferry mocht aankondigen. Gewoon als proefkonijntje.
Na een paar biertjes en wat sjekkies begon ik het orale gesteek van hun opmerkingen een beetje zat te worden. 'Jullie hebben een mooi uitzicht over het plein!', zei ik, 'Mooi zo met Onze Lieve Vrouwe toren!'. Ze keken me aan alsof ik een infiltrant van de narcotica-brigade was. 'Je hoort wel van ons, okay?, je weet de weg terug!', zei één van hen. In het donker tastte ik met mijn schoenen of de traptreden niet toevallig vermolmd waren en achter iedere hoek waande ik mij een ingelichte piraat, die mij een dolk tussen de ribben zou steken. Opgelucht zag ik mijn fiets tegen een oude kerk staan en reed ik zo snel mogelijk naar huis, waar ik onmiddellijk het piratennest belde om te zeggen, dat ik er toch maar vanaf zag, ik vond mezelf toch niet echt geschikt genoeg. 'Prima, kerel, dan schrappen we jou toch gewoon van de lijst, een prettige nacht verder!'. Wat was ik blij dat ik weer in mijn eigen, vertrouwde, veilige huis was, waar ik met Belgische speciaalbiertjes en nachochips met pittige dipsaus naar mooie films kon kijken, het liefst spannende piratenfilms.
Geplaatst in de categorie: hobby
Piratenzender
80
Geef je reactie op deze inzending: