De schaamte voorbij
'Even een zakje vuil wegbrengen' zeg ik tegen eega en ik loop de galerij op, met mijn zakje huisvuil richting het containerhok...
Eventjes de lift in, ik druk op "begane grond" en zoef langzaam naar beneden, zag vanuit mijn ooghoek haar al aankomen.
Beneden staat zij dan weer, om de deur van de lift open te doen en ik lach haar toe door het raampje. Zal ik even wachten, vraagt ze, en ik zeg: doe maar, ben zo terug, de daad bij het woord voegend loop ik naar buiten, richting containerhok, doe de deur open en werp mijn zakje weg.
Zo klaar. Richting de voordeur die zij snel voor me open doet, lief...we praten eigenlijk niet vaak, maar áls we praten, kunnen we haast niet stoppen, een simpele vraag: hoe gaat het met je, kun je op twee manieren beantwoorden, wij pakken de uitgebreide...
Voorzichtig begint ze over het feit dat ze in de overgang zit....tja meis, ik al voor de derde keer, maar zíj is pas 37 jaar en vanwege een drastische operatie is zij nu al aan de beurt, heel vervelend. Wat nog erger is, ze heeft door allerlei nare familieomstandigheden een soort dwang-neurose gekregen, of ik weet wat ze bedoelde?
Nou meis, daar weet ik alles van, heb zelf straatvrees gehad, haar ogen puilen uit, straatvrees? Jazeker wel en weet je met de goede hulp kom je er gewoon uit, zolang je niet in een dip gaat, zolang je blijft praten en wat bij mij hielp, buiten de hulp van mijn partner, jahhhh zeg ze wat?
Ik zeg: alles opschrijven, echt alles, niet alleen van de zon, de bloemen, de bijtjes, maar ook wat je voelt, ziet, meemaakt, zelfs van dit gesprekje..echt, je schrijft het als het ware van je af, dat is een prima therapie.
We staan beiden met tranen op de galerij, mens, mens, wat een openbaring. Drie zoenen en ik zeg: doe je mams de groeten en als er wat is, je weet me te vinden hè?
Hoe een gewoon gesprekje de gevoelige snaar weet te raken.
Geplaatst in de categorie: filosofie
Je hartenkreet is beeldend als een klein animatiefilmpje.