Hoogmoed

Enige tijd geleden kwam mij een tekst onder ogen die, hoe aanmatigend hij ook was geformuleerd, mij meteen wakker schudde. Ik weet helaas niet meer of ik de tekst op deze site tegenkwam of elders. De schrijver of schrijfster was kennelijk met dezelfde gedachten vervuld als ik. Dat wederom resulteerde in een gevoel van herkenning en opluchting, dat ik blijkbaar niet de enige persoon op deze aardkloot was die zich al jaren geleden deze houding had aangemeten. De eerlijkheid gebiedt mij te bekennen, dat deze slechts door een gering aantal personen schouderophalend werd gedoogd.

De exacte tekst of formulering weet ik niet meer, maar in essentie werd er beweerd “dat alleen hij of zij in staat was het pad van zijn of haar gedachtenkronkels feilloos te volgen. Andere personen zouden bij een poging hem of haar langs die zelfde weg te willen doorgronden, al bij de eerste bocht in de berm belanden”.
Dat daarvoor ook een uitstekend functionerend geheugen en de gave rationeel te kunnen denken behoorden bleef helaas onvermeld.

Jaren lang gebeurde het regelmatig, dat ik zo af en toe de op mezelf toepasbare methode hanteerde om het ontstaan van een idee of verhelderende gedachte een heel eind op weg naar de oorsprong bloot te leggen. Een vriend liet mij wel eens, na het lezen van op deze leest geschoeide ontboezemingen, weten “uit de bocht te zijn gevlogen”. Totdat verleden week tijdens een poging om langs die kronkels de oorsprong van het ontstaan en de drijfveer van een bepaalde motivatie te achterhalen, volledig in het niets verzandde.

Geërgerd over mijn arrogantie deed ik een tweede poging die mij in een soort trance leek te brengen. Ik passeerde wéér de eerste bocht van de zonovergoten kronkelweg en zag in de berm de restanten van eerder gestrande pogingen van derden. Ook de volgende bochten nam ik moeiteloos. Plotseling echter werd de groene berm vaal bruin en grijs. Het virtuele asfalt waarover ik me zwevend voortbewoog was opeens nauwelijks waar te nemen. Nog twee bochten verder had ik, gedesoriënteerd, het gevoel dat zweven een gevoel gaf alsof ik fysiek door mul zand moest ploeteren. Feilloos werd nu peilloos. Hoogmoed begon zijn tol te eisen.

‘Dat krijg je nu van al die mooie praatjes’ hield ik mij voor, terwijl ik in het sinistere landschap een op de tak van een kale boom zittende gier ontwaarde. Deze staarde stoïcijns en bewegingsloos naar mijn verschijning - vijandig of niet in mij geïnteresseerd. Huiverend stopte ik, me afvragend wat ik in deze nare omgeving zocht en hoe ik hier eigenlijk was terechtgekomen. Er maakte zich een lichte paniek van mij meester. Aan de einder scheen een nogal fel licht. Zou daar ook de tunnel zijn, waar je doorheen moest als je het ondermaanse verliet en . . . . .

“Baa-haass – hè, zijn we er nog? Waar zit je met jouw gedachten? Ik vraag je nu al voor de tweede keer of je al trek hebt in een kopje koffie", mopperde mijn vrouw.

“Ja natuurlijk – eh graag zelfs”, antwoordde ik geschrokken. Ik had zelfs het idee, dat ik in een reflex té spontaan en té hard antwoord had gegeven, of was dit weer het begin van een nieuwe gedachtenkronkel?

soms heeft een mens rare gewoonten

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.2 met 4 stemmen 153