Een versierde tak voor op het graf
Toen we door de lange Hasseltstraat wandelden: mijn oude tante en ik, kwam ter sprake hoe zij negenenveertig jaar geleden afscheid heeft moeten nemen van haar man, die wij gekend hebben als "Ome André" en hoe toen voor haar de langdurige eenzaamheid intrad, die echter wel onderbroken werd door haar tweede, latere huwelijk.
Heeft zij de "kosmische eenzaamheid" echter gekend, die ik zo zou willen noemen als men wegzinkt als een atoom in het universum als men 's-nachts de hemel beschouwt in ultieme vertwijfeling? Ik betwijfel of zij deze sentimenten ervaren heeft. Aan wie zijn deze trouwens voorbehouden?
De lieflijke, nog jonge schoondochter had een tak vervaardigd, een versierde tak voor op het negenenveertig-jarige graf dat mijn tante onverminderd bezoekt, alsof ook de liefde nooit zou sterven, nooit zal sterven.....
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid