Jubeltenen
Op dit moment zit ik met drie ietwat opgezette tenen van mijn rechtervoet voor het beeldscherm, hetgeen me een nogal zeurend stekende pijn bezorgt. Met mijn slingerende rechtervoet raakte ik vanochtend, achter de rollator lopend, fors een iets omhoog stekende stoeptegel. Niets onoverkomelijks en het kan in de praktijk, als men pech heeft of niet goed oplet, een ieder van u overkomen.
Tot zover is de aanhef het enige nieuwe feit dat in het hier en nu is gebeurd en niet als een opgeroepen belevenis uit de herinnering wordt opgediept. Ik betrap me er echter steeds meer op dat ik, door gebrek aan nieuwe ideeën, helaas steeds meer voor belevenissen in mijn herinnering moet spitten. Zo heb ik mijn leven lang mijn onderdanen dikwijls zeer pijnlijke perioden bezorgd, door onoplettendheid of door me te willen uitsloven.
Om met het uitsloven te beginnen: in het jaar 1973 van de vorige eeuw zou ik, die nog nooit in mijn leven had ‘gevoetbald’, aan mijn toen tienjarig zoontje even laten zien, hoe men een bal, met twee voeten omklemmend, achterwaarts kon opwippen. Welnu, dát lukte wonderwel meteen, maar tijdens het dalen sloeg één voet met volle kracht op de rand van een houten stoelzitting. Terwijl ik van de pijn enigszins wit weg trok, probeerde moeders krampachtig niet luidkeels in lachen uit te barsten. Zoonlief scandeerde daarentegen enthousiast: “nog eens, pa, nog eens!” – Na het maken van foto’s in het ziekenhuis bleek gelukkig niets te zijn gebroken; de kneuzingen hadden wel tot gevolg, dat mijn voet alle kleuren van de regenboog kreeg en dat ik een weekje slechts strompelend en met veel pijn kon lopen.
De gebeurtenis van halverwege de jaren tachtig spande echter de kroon en is tot op heden door niets van dien aard overtroffen. Ik trachtte toen op het balkon een in deze tijd door iedereen gebruikte vuilnisbak van zink, die leeg zeker ongeveer twee kilo zwaar was, met een nieuwe plastic vuilniszak te verversen. Daartoe moest de volle zak, met o.a. kattenbakstenen gevuld, eruit worden getrokken. Ik stond, op kousenvoeten, mijn uiterste best te doen, maar er kwam nauwelijks opwaartse beweging in. Onbemerkt tilde ik, al schuddend, de zinken bak zo’n 20 centimeter mee omhoog en . . . het gevaarte kwam plotseling, als was het gelanceerd, met een forse klap met de dunne uitstekende onderrand boven op de tenen van beide voeten terecht. Mijn luide schreeuw van pijn kwam als echo van de tegenover ons staande huizen terug.
Binnen enkele seconden stonden mijn vrouw en onze twee kinderen achter mij en staarden me met grote ogen vol onbegrip aan. Nadat het zwart voor mijn ogen was weggetrokken en ik net niet het vaantje had gestreken bemerkte ik, dat beide voeten verdoofd waren en licht tintelden. Mijn tenen stonden niet omhoog en zij jubelden evenmin. Met horten en stoten vertelde ik hoe het was gebeurd. Dit wederom werkte automatisch weer op hun lachspieren. Zij slikten, kuchten en schokschouderden krampachtig om elke vorm van een lach of grijns te verhinderen. “Wie doet zoiets nu ook zonder iets aan zijn voeten te hebben?” vroeg vrouwlief nog met ingehouden en licht trillende stem.
Ik heb toen zeker nog een uurtje zitten mokken over mijn ‘tenenkrommende’ onoplettendheid, die mij, met terugwerkende kracht tot in het stenen tijdperk, nog zal heugen.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: welzijn
Veel blunders
168
Geef je reactie op deze inzending: