Een troost in de eenzaamheid?
Op een stille zondagmiddag, toen de eenzaamheid zoals gebruikelijk als een wurgslang om mijn nek lag en mij als een verlammend korset omhulde, als een benauwend luchtledige, was ze gekomen; een nog jonge dame, fors van postuur, en ze bracht een fraaie, zomerse roos mee in een merkwaardig wit vaasje, dat ik, als herinnering aan haar, nog steeds bewaar
Maar kennelijk verontrust en nodeloos beangstigd door het futiele, onschuldige en onbetekenende traantje dat ik liet vloeien uit bewogenheid, vluchtte ze plotseling weg om nooit meer terug te keren in mijn flatje......
30 november 2020
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid