Volwassen kinderverdriet
Wouter, onze op één na jongste achterkleinzoon, heeft ons enkele dagen geleden zeer weten te verbazen. Hij is kort geleden negen jaar oud geworden en zit op school in groep vijf. Het jongetje is erg sportief, zowel in de sport zelf (doelman van een jeugdelftal) maar ook in het nemen van beslissingen naar zijn leeftijdgenootjes toe. Maar hij is ook zeer kritisch op zich zelf. Wanneer hij een bal niet weet te stoppen om het doel vrij te houden, dan is hij van teleurstelling al meerdere keren in huilen uitgebarsten.
Men denkt dat hij een lichte vorm van autisme heeft. Hij is uiterst precies in alles wat hij doet en op deze leeftijd nog steeds dat pientere mannetje dat, toen het amper twee jaar oud was, met het in elkaar zetten van een legpuzzeltje van 30 middelgrote stukjes zijn vader, met een vergelijkbare puzzel met een flink aantal seconden versloeg. Uit het hoofd rekenen, zoals optellen, delen en vermenigvuldigen van eenvoudige sommen kon en kan hij razendsnel voltooien, iets, dat ook de leerkrachten later in de lagere groepen bevestigden. Daarnaast toonde hij veel belangstelling in diverse onderwerpen, ook al behoorden die niet tot het lesmateriaal. “Opa, weet je, dat de maan eigenlijk een stukje van onze aarde is?” Ik kon, van de verbazing even te zijn bijgekomen, alleen maar bevestigen dat ik zoiets ook wel eens had gelezen.
Onlangs kwam mijn kleindochter met twee van onze achterkleinkinderen even langs. Wouter was er niet bij. Hij zat wenend thuis omdat Feyenoord had verloren en omdat mijn kleindochter, zelf docente (master) Nederlands in de hogere groepen aan dezelfde school waar Wouter zijn lessen volgt, hem heeft moeten vertellen, dat Sinterklaas niet bestaat. Hij geloofde tot die tijd nog heilig in deze kindervriend. Hij nam geen genoegen met de logische uitleg, dat men Sinterklaas, om de goede man te eren omdat hij, lang geleden, de goede maar arme mensen en kinderen cadeautjes bracht, dat dit in deze tijd door de mensen zelf werd gedaan. Zij moest het hem wel vertellen, omdat de school had besloten, dat de Goedheiligman dit jaar niet meer bij groep vijf in de klas zou komen.
Twee dagen geleden ontvingen wij een Appje, dat Wouter in tranen tegen zijn moeder had gezegd: “Ma, zo vind ik er niets meer aan; Sinterklaas komt dit jaar niet eens meer naar onze klas – mijn jeugd is nu écht voorbij.” – Toen mijn echtgenote dit voorlas, streden mijn gedachten welke kant te kiezen om me op dat moment te uiten: de humoristische reactie of de emotionele. – Het werd een mix van die twee mogelijkheden, waarbij de emotionele licht dominant was.
NS: Wouter is een alias omdat de kans op pesten, hoe klein ook, altijd op de loer ligt.
Günter Schulz
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: kinderen
Sinterklaas
34
Geef je reactie op deze inzending: