Hartenkreten

Tussen alles en niets

Ik ben een fragment,
losgescheurd van een verhaal dat ik nooit las.
De wereld hier ademt snel,
haar adem snijdt als glas door een huid die verlangt
naar de zachtheid van vertraagde dagen.

Ik herken mezelf niet in de spiegel van nu.
Het licht is te fel,
de schaduwen te vlak.
De stemmen om me heen spreken in koorts,
woorden zwellen op als golven die elkaar verdringen,
maar nooit breken.

Mijn handen reiken naar iets dat niet hier is,
een stofdeeltje, een geur, een stilte
die ooit bestond in een ruimte
waar mijn naam geen last droeg.

Misschien was ik bedoeld voor ochtenden
die beginnen met dauw op stenen straten,
waar brieven werden bezorgd met de traagheid
van voeten die hun pad kennen.
Misschien voor nachten,
die inktzwart waren en zwaar van sterren,
waar de tijd zijn macht verloor
onder het gewicht van oneindigheid.

Maar ik sta hier,
op een kruispunt van alles en niets,
tussen schermen die dromen simuleren
en een horizon die nooit dichtbij komt.

Wat doe je,
als je ziel een huis zoekt
in een wereld waar muren blijven verschuiven?
Je draagt de dagen als een mantel,
te groot, te vreemd,
maar de enige die je hebt.

En toch, soms,
voel ik de echo van iets groters.
Niet van een andere tijd,
maar van een andere diepte,
die misschien altijd al hier was
maar zich schuilhield, wachtend.

Misschien is het niet de tijd die verkeerd is,
maar ikzelf,
te veel gevuld met verlangen
naar wat nooit bestaan heeft.