Achter de hoge flat aan de Sweelincklaan strekt zich een feeëriek park uit, waar herten ronddartelen en uitrusten en waar in het voorjaar verliefde stelletjes genieten van de zon, van het water, van het groen en van hun liefde.

Daar, op een bankje, zaten wij, twee vrienden, naast elkaar en mijn tranen stroomden terwijl een majestueus hert ons onverschillig aanstaarde, vanachter een hek en kennelijk, zoals ook voor de hand ligt, met minder moeite zijn gewei torste dan dat ik mijn verdriet…

De dichte, grijze mist was nog niet opgetrokken en de winter zegevierde nog altijd. Maar in de atmosfeer waren al verheugende tekenen en voorboden van de naderende lente te bespeuren.
Het land trok aan onze ogen voorbij. De groene weiden met daarin soms de elegante paarden die huiverden in de kou en aan de horizon de strakke rijen van de bomen als in slagorde opgesteld.
Het café dat we tenslotte bereikten was getooid met de naam "Gommelen". Het vormde een merkwaardige uitzondering te midden…

Soms passeert mijn taxi nog altijd de Tilburgse achterbuurt en het kleine huisje; het miezerige verdiepinkje dat mij eens zo vertrouwd en bekend was.
Daar kwam de gigolo haar lusten opvijzelen en daar vierden we eens Kerst, Nieuwjaar en de verjaardagen van mijn vriendin en daar bracht zij haar laatste levensjaren door, steeds verder gesloopt door de nicotine.
Ze is niet meer te midden van de levenden. Ze was mijn Lucie, die jarenlang trouw aan mijn zijde voortstrompelde.

De fraaie constellatie van gebouwen, herinnerend aan onze befaamde en zo heldhaftige missionaris Peerke Donders, verdient wel degelijk de aandacht en interesse van alle Tilburgers.
Men treft aldaar rondom de voormalige woonstede van de heilige zendeling de landerijen en boerderijen aan, getekend door ontberingen en armoede.
Daarnaast bevindt zich de feeërieke kapel en de Kruisweg, die het traditionele stempel draagt van het lange tijd zozeer in onze stad overheersende en vigerende…

Hartenkreet Dankbaarheid
Dankbaarheid, het is een begrip, wat lijkt uit vervlogen tijden
wat valt er nog te danken, aan God of iedereen!
De oorlogen in Oost-Europa, het Midden Oosten en Afrika…

De halfronde lobben die neerhangen van mijn borst, die mij mede tot vrouw stempelen, rusten als halve citroenen op mijn bovenlichaam en worden bekroond door de speldenknoppen van de kwetsbare tepels.
In het ziekenhuis, en wel op de Afdeling Radiologie, wordt het kwetsbare, witte, weke vlees - dat meer geschikt is voor de liefkozingen en strelingen die het niet ontvangt - hardhandig gespreid op de metalen plaat van het vernuftige, ingenieuze medische instrument en pijnlijk samengedrukt
Ik heb…

Het huis van mijn buurvrouw staat leeg. Ze is verhuisd. En nu worden alle apparaten en ruimtes nagekeken door een bouwbedrijf. Dat geeft wat lawaai, maar dat stoort mij niet omdat het noodzakelijk lawaai is. Op de tweede dag van deze werkzaamheden kom ik een van de bouwvakkers tegen als ik de trap af loop. Hij staat beneden aan het trappenhuis met gespitste oren omdat hij iemand de trap af hoort komen. Als hij mij ziet, zeg ik vrolijk: "U had iemand anders verwacht, ik zie het aan uw…

Een boog bestaande uit rode neonletters siert de ingang van de grote tent die is opgesteld op het terrein in de nabijheid van Zorgcentrum "Het Laar" en deze verwelkomt ons en belooft een groot feest.
Vanavond zullen we de beeldschone jonge artiesten kunnen gadeslaan met hun lenige, atletische lichamen. De jeugdige buitenlandse artiesten die men met recht wegens hun flamboyante presentatie ook verkapte acteurs zou kunnen noemen, vertonen hun buitensporige kunsten, hoog in de nok van de…

Ze was gekomen met een rollator. Haar grijze, onverzorgde haar hing tot op haar schouders. Ze had een leven lang schoongemaakt, gekookt, gewassen en aardappels geschild, maar de creatief therapeute wilde haar nu leren schilderen. Zonder enig zelfvertrouwen, aarzelend en stuntelig hanteerde mevrouw het penseel. "Goed zo!, goed zo!" luidde het opgewekte commentaar van haar begeleidster. Zelf zag ze niet veel heil in de cursus "Zoeken naar zin".
De uren die ze doorbracht in het bejaardenflatje…

Tot mijn verrassing signaleerde ik onverwacht in de tuin van het ziekenhuis twee ranke, elegante antracietgrijze beelden van vogels van mij onbekende naam en signatuur. Ze hebben lange halzen die verlangend en wanhopig reiken naar het licht, zoals wellicht de patiënten die het restaurant bevolken - gekweld en overbelast door hun kwalen - wanhopig verlangen naar gezondheid en genezing.

Mijn lichtblauwe metalen wandelstok draagt de tekst "Vitility", een merkwaardig woord, mogelijk een neologisme en wellicht afgeleid van het woord "vitaal" dat ondanks alles bezwaarlijk van toepassing kan zijn op mijn verouderde gestalte, op mijn lichaam van oude dame.
Op mijn wandeltochten door troosteloos en desolaat Tilburg naar zovele oorden en plaatsen waar het onheil ongebreideld regeert en zijn onheilspellend regime uitoefent, tik ik met de stok lichtjes de grond aan. De stok steunt mijn…

De wilg strekt haar takken en grillige, zwarte zijtakken uit over het donkergrijze, gerimpelde water als de vingers van een grijpgrage hand.
Zwarte, kleine vogels dansen in de lucht. De huizen aan de Vijverlaan en aan de Louis Regoutstraat omsluiten de langgerekte vijver met een omhelzing van steen.
Een zwart-witte ekster in voorjaarsstemming wipt enthousiast met zijn staart in de hoogste boom.
Bij Café-Restaurant "Boerke Mutsaers" serveert men nog altijd warme chocolademelk met slagroom.…

Dertig jaar geleden nam mijn goede moeder mij mee naar de Nassaustraat die ik ook al dertig jaar liefheb. We bezichtigden daar voor het eerst de driekamerflat die ik nog altijd bewoon.
Op die lang-vergeten dag dwarrelden lichte sneeuwvlokken rond de oude woonblokken en verwelkomde mijn aanstaande woning mij voor de eerste keer.
Lange jaren zijn er gepasseerd. De oude bureaus en de leren bank hebben mij stilzwijgend vergezeld en gasten, vrienden, vijanden en passanten hebben mij bezocht. Nog…

Het is niet vanwege mijn verzakte oogleden, vanwege mijn grijze lokken of wegens de lijnen in mijn gezicht, dat ik vandaag op stap ga. Ik ben weliswaar razendsnel tot de "zestigers" gaan behoren, maar vandaag is het letterlijk mijn (lots-)bestemming mee te gaan met de "BoodSchappenPlusBus" naar een hotel in Gilze voor een kerstdiner. Ik heb deze prijs gewonnen; het lot is onder anderen op mij gevallen.
Brede eikenhouten toegangsdeuren noden ons in een langwerpige zaal met witte bakstenen…

Ik ben een fragment,
losgescheurd van een verhaal dat ik nooit las.
De wereld hier ademt snel,
haar adem snijdt als glas door een huid die verlangt…

De glazen deuren, die gedecoreerd zijn met afbeeldingen van dicht opeenstaande boomstammen als om de bosrijke omgeving van het pand te symboliseren, schuiven bij het "Boshuis" gastvrij voor me open.
Mevrouw strompelt voort op de kale gang aan de arm van een verzorgster. Haar bestaan op de gesloten afdeling is tot minimale afmetingen teruggebracht.
De ten hemel schreiende ellende doet haar vluchten in de hallucinatoire droom over het toekomstige mooie huis met de tuin die nooit bewaarheid zal…

Mijn eerste tijd op het lyceum was allerminst onaangenaam. We schreven negentienvijfenzestig. Ik had het gevoel mijn vleugels uit te mogen slaan. We tekenden en schilderden en mochten kalligraferen op ons zelf-gelinieerde papier met de zwarte Fount India inkt en de redispen met het kleine metalen reservoir dat de inkt bevatte en vasthield. We leerden het notenschrift en de eerste beginselen van Frans, Duits en Engels.
Het regime werd in de vierde klas straffer en strenger. De Latijnse en…

Ik groeide op in de vierkante kamer op de eerste verdieping van het chique, pontificale huis, gesitueerd in de doktoren- en specialistenbuurt rond het oude Tilburgse St. Elisabeth Ziekenhuis.
Gabie's moeder en die van mij waren ongeveer rond dezelfde tijd bevallen. In latere jaren moest ik vernemen hoe mijn buurmeisje met lang, zwart haar ter wereld was gekomen.
Met Gabie sta ik trots op de zwart-wit-foto uit die eerste jaren naast de rood-gelakte step waarmee we steevast ons nabijgelegen…

In de regen hebben we samen onze architectuurwandeling gemaakt, Georgeanne en ik. We zijn van start gegaan voor het groene, verweerde beeld waarvan de handen en armen zo welwillend gespreid zijn in een liefdevol en liefhebbend gebaar dat zo welwillend en overduidelijk is maar dat niemand nog begrijpt of ooit schijnt te hebben kunnen begrijpen in de zo eenvoudige en menselijke betekenis die het uitdraagt.
Aan de overkant, op het plein duidt de martiale gestalte van Koning Willem II, vereeuwigd…

Hij had wat broodkruimels weten uit te sparen. Hij opende de zware schuifdeur die de grote zaal begrensde, waardoor een windvlaag over de broze gestalte van zijn mede-bejaarden streek en een cognackleurig gordijn baldadig naar binnen woei. Hij strooide het brood verwachtingsvol op de grijze tegels van de binnenplaats waarop nog klonters sneeuw getuigden van de strenge winter. Hij wachtte af hoe de slimme meeuwen zijn bescheiden gave zouden opmerken met hun scherp en schitterend als een diamant…