Alle inzendingen van Mohair

‘Dit is juist wie je bent Yvonne’, zeg ik hardop tegen het televisiescherm. Yvonne, de naamgenote van de presentatrice van ‘Boer zoekt vrouw’, kan zichzelf niet laten zien, zegt ze. ‘Ik kan wel spontaan zijn, maar het lukt me nu niet’. Boer Gijsbert vindt dat als ze een kans krijgt, ze die wel moet grijpen’. ‘Flap er eens wat uit, weet ik veel…

Ze zit op haar vaste plek achterin de bus. Om precies te zijn op de tweede rij, nog voor de achterbank, aan de rechterkant. Krant op schoot. Ze is veel meer een gewoontedier dan ze ooit had gedacht. De bus stopt bij de halte halverwege de stad. Hier stapt altijd een bups mensen in. Ze tuurt even naar buiten en ziet een meisje staan met blote…

Heb je wel genoeg ‘welbehagen’ Moon, mompelt T. als hij mijn gekuch en gesteun hoort. Het is midden in de nacht en ik steven af op de zoveelste verkoudheid dit jaar. Het is een week voor kerst en ‘welbehagen’ staat voor kerstsfeer, in het bijzonder onze houten kerstster met lichtjes die voor het slaapkamerraam hangt. ‘Ik denk niet dat het gaat…

Geboeid kijk ik naar de advocaten aan het woord over hun vak. Vragen over strafrecht, geweten, beroepsgeheim. Kijken in de ziel is vooral een goed concept. De maker en interviewer van dit programma is kennelijk de eerste die het ten uitvoer heeft gebracht. Ik weet niet of hij de beste vragensteller is, maar je krijgt een kijkje achter de schermen…

Langzaam komt de muziek ‘aangeslenterd’ steeds luider, steeds duidelijker Ik kan er niet meer omheen Dan zet de doorleefde, melancholieke stem van Bono in Weemoedig klinken de gitaren De muziek ‘wandelt’ langzaam door en ondersteunt zijn stem bijna achteloos… Daar klinkt de daverende en ontroerende stem van Luciano Pavarotti. Met een kracht…

Soms wou ik dat ik er niet meer intrapte. In loze beloftes. Een onbewaakt ogenblik en ik stink er weer in. Nee, ik doel niet op loze beloftes van bazen die je salarisverhoging toezeggen en zich hier vervolgens niet aanhouden en ook niet op gouden beloftes van (ex)vrienden en –minnaars. Daar heb ik inmiddels van geleerd. Degene die het hardst roepen…

Ik zoefde gisteren langs ‘De wereld draait door’ en bleef hangen. Ik was getuige van het interview dat Matthijs had met twee mannen die in het blijf –van- mijn- lijf-huis hadden gezeten vanwege de terreur van hun vrouw. Hoewel mijn T. Matthijs vanaf het begin van zijn hyperpopulaire DWDD niet kan horen of zien, heb ik toch vaak geboeid naar dit…

Stil kijkt ze naar het schaaltje met brokjes en zijn bakje water op het blauwe dienblad met de vrolijk geschilderde tropische vissen. Het staat op zijn vertrouwde plek op de vloer tussen de afwasmachine en de prullenbak in de keuken. Haar blik dwaalt af en door het raam ziet ze de dikke rode kater van de overbuurman nuffig snuffelend in hun tuin…

Ik laat me in wanhoop op de grond zakken tot ik op mijn knieën lig voor onze keukendeur en kijk Maarten door het raam smekend aan. Maarten kijkt terug met een blik zonder notie van zijn hoofdrol in dit drama. Hij glimlacht even geruststellend naar me en wijst naar zijn rode laarzen. ‘Kijk mama, Maarten laarzen aan!’ ‘Maarten’, hoor ik mezelf piepen…

Geïnspireerd door een collega die haar gisteren met een glunderend gezicht een van haar zelfgemaakte koekjes aanbood, zit ze vanochtend peinzend op haar hurken naar de zakken met bloem te staren. Ze is in de buurtsupermarkt, haar natte haren druppen in haar nek. Ze is net bij de kapper geweest. Ze heeft bedacht dat ze koekjes gaat bakken voor de…

Ze sluit de poort van hun tuin en fietst de hoek om, de stemmen van T. en M. verstommen. Het is rond half acht en ze slaat linksaf het fietspad op. Haar oog valt op de glinsterend groene bomen aan de overkant van de Waterbies. Het geeft haar een geruststellend gevoel, ze weet niet waarom. Het is heel stil en de temperatuur voelt subliem, ze…

'Ik ben gisteren bij tante Tinie geweest', roept ze door de bus. Het is kwart over acht in de ochtend en ik zit in de bus naar Maarssen. Ik kijk op van mijn krant en vraag me af wie deze boodschap zo nodig kwijt moet. Op luide toon ook nog. 'We hebben taart gegeten en ik moest mijn schoenen uit doen’ zegt dezelfde stem in één zucht door. ‘Oh…

Snel leg ik de krant naast me op de bank en ren naar het toilet. Ik ruk de bril omhoog, maak het bekende geluid van overgave en gooi in twee schokkende bewegingen van mijn middenrif een halve liter bruin vocht in de pot. Bibberend blijf ik nog even hangen. Even daarvoor las ik in mijn favoriete krant het artikel met de kop ‘Benno L. koos slachtoffers…

De huisarts staat in de deuropening van de wachtruimte en spreekt nadrukkelijk zijn naam uit met een rollende r. Ik grijp snel mijn spullen bij elkaar en pers er een: ‘dat zijn wij’ uit. Maarten kijkt even op en het lijkt erop dat hij eerst het krukje van de peuterleestafel even terug wil zetten. Samen kijken we hoe Maarten behendig met het krukje…

‘Geluid de ventilator, geluid de ventilator’. Vol overgave spreekt hij de woorden uit, hierbij omhoog kijkend naar het oudere echtpaar dat zojuist is binnengekomen. Hij houdt zijn hoofdje schuin en zijn vingertje omhoog. De vrouw kijkt hem wat verbaasd aan. ‘Zo zo, dat is een moeilijk woord voor een klein jongetje’ bromt ze. Het kleine meisje in…

‘Björn is een beetje mijn paard’ zegt Sandra terwijl ze voor me uitloopt op weg naar de manege. ‘Hij is donkerbruin en heeft zwarte manen’. Ze kijkt een beetje trots. Ik loop naast haar en knik. Ik heb me laten overhalen om er eens een kijkje te nemen. De manege ligt tien minuten lopen vanaf ons huis. Vlak naast ‘De Meren’, de grote waterplas waar…

Ik probeer in het hoofd van de man te kruipen en word er een beetje duizelig van. Dat hij naast zijn vrouw en kinderen stiekem allerlei relaties met vrouwen heeft en vooral daar voor lijkt te leven: de spanning, seks en avontuur lukt me te bevatten. Dat hij al jarenlang leeft in een gezin, blijkbaar meedraait op de automatische piloot maar van binnen…

Verliefd. Ik zit in de derde klas. Erik zit in de tweede klas. Erik is een kop kleiner dan ik. Erik kan goed op zijn handen staan. Ik kan goed op mijn handen staan met mijn benen tegen de muur. Het moeilijkst wat ik kan is een bruggetje maken. Er is een moment dat ik de enige ben die dit kan. Dit moment duurt een hele week. Ik loop over het…

Dit is niet bedoeld als stelling. Ik wil het er wel even met u over hebben. Ik kwam erop door de horrorverhalen over die nalatige ‘arts’ in Den Haag. Die arts die er speciaal is voor ijdele mensen. Dit zijn meestal vrouwen. Een dergelijk verhaal in de media schrikt enorm af. Beter gezegd schrikt mij enorm af. Ik betrapte mezelf namelijk laatst…

"Ik stel voor dat je wat urine naar het laboratorium brengt. Loop maar even mee". Best een toffe ribbroek heeft hij aan, ziet ze terwijl ze achter hem aan wandelt de lange gang door. Haar huisarts heeft net als de meeste dokters zijn witte jas in de kast laten hangen. Gesprekken lopen bij hem altijd uit. Dan staan ze samen voor een grabbelton…

Poes Mickey is van zijn troon gestoten. Door Maarten. Ja, allicht. Poes Mickey kotst zijn eten wel verdacht vaak uit de laatste tijd. Soms op een plek waar wij het nog niet hadden ontdekt (‘hè getverderrie, nee toch precies op de snoeren achter de gordijnen!’) Soms op een niet te missen plek midden in de kamer. Al naar het uitkomt loopt Moon…

“Ik vind dit heerlijk werk”. De man trekt even aan zijn sigaret en blaast met toegeknepen ogen een grote wolk uit. Ik zie dat hij het meent. Hij staat in de deuropening, kijkt me vriendelijk aan en verschikt wat aan zijn haar. Een rode spoeling, schat ik. “Ik doe ook nog ander werk hoor, ben leraar maar dit doe ik erbij als ontspanning”. De man kijkt…

Ik sta bij de kassa van de C1000. De man voor me in de rij is op leeftijd. Hij staat sterk gekromd en het kost hem zichtbaar moeite om de boodschappen op de band te zetten. Het is druk bij de kassa. Ik kijk wat om me heen. Al die gezichten. Sommige mensen kijken ronduit wezenloos. Naast me staat een vrouw onderuitgezakt. Haar mond staat open. Onwillekeurig…

´Maar dan is mijn moeder alleen´. Vijftien jaar is ze en prachtig om te zien. ´Als ik er niet was had hij haar nog meer pijn gedaan´. Ze veegt met haar hand het snot van haar neus en kijkt de man moe en lodderig aan. ´Dat was ook heel moedig van je, om naar de buren te gaan´, zegt de maatschappelijk werker. Hij schraapt zijn keel en valt even…

‘It´s the most wonderfull time of the year’. De warme mannenstem klinkt croonerachtig door de speakers. Gevoelens van verwachtingsvolle nostalgie golven over me heen. Ik realiseer me dat het 12 januari is. We zijn op Kanaleneiland Utrecht en de woonwinkel waar we langs lopen heeft de kerst-cd nog niet vervangen. Het sneeuwt, er staat een gure…

’Zo ongeveer gaat het dus met mij’. Pieter zucht eens diep, zet zijn ellebogen op tafel, brengt zijn handen naar zijn hoofd en staart naar zijn bord pasta. Ilse heeft het met hem te doen. Ze kijkt even om zich heen en buigt zich dan vertrouwelijk naar hem over. ’Weet je, zegt ze, een relatie bestaat uit fases. Het begint met het paradijs en…

Met een klik haal ik de stekker uit de stekkerdoos. De ster van Bethlehem dooft uit. Onze kerstster hangt voor het slaapkamerraam en licht hinderlijk op tijdens de slaap. Het is midden in de nacht en ik gluur even door de houten luxaflex naar buiten. Er loopt een meisje door de sneeuw. Haar ranke benen zijn gestoken in Uggs en ze draagt een wollen…

De man tegenover haar aan tafel lacht. ‘’Dag jochie’’, zegt hij schor. Ze buigt haar hoofd naar haar zoontje dat op haar schoot zit en kijkt vluchtig naar zijn smoeltje hoe de vlag erbij staat, en ja hoor hij grijnst terug naar de man. Ze wrijft hem over zijn haartjes en spreekt hem bemoedigend toe. Maarten krijgt straks twee venijnige prikken…

Ze zit al lezend op het muurtje aan de rand van het perron, vlak naast theater De Kom en kijkt even op. De tram naar IJsselstein komt er aan. Jammer, even geduld nog. Ze duikt weer in het artikel. Ze rilt en voelt een druppel langs haar nek kriebelen. Wat een weer. Met een zucht blikt ze naar haar restje paraplu op de grond. Dan vangt…

‘Het is niet iets van jou alleen, het geldt voor alle vrouwen’. Hij staart naar het computerscherm. In zijn rechterhand een mok koffie, zijn linkerarm en elleboog losjes op tafel. Benen gestrekt voor zich uit. ‘Alle vrouwen in Nederland. Het is Opzij-taal, je moet als man voortdurend verantwoording afleggen’. Hij neemt een slok van zijn koffie.…