Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Ze is van mij

‘Ze is van mij’ is de VPRO-talkshow waarin mannen in gesprek gaan over vrouwen.
Met als presentatoren acteur Waldemar Torenstra (o.a. hoofdrolspeler toneelversie ‘Karakter’) en programmamaker Maxim Hartman ( o.a. ‘Rembo en Rembo,’ en ‘ik heb een tante in Marokko’).

De eerste aflevering zit ik met gemengde gevoelens uit.
De seksistische opmerkingen van presentator Maxim Hartman zijn zo banaal dat ik ervan moet gapen. De lol van gast Dick Jol is tenenkrommend.
De aflevering wordt gered door de aanwezigheid van gast Arie Boomsma, de enige die niet als een oppervlakkige holenman zijn antwoorden geeft.

Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn irritatie: de tweede aflevering tref ik mezelf af en toe zelfs grinnikend aan op de bank.
De samenwerking tussen de twee presentatoren krijgt meer vorm. De oprechte belangstelling van Waldemar Torenstra is onmisbaar. Zijn vriendelijke uitstraling en respectvolle houding naar zijn gasten bewaakt ternauwernood de waardigheid van het programma.

Presentator Maxim Hartman komt de laatste paar uitzendingen iets meer tot zijn recht. Zijn platheid en onbeschaamdheid zijn beter te pruimen. Dit komt omdat hij er iets aan toevoegt: hij luistert beter naar zijn gasten.
‘Waarom zijn vrouwen toch altijd zo onzeker’ vraagt hij bijna ernstig aan gast psycholoog Jeffrey Wijnberg.
Wijnbergs reactie is opmerkelijk voor een psycholoog: hij (h)erkent dit gedrag niet bij vrouwen.
Tijdens deze uitzending wordt duidelijk dat Jeffrey Wijnberg zelf een dominante vrouw heeft door wie hij zich gedwongen heeft gevoeld om over zijn verlegenheid heen te stappen. Dit verklaart veel.

‘Ze is van mij’ scheert soms langs het randje van de onbenulligheid. Die vrolijke luchtigheid heeft zijn charme.
De mannelijke gasten doen af en toe heel persoonlijke uitspraken.
Zit iemand zich uit te sloven, durven ze serieus te antwoorden, vraag je je als kijker af. Dat prikkelt.

De meeste mannen komen aardig tot hun recht.
Het vooroordeel wat ik over dr. Robert Schumacher had, blijft staan.
De man is een lege huls. Of hij wist zich geen raad van de spanning. (Het is te hopen dat hem dit niet gebeurt tijdens het klussen aan een vrouw).

Rob de Nijs was verrassend naturel. Filemon Wesselink en Lebbis konden, naast het gretig uiten van hun voorkeur voor vorm en vlees, ook nog iets vertellen over hoe ze contact met vrouwen ervaren. Ze stelden zich kwetsbaar op.

Schrijver Robert Vuijsje die met zijn bescheiden stem voorzichtig formuleert dat ‘stretch stof inderdaad de rondingen van de vrouw spannender omkleden dan gewoon katoen’, is bijna aandoenlijk en cabaretier Viggo Waas met zijn uiterlijk van mooie getapte jongen, zegt dat hij wel eens op een feestje binnenkwam en over hem hoorde zeggen: ’is dat nou alles’.
Hij bracht deze nederlaag rustig en gelouterd.

Waarop Maxim Hartman het niveau van het gesprek weer naar de bodem trekt met de opmerking: ‘ik heb zo’n hekel aan kettingen bij vrouwen, ik word er gewoon kotsmisselijk van’.

Wat mij als kijker boeit is niet moeilijk te raden. Het is alsof ik in de kroeg het tafeltje van de mannen naast me afluister. En dat is fijn. Een vrouw wil nu eenmaal altijd alles weten.

Deze week ben ik aan het lezen in een boek over Willem Ruis. Wijlen de flirterige showmaster uit de jaren tachtig. Een icoon uit mijn jeugd.
De dubbelzinnige titel van het boek luidt: ‘De Willem Ruisshow’ (geschreven door journalist Gijs Groenteman). Dubbelzinnig, omdat Willem in het domein buiten zijn show op de televisie, ook een ‘show’ ophield naar anderen.

Het gaat misschien wat ver om Willem Ruis met presentator Maxim Hartman te vergelijken. Maar ze hebben met elkaar gemeen dat ze irritant, banaal en innemend reageren op hun gasten.
Het gezin waar ze uit komen is verre van gemiddeld. De vader van Willem Ruis leidde een dubbel leven, was al getrouwd, had kinderen. Daarna kreeg hij nog een kind met de moeder van Willem. Hij heeft zijn zoon nooit erkend, had een drankprobleem en losse handen.

Maxim Hartman is de zoon van een drugsverslaafde vader en labiele moeder.
Samen met hen en vier tantes woonde hij bij zijn dominante oma die met een dertig jaar jongere man was hertrouwd.
Hij zegt hierover: ‘Ik heb een rare jeugd gehad, maar geen moeilijke. Ik heb heel veel liefde en aandacht gekregen. Zolang je dat krijgt, maakt het niet uit of je door een vader en moeder of door twee hamsters wordt opgevoed. Als er één ding vreemd is, ga je je daar misschien voor schamen, maar bij mij was het allemaal raar’.

Willem Ruis kreeg het letterlijk steeds benauwder, gebruikte drank en drugs om zich staande te houden als presentator op tv.
Zijn hartaanval op 41 jarige leeftijd wordt door het lezen van zijn levensgeschiedenis bijna voorspelbaar. Het is tragisch om te lezen hoe hij heeft geworsteld.
Zijn onvermogen om met zijn dierbaren om te gaan. Zijn schaamte en geslotenheid. Over zichzelf, zijn jeugd, zijn achtergrond.
Een groot contrast met zijn ‘openhartige en onbeschaamde’ houding op tv.

Het meest opvallende verschil tussen deze twee mannen is dat Maxim Hartman daadwerkelijk onbevangen en onbeschaamd is. Niet alleen als presentator. Over zijn familie heeft hij zelfs een boek geschreven. Hij is duidelijk de schaamte voorbij.
Dit had ik Willem Ruis ook gegund.

Schrijver: Mohair
Inzender: monique louis, 22 augustus 2011


Geplaatst in de categorie: actualiteit

2.5 met 13 stemmen 1.344



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
23 augustus 2011
Email:
joke190411telfort.nl
Ik heb het programma nooit gezien ga ook eens kijken, mooie rode draad door het geheel.
Naam:
Monique Methorst
Datum:
22 augustus 2011
Email:
moimoniquelive.nl
Mooie beschouwing

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)