ik ben mijn eigen bananenschil

Mijn T. kwam gisteren thuis met een triomfantelijke blik in zijn ogen.
Hij had een boel setjes sokken gekocht.
Ik haalde ze uit de tas en zag een stapel grote, zwarte herensokken.
De neuzen en hielen van de sokken hadden echter per setje een andere kleur. De kleuren van de regenboog.

De volgende ochtend stapt hij als een clown de kamer rond. ‘Papa’, roept Maarten uit, heb je au aan je voet?’
‘Nee hoor, dit zijn mijn nieuwe sokken. Vind je ze mooi?’
Even later staat hij bij de koelkast met een ernstig gezicht het pak yoghurt te bekijken.
Hij heeft hierbij zijn leesbril half op zijn neus. Mijn blik glijdt naar beneden en blijft hangen bij zijn sokken met knalrode tenen. T. kijkt me even aan over de rand van zijn brilletje en vangt net mijn blik op.
‘Sta je me uit te lachen? Dus mijn sokken brengen ook wat kleur in jouw leven’.

Vorige week lag ik gevloerd in bed. Bijholteontsteking.
Mijn hoofd bonkte zo hard dat ik flarden van gedachten had over 112-bellen.
Je zult toch echt een ernstige ziekte hebben mompelde ik in halfslaap voor me uit. Bezwerend telde ik de gekleurde vakjes op mijn dekbed.

Als ik het op kon brengen pakte ik er een boek bij. Het enige wat ik verdroeg was ‘Taal is echt mijn ding’, van Paulien Cornelisse. Hilarische, informatieve columns (van een hoog ‘ouwehoergehalte’) over onze taal en de verwarring die dit soms geeft.
Het gaf wat kleur aan de dag.
Als ik weer een paar zinnen had gelezen en moest grinniken, wist ik opgelucht dat ik niet meteen zou bezwijken.

Tussen de pijnaanvallen door dwaalde ik af naar een tijd dat ik ook horizontaal lag. Ik was vijftien.
Weken lag ik in bed vanwege de kusziekte, een geromantiseerde naam voor Pfeiffer. Overtuigd dat Bart uit Discotheek ‘My Way’ mij in deze toestand had gebracht. Van hem had ik immers mijn eerste tongzoen gekregen.

Tijdens dit ziekbed had ik mijn eerste kennismaking met het korte geestige verhaal.
Het begon met Jos Brink, cadeautje van een tante. Niet veel later ontdekte ik de grootmeester van het korte humoristische verhaal: Kees van Kooten. Ik verslond het ene na het andere boekje. Heerlijk dat iemand zo grappig kon zijn. Ik heb gegierd om zijn verhaaltjes. ‘Ik ben mijn eigen bananenschil’ typeerde Kees van Kooten ze zelf ooit treffend.

Kees van Kooten heeft me door de puberteit gesleept. Nog lang daarna greep ik terug op zijn verhalen als ik een rotdag had.
Toen was het korte verhaal en de column nog zeldzaam.
Nu struikelen we over de geestige en vaardige stukjes in bladen en kranten.

Ook op deze site.
(Wat humor betreft staat ‘Camping Bagger’ in mijn favoriete top drie).
Als iets een beetje kleur geeft aan het leven zijn het komische verhalen.