Inloggen
voeg je column toe

Columns

Burgerkracht

Onze ‘individualistische samenleving’ klinkt het nogal eens cynisch. Bijna bestraffend.
Alsof individualisme gelijk staat aan egoïsme, mensen teveel op zichzelf zijn en alleen met hun eigen belang bezig.

Hoe meer je een individu kunt zijn, hoe vriendelijker je reageert op je omgeving. Als je als individu jezelf kunt vermaken bijvoorbeeld. Als je als individu opborrelende irritaties in je binnenwereld voor jezelf weet te houden in plaats van dit uit te leven op de ander.

Hoe vaak kunnen mensen, in een relatie bijvoorbeeld, moeilijk alleen zijn, voortdurend op de huid van hun partner zitten omdat ze niks beters te doen hebben.
Dan ben je wel gericht op je omgeving en bezig met de ander, maar het is bloedirritant en een broednest voor ruzies.

Individuen, die lopen een blokje om als ze een baaldag hebben of hun ei niet kwijt kunnen. Snappen dat hun man of vrouw even met rust gelaten wil worden. Niet bij ieder stap die ze maken zeggen:‘wat ga je doen?’ Individuen hoeven niet de ander te gebruiken om hun eigen onrust op bot te vieren of behoefte aan (verstikkende) zorg uit te leven. Was iedereen maar een beetje meer een individu.

Burgerkracht is het credo van de laatste tijd. Burgers die elkaar helpen en steunen waar nodig. Samen doen.
Hulpverleners zijn binnenkort overbodig of worden ingezet om de burgerkracht te stimuleren of te organiseren. Vervolgens trekken ze zich terug. (aldus Nico de Boer in het onderzoeksessay Burgerkracht, de toekomst van het sociaal werk in Nederland, wat hij schreef samen met Jos van der Lans in opdracht van de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling als een nieuw perspectief voor de welzijnssector.)

Een mooie visie op een samenleving. Minder op jezelf, minder individueel,
meer betrokkenheid bij anderen voor een helpende hand.
In de buurt waar je woont bijvoorbeeld.

Zo hoorde ik laatst over het moedercafé. Een laagdrempelige manier voor moeders om lekker bij te praten met andere moeders en zorgen en adviezen uit te wisselen. Een mooi initiatief,dat ook goed blijkt te werken in de praktijk. Er komen veel vrouwen of af.
‘We gaan van een zorgstaat naar een participatiestaat’ roept Mark Rutte monter. Tja, alles is politiek en veel heeft met geld te maken.

Er zitten ook schaduwkanten aan deze saamhorigheid. Wat te denken van de buurt die zich bemoeit met de relatieproblemen van buurtbewoners. Dit kan enorm uit de hand lopen zodanig dat de politie er aan te pas moet komen. Mensen reageren soms heftig op ruzies van andere stellen. Ze oordelen of trekken partij, met alle gevolgen van dien. In het ergste geval werken ze als olie op het vuur. We zijn nogal eens geneigd helpen te zien als helpen voor de een, en tegen de ander.

Hulpverlenen is een professioneel vak. Een vak wat in het leven is geroepen halverwege de vorige eeuw omdat mensen soms liever hun zorgen bespreken met een onafhankelijk iemand, die luistert zonder oordeel. Ik geloof niet in burgerkracht alleen. Ik geloof niet in geluiden als: straks zijn alle burgers zelfstandig, helpen elkaar en over tien jaar bestaat het vak maatschappelijk werker niet meer.

Deze ontwikkelingen hebben vooral met bezuinigingen te maken.
Dit gegeven stuurt deze visie op onze samenleving.
Mensen blijven individuen die genoeg hebben aan hun eigen zorgen en die van de buren er niet altijd bij kunnen of willen hebben.
We voelen schaamte bij onze problemen en willen dit niet met familie of buren delen.

Ik geloof dat als mensen een plek hebben waar ze hun sores kwijt kunnen, rouw, relatieproblemen of opvoedproblemen kunnen bespreken, dit erger problemen voorkomt binnen de relatie en het gezin.
Gemeenten echter hebben niet altijd even goed de kennis in huis en maken beleid op visies die ze niet kunnen overzien.

Maatschappelijk werkers zijn er altijd geweest voor psychosociale steun aan mensen om erger te voorkomen. Vooral mensen uit de lagere sociale klasse. Er gaat een grote preventieve werking vanuit. Nu in de tweedelijnshulpverlening (GGZ) de eigen bijdrage steeds hoger wordt en er minder geld is voor de eerste lijnshulpverlening (algemeen maatschappelijk werk) valt deze grote groep buiten de boot.

Dit gaat op termijn overlast veroorzaken wat onze maatschappij uiteindelijk meer geld gaat kosten. Wedden Mark?

Schrijver: Mohair
Inzender: Monique Louis, 27 juni 2012


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.3 met 9 stemmen 1.472



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
29 juni 2012
Email:
joke190411telfort.nl
Weer zo'n uitstekend schrijven van je!
mijn compliment!
Dit keer ga ik hoofdzakelijk in op het eerste gedeelte van je column, elk mens die goed functioneert als individu, kan ook in een relatie goed uit de voeten.
Elkaar een eigen leven gunnen, en ook zelf een eigen leven hebben, is een goede basis.
Elkaar constant op de HUID zitten, gaat schuren.
Met alle gevolgen van dien.
Naam:
Monique Methorst
Datum:
28 juni 2012
Email:
moi636yahoo.com
Heldere column en wat de politieke noot betreft; het is altijd korte termijn, ze kijken niet naar later, want dan is het hun probleem niet meer.
Dat één en ander straks nog meer kosten gaat veroorzaken staat al vast, maar dat is mijn mening.
Graag gelezen weer.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)