Alle inzendingen over afscheid

Ze was 17 en volgede een leuke opleiding. Alles ging goed tot aan kerst. Er knapte iets in haar waardoor ze zichzelf ging krassen. Alleen het bleef niet bij krassen, door al die pijn die ze had ging het krassen over in snijden. Haar lerares merkte dat er iets was en vroeg dat ook. Het meisje ontkende altijd, totdat ze niet meer kon.…

En daar sta je dan, met je armen over elkaar heen. Je kijkt me fel aan. Strak ook. Je ogen blijven me aanstaren. Een andere richting lijkt onmogelijk, niet gepast. Langzaam kom je dichterbij. Totdat je voor me staat. Je blijft me fel aan kijken. Strak. Onverwoestbaar. Je beweegt je zelf niet. Je blijft me aanstaren. Ik open mijn mond, en zeg slecht…

Te lang was ik er niet geweest sinds mijn vader overleed. Uiteenlopende redenen vormden de breuk met het ouderlijk huis. Inmiddels heb ik een eigen leven opgebouwd, gescheiden, weekend-vader, vriendenkring, stappenplan, kortstondige relaties. Uiteindelijk vrede met mezelf, bewijs mezelf een dienst, lig soms schaterlachend in de goot. En dan krijg…

In de eeuwen der eeuwen… besluit de Priester zijn gebed en hij zwaait met een kwast over de kist. In de eeuwen der eeuwen! God mag weten waarom zulke gebeden steevast worden afgesloten met zinnen als deze. Er lijkt geen logica in te zitten. Laat staan dat iemand mij kan uitleggen wat je je daar bij zou moeten voorstellen. Het is winderig op het…

Van der Waardsteker zit achter zijn bureau. Even weg uit het feestgewoel. Dat het feest ter ere van hem wordt gegeven, deert hem niet. Niemand die hem zal missen. Mijmerend kijkt hij door het openstaande raam naar buiten. Eind september en nog 23 graden, dat is wel eens anders geweest, denkt hij. Wiegend op een zwoel briesje wuiven de gordijnen hem…

Het was alsof de aarde bewoog onder mijn voeten. In slechts een fractie van een seconde lag ik languit. Gevallen, waardoor? Denk dat het kwam, doordat ik dacht dat ik jou zag bij het vallen van de avond. De lucht was helder en mijn innerlijk een grote chaos. Ik zag je overal, bij de bakker, op de kermis en zelfs in de discotheek. De dood is iets…

Zij zat voor het raam en staarde met lege ogen naar buiten. Af en toe kwam er iemand langs die even hallo zei of om haar mond die nog een tikje scheef stond af te vegen. Mary liet het zich gedwee welgevallen. Hoe lang ze hier al was wist ze niet; haar geheugen liet haar in de steek sinds die dag dat ze viel in de badkamer, weer wakker had ze zichzelf…

Ik sta bij de foto van mijn opa en steek een kaars aan. Rillingen glijden over mijn rug en ik krijg kippenvel. Ziek van verdriet neem ik plaats op de bank in de kerk. Schuin tegen over mij staat zijn kist. Mijn ogen zijn er al de hele avond op gevestigd en het kwelt mij. Zou opa, opa nog zijn? Ik spreek mijzelf een geruststellend woord toe en sta…

Ik zit op bed en staar uit het raam. Het is donker buiten. Gedachtes over mijn moeder gaan door me heen. Waar zou ze zijn? Is er een plek waar geesten heen gaan? Ik leun naar achter en stoot m'n hoofd..verdomme...hard sla ik tegen de muur. Niet dat de muur er wat aan kan doen maar ik voel me zo ellendig. Ik ga liggen en mijn ogen beginnen te branden…

In mijn Gemeente wordt er nogal eens links en rechts met het huisvuil gesmeten. Ben je net gewend aan het ophalen op donderdag, wordt het weer veranderd in ophalen op maandag. En dan heb ik het alleen nog maar over groente-, fruit- en tuinafval. In van die grijze bakken. Het overige vuil wordt dan weer op woensdag opgehaald. De zin van gescheiden…

Haar verwachtingen waren hoog Dus vroeg zij hem ten dans En ongewild ging hij mee Zij danste op een regenboog Een waas van liefde straalde zij uit Met rode koontjes en glimmende ogen Hij liep op hete kolen En vertelde haar later zijn besluit Haar tranen waren als een wolkbreuk Voor haar was het weer dikke pech De waarheid is beter dan…

Het was koud die avond maar de kilte van de intredende schemer was vast te verwaarlozen bij de kilte die binnen in de lucht hing. De tafel was leeggeruimd en de kaarsen die hij daarop had geplaatst knisperden alsof ze vochtig waren geweest. Het lont als in tranen gedrenkt. Deze avond was in meerdere opzichten eindig. Als morgen de zon weer opkwam werden…

Op mijn blote voeten stap ik door de branding. Het water voelt lekker warm aan. Ik heb mijn broekspijpen opgerold zodat mijn broek niet nat wordt. De schemering begint al zachtjes om mij heen neer te strijken. Aan de horizon zakt de zon steeds verder en verder de zee in. Haar rode stralen verspreiden zich over de hemel en steken haar in brand. Stap…

Weer een klas afgeleverd! Daar zaten we dan, voor de allerlaatste keer in de kring. Kinderen in de kring, de ouders er omheen. Jaar in, jaar uit, neem ik afscheid van klassen. Dit was niet zomaar een klas…..ik heb ze opgepikt in groep 7 en ben meegegaan naar groep 8. Ze staan op het punt een nieuwe fase in te gaan, naar het voortgezet onderwijs.…

Ik dacht, volwassenheid, speelsheid, afstandelijkheid, eindelijk gevonden, eigenwaarde gewaardeerd, niets is minder waar. Ook hier vangt men vliegen af, muggenzift men je tot in het graf, mijn geluksnummer is vier. Ik vraag verschoning aan diegenen die mij eerlijk hebben gedaagd, zij kennen hun eigen naam, treft geen blaam, desgevraagd, even weg…

Waarom heb ik mijn moeder nu eigenlijk niks meer te vertellen over wat er van het weekend allemaal gebeurd is? Het was een fantastisch weekend en ik kan er niet eens over praten omdat er teveel bij inzit waarvan ze niks weet, van de diepere betekenis zeker niet, van de algemene betekenis eigenlijk al niet. Dit weten schrikt me af, want eigenlijk is…

Ik mis je. Ik kijk naar je. Nou ja, eigenlijk niet naar jou, maar naar je foto. Die heb ik op het plankje boven mijn bed gezet, naast de mooie, oude kandelaar. In dat ene lijstje, met die krullen. Mijn allermooiste lijstje. Er passen drie foto’s in. Ik heb er drie dezelfde in gedaan. Van jou. Van op het strand. Je weet wel, die ene mooie, van ons saampjes…

Het is de laatste dag van het jaar, een afscheid van 365 dagen. Zoals ook elk jaar een jaar van hoogte- en dieptepunten. Het jaar waarin ik constateerde dat mijn vrije Nederland toch niet zo tolerant was als ik dacht. Het jaar waarin ik meehuilde met de kinderen van Bedir, die in mijn mooie woonplaats Uden geconfronteerd werden met een groot verdriet…

Er zijn van die dagen in je leven die een gouden randje hebben, al weet je dat natuurlijk pas aan het eind van de dag. Deze dag begon spannend, vandaag zou ik gaan. Sinds het overlijden van mijn vader, geloof ik in “iets na de dood”. Ik weet niet wát er precies is, maar IETS is er. Dat wist mijn overleden ex ook en ik vond het tijd om twee jaar na zijn…

De boer wiens weiland we gekocht hebben noemen we nog steeds ‘onze boer’. ‘Onze boer’ is geen echte boer in de letterlijke zin van het woord. Ik bedoel maar: hij heeft geen diploma van boer. Hij werkte in de stad. Hij had een paar schapen, kippen en konijnen, en ook wat land dat hij samen met zijn vrouw bewerkte. Veertig jaar lang heeft hij alle grond…

Ik verlicht, zij verlicht, wij verlichten. Het had zo mooi kunnen zijn en dat was het ook: geen decennium, geen lustrum, maar slechts de helft van laatstgenoemd tijdperk. Verwoede pogingen werden ondernomen het tij te keren. Helaas mochten deze niet baten. De vloek ging er met de liefkozing vandoor. Niet vanwege niet houden van. Wel vanwege opgekropte…

Afgelopen week zou mijn jongste broer 43 jaar zijn geworden, maar hij is al bijna twee jaar dood. Ik denk nog voortdurend aan hem, vooral aan de tijd die we deelden in onze jeugd. Het is een absurd, paradoxaal gevoel dat ik nog wel besta en hij niet. Ik herinner me hem, maar de herinnering die hij aan mij had is met hem verdwenen. Als iemand sterft,…

Mijn Opa was een lieve man……, vooral een geduldig man. Ik heb veel van hem geleerd en daar heeft hij ongelooflijk veel tijd in gestoken. Nooit werd hij boos of ongedurig . Opa moet ontzettend veel van me gehouden hebben, want echt bijdehand was ik niet ….. en hij moest de meeste dingen eindeloos herhalen voordat ze tot me doordrongen. Hij leerde me…

De bril van mijn vader zorgde voor een mooi kader. Gemaakt van hoorn en glas bezagen zijn ogen hoe de wereld was. Vader zag het licht op 7 maart 1931, in hartje Wehl, in de geuren van hout. Al vrij snel moest hij meewerken in vaders timmerbedrijf. Zijn toekomst lag daardoor al vrij vroeg vast: timmerman zou hij worden. Toen de Tweede Wereldoorlog…

hier zit en staat een man in rouw. ik beloof vandaag geen hoogstaande, quasi perfecte poëzie. pietje de dood doordrenkt elke letter met een teveel aan emotionele prietpraat. wees maar zeker dat ik weer heel de wereld hartstochtelijk haat. ik heb woede in mij en die gulpt er nu in één waanzinnig naar beneden stortende waterval uit. maak je klaar…

De telefoon... nee ik wil niet opnemen, dit is niet goed er is wat mis ik voel het... Het is zover na al die maanden is nu de tijd gekomen om afscheid te nemen van degene die me zo lief was... De laatste maanden ging je al erg hard achteruit, je werd van binnen opgevreten, alles in jouw lichaam werd kapot gemaakt.. verwoest en er bleef niets van…

ik loop naar je toe, ik kus je maar het is niet meer hetzelfde, je bent een ander, een vreemde? je bent niet meer wie je was, ik herken je niet maar, maar herken jij mij nog wel, ik betwijfel het. Wazig kijk je voor je uit, ik slik mijn tranen weg, wat erg om jou zo te zien, degene die mij vroeger alles leerde moet ik nu te eten geven - ik moet je…

Papa, waar ben je? Mijn papa? Wie ben je? Je bent als een vreemde voor me. Ik weet niet hoe ik jou moet zien, ik weet niet wie je bent en wat je doet. Lieve pap, vroeger, het was zo van zelfsprekend, wij als gezinnetje, maar ineens moest je weg, de vrijheid in. Je ging wanneer jij het wilde, je kwam thuis wanneer jij het wilde, je liet ons wachten…

Ik kijk naar je, de tranen lopen over mijn wangen, ik voel aan je gezicht, zo koud maar zo vertrouwd. Gedachten schieten door mijn hoofd, dit is de laatste keer dat ik je zie, de laatste keer dat ik je kan aanraken, de laatste keer, nooit weer zal ik je zien. Levenloos lig je voor me, ik kan het niet bevatten. Lieve opa waarom jij? Waarom laat…

Weifelend sta ik met de vaas oude bloemen in mijn handen. Weggooien? Eigenlijk zijn ze op. O ja, ze staan nog fier overeind. Geen enkele witte bloem heeft zijn kopje laten hangen. Maar de bruine randjes geven aan dat ze aan hun einde zijn. Drie weken lang hebben ze in volle glorie staan schitteren. En telkens als ik ze zag dwaalden mijn gedachten weg…