Dromen zijn toch bedrog?

Ik zit op bed en staar uit het raam. Het is donker buiten. Gedachtes over mijn moeder gaan door me heen. Waar zou ze zijn? Is er een plek waar geesten heen gaan? Ik leun naar achter en stoot m'n hoofd..verdomme...hard sla ik tegen de muur. Niet dat de muur er wat aan kan doen maar ik voel me zo ellendig. Ik ga liggen en mijn ogen beginnen te branden..ik kruip wat meer onder de dekens en pak al mijn knuffels die in handbereik liggen en duw ze tegen mij aan. ze beschermen mij, zo voel ik mij veilig. Langzaam komt de eerste traan naar beneden rollen en al snel volgen er meer. Waarom moest je nou gaan mama? Waarom heb je mij in de steek gelaten? Rot ziektes. klote kanker. Als ik in de hemel ben dan geef ik god een schop onder zijn reet in de hoop dat zijn hersens goed gaan zitten en dat hij kan inzien wat voor fout hij heeft gemaakt. Boos val ik in slaap. Ik kijk om mij heen en sta op een steiger...ik zie 2 mannen op mij aflopen, ze willen me slaan..ik spring in het water, wetend dat ik daar veilig ben. Ik zwem naar beneden. In eerste instantie was het donker en koud, maar al snel zie ik licht op mij afkomen..ik zwem tussen rotsen door en daar zag ik iets ongeloofelijks mooi..een rots met een opening..een poort..ik zwem er op af en kijk voorzichtig om het hoekje. Daar zit ze dan..mijn li wat stom...waarom zat papa daar nou? Ik stap in mijn pantoffels en loop naar de slaapkamer van mijn vader, ik duw de deur iets verder open. Ik hou mijn adem in van de spanning..ik loop naar zijn bed en tik hem aan..pap..pap..wordt eens wakker..pap..hallo?..pap..papa? Het wordt zwart voor mijn ogen en mijn hoofd duizelt..ik raak in paniek...dit kan niet waar zijn..Ik ren naar mijn zus toe en maak haar waker, vlug kijk bij papa volgens mij ademt hij niet meer..maar, maar misschien droom ik wel, ik weet het niet meer.. Ze loopt snel van haar kamer naar die van papa..Ik krijg hem ook niet wakker. Ik kijk haar aan...en we weten allebei dat het over is...Ik sta in de deuropening en kijk toe....hij is nu bij mama, hij is veilig..maar..niet meer bij mij..Mijn zus loopt langs en knijpt in mijn arm...auw..wat doe je nou..schreeuw ik...zorgen dat je waker blijft zegt ze..

Schrijver: sylvia kuipers
Inzender: Joost van Berkel, 12 december 2005