Brief aan Ramon
Ik lig hier met een onbestemd verdrietig gevoel en heb net als jij moeten leren glimlachen terwijl mijn hart huilt. Je kunt dit echter niet altijd laten zien want hoe begripsvol onze omgeving ook mag zijn, ze zullen het nooit helemaal kunnen begrijpen omdat ze het zelf niet ervaren.
Misschien zullen ook wij hen niet altijd even goed kunnen begrijpen, zij die immers aan de andere kant staan, vooral voor onze geliefden, zij allen kijken machteloos toe, niet wetend hoe te helpen. Laat duidelijk zijn dat ik mij dat terdege bewust ben en dat het zien van het verdriet in die ogen mij meer pijn kan doen dan mijn eigen lijden.
In die enorme eenzaamheid die ontstaat wanneer wij niet kunnen knuffelen of elkaar een zoen of hand kunnen geven wanneer de ander niet naar ons toekomt voelen wij ons leeg en onvervuld van binnen. Je voelt je eenzamer dan alleen.
Het totaal afhankelijk zijn van anderen is een regelrechte aanslag op je mens zijn.
Over enige vorm van privacy willen we maar niet spreken want dat is totaal verdwenen, iedereen kan of jij het nu wel of niet leuk vindt zomaar bij je naar binnen donderen.
Jij die daar ligt in een kamer van een huis of ik zoals hier in een gewoon rijtjes huis op de grond waarvan, de buitendeur overdag altijd los is, om hulp toe te laten.
Door diezelfde open deur kunnen ook personen naar binnen die je liever niet ziet maar hoe moeten wij die aan bed gekluisterd zijn dit nu voorkomen.
Je bent een marionet, een speelbal in de handen van anderen die ons als mens zijnde ons leven met voeten treden wanneer zij denken dat zij het recht te hebben om jouw en mijn leven te bepalen.
Voor de lieve vrede, rust en harmonie rond ons hebben jij en ik moeten leren dat het soms maar beter is om te zwijgen, terwijl anderen soms hun ruzies over onze hoofden heen uitspelen en daarbij zich ook nog tot ons te richten zodat onze positie niet meer de onze is maar is opgenomen op hun slachtveld van kwaad- en boosheid.
Want wat gebeurt er met jou of mij als zij zich tegen ons gaan keren, zij hebben, zonder dat ze zich het zelf beseffen, de macht in handen.
In jouw situatie die vanaf het begin hetzelfde is en ik in de mijne die steeds slechter wordt, is het voor jou al heel lang 5 voor 12 en kruipt de mijne steeds verder naar die 12 toe.
Het uur u is aangebroken, voor jou een heel belangrijk uur want zelfs hierin ben jij op de hulp van anderen aangewezen.
Deze hulp die je krijgt is zeer waarschijnlijk het grootste, mooiste en kostbaarste geschenk dat je ooit door iemand geschonken is nl. “ DE VRIJHEID OM TE MOGEN STERVEN. ”
Je hebt gelijk wanneer je zegt dat de uiterste en meest intense vorm van liefhebben het loslaten is.
In liefde loslaten van diegene die je zo intens liefhebt zal meer pijn veroorzaken dan dat je ooit weer zult ervaren, je zult al je vertrouwen, liefde en kracht in die man of vrouw, zijn of haar handen leggen, om je los te laten.
Een pure, intens zuivere liefde zullen jij en ik meenemen op onze laatste reis.
Als dan het moment daar is, is het maar goed dat wij zoveel oefening hebben gehad in leren glimlachen met een huilend hart.
Want ook al kiezen wij hier zelf voor, het is voor ons net zo moeilijk om jullie los te laten dan dat het voor jullie is om ons los te laten, onze liefde voor elkaar is evenredig en daarmee ook onze pijn.
Meta Anna
Deze brief heb ik geschreven aan Ramon, de hoofdrolspeler in de Spaansee film Mar Adentro.
Het verhaalt over een man die al meer dan 26 jaar vanaf zijn nek tot en met zijn voeten verlamd in bed ligt en strijd voert om het recht om te mogen sterven. Zeer indrukwekende film.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: afscheid
euthanasie
1.132
Geef je reactie op deze inzending: