Verhalen

De dood stinkt een eeuwigheid

Het was alsof de aarde bewoog onder mijn voeten.
In slechts een fractie van een seconde lag ik languit. Gevallen, waardoor? Denk dat het kwam, doordat ik dacht dat ik jou zag bij het vallen van de avond. De lucht was helder en mijn innerlijk een grote chaos. Ik zag je overal, bij de bakker, op de kermis en zelfs in de discotheek.

De dood is iets verwarrends, zelfs na maanden. Mijn grootste liefde ineens onder de aarde bij de wurmen, want dat wilde hij. We hadden het er wel eens over gehad, voor als het ooit nodig zou zijn, lachten we...ja wat een grap. Hij wilde een natuurlijk proces, dat wilde we eigenlijk allebei en vooral veel bloemen. Rode…de kleur van liefde…. Eigenlijk wilde ik gele bloemen op zijn graf leggen, de kleur van haat, om de woede die ik voelde, maar ik kon het niet.
Die rode bloemen deden me veel meer.

Maar goed, daar lag ik dus, in de goot onder een sterrenhemel met een geschaafd ego. Kanonnen zeg, wat een afgang. Het was druk op straat. Iedereen zag het, maar liep stug door met opgeheven hoofd. Ze hebben gelijk: de dood stinkt, toch weet ik zeker, stank of geen stank, jij had me opgeraapt en daar in die goot onder die heldere sterrenhemel, heb ik eindelijk rode ogen gehuild en besefte ik dat je er echt niet meer was.

Schrijver: Supershirley
Inzender: Shirley, 8 maart 2006