Alle inzendingen over eenzaamheid

Iedere donderdag eten we samen. Ik kook, Peter brengt wijn die hij niet zelf betaalt mee van zijn werk. Hij weet dat ik het weet. We zijn vrienden sinds de middelbare school. Of eigenlijk: we zijn nooit gestopt elkaar te zien. ‘Je ziet er moe uit,’ zegt Peter terwijl hij zich over d...

Haar naam gonst door de stad en is bekend bij sommige passagiers die ik pleeg te ontmoeten in het openbaar vervoer. Toch huldigt zij kennelijk haar eenzaamheid en solitaire bestaan als ik haar signaleer in een van de restaurants die zij frequenteert, kennelijk om slechts een hoe dan ook schamele tro...

De vrouw liep haar schuur in. Ze zocht naar een steen. In het late najaar, vlak voordat de winter haar intrede deed, was haar tuin vernieuwd. Al het oude was opgeruimd. Het nieuwe was gelegd en geplant, wachtend op groei en bloei. De vrouw had alles wat ze wilde bewaren, in haar schuur gelegd. Daar ...

Een ijskoude, ongeremde, mogelijk noordelijke wind sloeg me in het gezicht op een vroege morgen waarop vogels kennelijk de ondanks alles spoedig op handen zijnde lente al aankondigden. Bij ons oude stadhuis begroette mij eveneens het carillon van onze Heikese Kerk dat haar ijle en lieflijke chans...

Ze was gekomen met een rollator. Haar grijze, onverzorgde haar hing tot op haar schouders. Ze had een leven lang schoongemaakt, gekookt, gewassen en aardappels geschild, maar de creatief therapeute wilde haar nu leren schilderen. Zonder enig zelfvertrouwen, aarzelend en stuntelig hanteerde mevrouw h...

Ik heb een vriend, of misschien slechts een kennis, die men zou kunnen omschrijven als een vrolijke vrijgezel, maar dan zonder het vrolijke. Dat gaat er namelijk wel af als je boven de 50 komt, en je huis en je lijf te vies zijn om aan te pakken. Ik kwam regelmatig bij hem om zijn computer weer a...

Ik ben een fragment, losgescheurd van een verhaal dat ik nooit las. De wereld hier ademt snel, haar adem snijdt als glas door een huid die verlangt naar de zachtheid van vertraagde dagen. Ik herken mezelf niet in de spiegel van nu. Het licht is te fel, de schaduwen te vlak. De stemmen om m...

Vaak zie ik haar door de straat trippelen of de trappen beklimmen van de flat aan de overkant, tegenover die van mij als een elegante, langbenige gazelle. Een witte legging om de slanke benen, mijn vermoedelijk verweesde overbuurvrouw. Ik stel me zo voor dat ze 's middags in haar woonkamer voor ...

Uilenstede, Amstelveen, begin jaren 90. Vlak onder de Buitenveldertbaan, waar de vliegtuigen bij westenwind om de tien minuten met donderend geweld landen en overvliegen. Het lijkt wel of ze bijna met hun uitgeklapte landingsgestel de bovenste verdiepingen van de 12-hoog studentenflat kunnen rake...

Een zweem van een naderende herfst zat al in de lucht toen we het naburige dorp Goirle naderden. Vlak bij de straat, die men de naam "Korhoender" heeft toebedeeld, bevindt zich een cirkelvormig plantsoen met een groene grasvlakte in het midden, omringd door struiken van mij onbekende naam, getooid...

De deuren van de woningen van mijn medebewoners komen uit op ons trapportaal, maar nooit heb ik toegang tot hun wereld, tot hun sfeer, tot hun besloten en unieke universa, hemelsbreed verschillend van die van mij. Soms bestijg ik de trappen als een noodzaak me hiertoe noopt, maar meestal verblijv...

Als ik weer eens heb plaatsgenomen op het spiksplinternieuwe houten bankje bij de bushalte aan de Dillenburglaan (een nieuwe tegemoetkoming van de Gemeente Tilburg?) en uitkijk op de al zo lang geleden "gekandelaberde" bomen die desondanks een zomerse kruin dragen, begroeten de overburen mij welee...

Nog altijd bewaar ik een kleurenfoto van het knuffeldier dat mevrouw de naam "Moriaantje" had toebedeeld; een zwarte pluchen hond. Ze had het dier eens gewonnen in een loterij op een rommelmarkt en het tot haar uitverkoren maar levenloze kameraad en metgezel verkozen. Eens had ik mevrouw voor h...

“Toe maar, zeg ’t maar… Ik weet zeker dat je het antwoord weet”. Vriendelijk en met veel geduld probeerde meneer Mudema mij aan het praten te krijgen. Een paar minuten daarvoor had hij mij gevraagd wat konijn was in het Engels. Rabbit, natuurlijk wist ik het antwoord. Maar ik zei niks. Men...

Weelderige groene plantjes die zich met elkaar verweven en verstrengelen bedekken het pad als een tapijt en vaalgrijze tegels schijnen zich een weg te willen banen door het terrein. Aan de andere kant rijzen de vensters van Verzorgingshuis "De Bijsterstede" op, wellicht een oord waar de eenzaam...

Het meisje was alleen, ze had geen broertjes en zusjes. Op school had ze geen vriendinnetjes, ze was erg verlegen en zei bijna nooit wat. Als haar iets gevraagd werd gaf ze heel zachtjes antwoord. Ze was het liefste thuis, bij haar poppen en ander speelgoed. Ze had veel speelgoed, haar ouders verwen...

De deuren van de woningen van mijn medebewoners van het appartementencomplex komen uit op ons trapportaal, maar nooit heb ik toegang tot hun wereld, tot hun sfeer, tot hun besloten en unieke universa, hemelsbreed van dat van mij verschillend. Soms bestijg ik de trappen als een noodzaak me hiertoe no...

Shaggy en Diesel waren twee heel leuke hondjes. De één was overwegend zwart en een duidelijk vuilnisbakkenras, ze had haar vader nooit gekend, want die zat opgesloten in een kennel, de ander was van adel, en had een echte stamboom op papier. Maar raad eens wie het alfa-teefje was? Inderdaad, de ...

Tijdens de junimaand van 2016 had Bjarne sombere gedachten over het leven en de toekomst. Het zicht op de toekomst werd vertroebeld door de dubbele verhuizing die op komst was. Hij wist nog steeds niet wanneer en hoe lang het zou duren. Hij wist ook niet of hij het allemaal alleen voor elkaar zou kr...

De eenzaamheid is een stille storm die al onze takken afbreekt. Maar ook onze wortels sterker maakt en ons leert om te bloeien in de wind. De eenzaamheid is een stille storm die al onze illusies wegblaast maar ook onze dromen helderder maakt. En ons leert om te stralen in de nacht. De eenzaa...

De lange weg naar de "Reeshof", de buitenwijk van onze stad die men door haar sfeerloze bebouwing bezwaarlijk een Eldorado dan wel paradijselijke omgeving kan noemen is goed begaanbaar door het busvervoer. De buslijnen sluiten op elkaar aan en als men een beetje geluk heeft, volgen ze elkaar snel ...

---------------------------------- Het is kerstborreltijd of vrijdagmiddagborrel op het kantoor. Het is zo'n dag van de week dat een heleboel mensen van het personeel allemaal aanwezig zijn, en ook gaat er weinig gelijk naar huis. Eindelijk jouw kans! Om je van je leukste, meest joviaalste, m...

Onze levens ontrollen zich als het ware parallel aan elkaar. Ze is zo dichtbij en vaak zo ver van mij. In de avond schemert het licht door onze beide glazen deuren en dan is ze daar, in het andere appartement, bezig met onduidelijke werkzaamheden. Ze is nog jong en draagt haar jeugd als een aureool....

Een duifje zetelt op een tak in het geboomte aan mijn venster dat zich ontvouwt als een paradijselijk aandoend, welhaast Renaissancistisch schilderij. In de avond vertoont zich een mooie, ronde, bleke maan tussen de uitsparing van de dichtgeschoven linnen beige gordijnen. De stilte van de nacht is a...

'Ich möchte dir anbieten glücklich zu sein. Ohne mich bist du verloren und allein.'. uit 'Ich bin die Liebe', Nena Als conservatrice van het Fries Scheepvaart Museum op Kleinzand 16 in Sneek ging het met Engele Gorter aardig voor de wind, totdat die creap van een Wessel Camminga entreekaar...

Ik kwam hem tegen vóór de automatische schuifdeur van Woonzorgcentrum "De Heikant" aan de Brucknerlaan waar je een inkijkje kunt hebben in een kapsalon waar rode kunstbloemen in pontificale zilverkleurige vazen staan opgesteld, mogelijk om het humeur van de dames die hier hun haar laten doen op ...

Het flatje staat al geruime tijd leeg. Als men een blik werpt door het geboomte dat onze woningen sinds jaar en dag gescheiden heeft gehouden, ziet men de hooggelegen vensters en neemt men de leegte waar die tevens zozeer in het leven van mijn overbuurvrouw had postgevat. De dagen duurden lang in...

Wonderlijk snel was mijn buurvrouw terug uit Noorwegen. Ze was opnieuw een toonbeeld van jeugdige charmes en gezondheid, eigenschappen die ze overvloedig en overtuigend demonstreerde aan de voordeur. De katten hebben haar ook zozeer gemist en ze hieven een "welkomstlied" aan. Zozeer en zo graag...

Het licht dringt door de beide glazen deuren die onze woningen van elkaar scheiden; het bedriegelijke, onheuse licht dat mij tegelijkertijd afstoot en schijnt te verwelkomen. Anouk is zo dichtbij en zo veraf. De rechtenstudie houdt haar bezig. Onze vervreemding heerst over ons en onze verwijderi...

Zijn profiel stak scherp af tegen de warrige stadse achtergrond en ik vond dit wel stoer en manhaftig. Hij klemde een sigaret tussen de lippen. Hij was mijn buurman en hij had me al bij de bushalte bekend dat hij koers moest zetten naar het Elisabeth Ziekenhuis, naar zijn moeder... Wegens de vols...