Nu ik nog.

'Koud hè', zeg ik tegen een buurman als ik mijn fiets in het fietsenhok parkeer en hij me voorbij loopt. 
'Koud, vind je, het is helemaal niet koud.'
Hij wijst naar mijn beenwarmers en met een vleugje minachting zegt hij: 'Dikke sokken.' 
Ik ben even uit evenwicht. Als ik groen zeg, is het blauw en als ik blauw zeg is het groen. Meer dan eens heb ik een neerbuigende sneer over mijn kleding, mening en gedrag moeten incasseren, maar ik rits mijn jas en bodywarmer open om mijn huissleutel te pakken en antwoord opgewekt: 'Ik kan er wel tegen hoor, alles is lekker warm.'
Hij heeft hier voorlopig niets op te zeggen en loopt door naar zijn auto. 

Ik moet steeds oppassen dat ik mijn vijanden niet vriendelijk aanspreek, want het zijn niet allemaal vijanden. Ik ben hun vijand. Ik groet het clubje roddelaars niet. Dat zijn er een stuk of tien die wel mijn vijand zijn. Ik bid voor hen. Voor de rest van mijn buren ben ik de vijand en mogen zij voor mij bidden. 

Door het lotgenotencontact kom ik te weten dat het, op het gebed na, overal in Nederland zo gaat in reacties op (ex)slachtoffers van narcistisch geweld. Overal dezelfde snerende opmerkingen alsof ze als tekstballonnen in de lucht hangen. Deze buren spreken dezelfde minachtende toon en woorden als mijn zus en broers. Geen van hen zoekt uit of zijn bevinding klopt. Het lijkt wel alsof ze onder één hoedje spelen met de vrouw die mij vanaf mijn geboorte tot zondebok heeft verklaard.

Tot 2018 praatte ik nog openlijk over mijn moeder in de wandelgangen van het gebouwencomplex waar ik woon. Destijds zocht ik nog vergeefs naar aansluiting en hulp. Ze reageerden bijna allemaal met hun eigen verschrikkelijke ouder.
Kinderen in Nederland kunnen in de meest afschuwelijke omstandigheden terechtkomen als ze de pech hebben geboren te worden bij een foute ouder. Het gebeurt rijk en arm. Eerst worden ze als kind mishandeld en als ze volwassen zijn worden ze opnieuw mishandeld door maatschappelijke miskenning.
Dan volgen de meest schokkende verhalen en vreemdste uitspraken: 'Mijn ouders zijn schatten van mensen, maar ze hebben verschrikkelijke dingen gedaan.' Hoe schatten van mensen verschrikkelijke dingen kunnen doen is me nog steeds een raadsel. Een van die 'schatten' heeft zijn dochter tot ver in haar dertigste seksueel misbruikt. Daarna is ze gestorven. Haar broer, ook niet ongeschonden gebleven, vertelt dit schokkende verhaal.
Eén van mijn buurvrouwen zocht vergeefs een excuus voor het psychisch mishandelen van haar dochter. Een vrouw in een hoge maatschappelijke positie had een vader die haar systematisch neer haalde. Een man is door zijn vader met psychisch geweld op grond van de bijbel mishandeld. Een vrouw heeft net als ik ruzie met heel haar familie. Ik ben net als haar zus, roept ze emotioneel uit, terwijl ze mij beschuldigt van te heftige emoties. Verder wil ze nergens over praten. Inderdaad, net als mijn zus. 
Anderen doen vaag, blazen hun ego's op, of zuchten maar wat omdat ze de woorden niet hebben voor wat hen is overkomen. De angel is er nog lang niet uit. Psychische pijn kun je zelfs zelf niet zien als je nog niet weet wat het is. 

In geen van hen vond ik begrip of empathie zoals bij de lotgenoten. Geen van hen deelde zijn ervaring en het proces van herstel met mij zoals de echt herstelde lotgenoten doen. Geen van hen stelde de vraag of mijn moeder misschien een narcist is. Of ik überhaupt ooit van narcisme had gehoord - wat mij had kunnen helpen. Hun verhalen eindigen bijna allemaal met de verborgen oproep om voor hen herkenbaar te blijven: 'Dat is nu voorbij', wat klinkt als 'Hou je kop dicht!'
Ja, ze hebben het zwaar gehad, enorm geleden, maar ze hebben hun ouders los kunnen laten, weliswaar het contact geminimaliseerd, maar breken met je ouders of hele familie doe je nu eenmaal niet. Ze leven gewoon hun eigen leven. Nu ik nog.

narcisme buren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 24