De steen
De vrouw liep haar schuur in. Ze zocht naar een steen. In het late najaar, vlak voordat de winter haar intrede deed, was haar tuin vernieuwd. Al het oude was opgeruimd. Het nieuwe was gelegd en geplant, wachtend op groei en bloei. De vrouw had alles wat ze wilde bewaren, in haar schuur gelegd. Daar was een steen bij. Een steen ter grootte van een groot pak suiker, in de vorm van een hart. Een hartensteen. Die zou een plek krijgen in haar nieuwe tuin. Nu de donkere winter voorbij was, zou de steen weer het licht zien.
De winter was deze keer zwaar gevallen in het gemoed van de vrouw. Ze had wel vaker in januari een kleine dip. De donkere wintermaand januari, die na de feestmaand december kwam, was een maand waar ze het liefst zo snel mogelijk weer doorheen was.
In de decembermaand werd de terugkeer van het licht gevierd met dierbaren. Met mensen met wie je in verbinding staat. Dat zijn de mensen die je op de donkere dagen graag om je heen hebben wilt. Met wie je samen het licht vieren wilt. Dat was deze winter minder goed gelukt, door allerlei omstandigheden. Ze was het merendeel van die dagen alleen geweest. We kunnen plannen wat we willen, maar het leven neemt vaak een eigen koers.
Onze noorderburen zeggen dan: ‘While you are busy making plans, life happens’.
Het leven had keihard een andere weg ingeslagen dan de weg die de vrouw voor ogen had. Een weg van nog meer alleen zijn. Een weg waarop die steen van eenzaamheid lag, waarvan ze wist dat ze die oprapen moest, omdat het de enige manier was haar weg te kunnen vervolgen.
De steen van eenzaamheid is een steen waar men niet omheen kan. Als hij er ligt, moet je hem dragen. De enige manier hem weer kwijt te raken, is hem op te tillen, er vriendschap mee te sluiten, en een tijdje bij je dragen. Totdat je op de plek komt waar je hem weer neerleggen mag. Die plek waarvan je weet dat het leven daarna weer wat lichter wordt. De vrouw wist dit. Ze wist dat ze getest werd in haar kracht.
Het zijn sterke mensen die de eenzaamheid kunnen dragen.
De vrouw vond de hartensteen waar ze naar gezocht had in haar schuur die voor haar huis stond. Ze tilde hem op, bracht hem dicht bij haar hart, en droeg hem door haar huis heen, naar haar tuin, achter haar huis. Daar zocht ze een plekje voor de steen, onder de zon, in het licht.
De donkere dagen lagen achter haar. De eenzaamheid die ze in haar hart gevoeld had, legde ze met de steen in haar nieuwe tuin, in de vruchtbare grond van Moeder Natuur. De energie van de steen zou door de helende kracht van Moeder Aarde transformeren en zich verbinden met het licht en met al het nieuwe om haar heen.
Haar hart stond in verbinding met alles om haar heen. Met Moeder Aarde en met alles wat op haar groeit, bloeit en leeft. Met iedere bloem, plant, boom, dier en mens. Met het Universum, waar onze planeet onderdeel van is. Met alle krachten en planeten die in ons Universum zijn. De steen herinnerde haar daaraan. En de eenzaamheid verdween.
Dankbaar streelde de vrouw haar kleine wolfje, die twee jaar eerder als een geschenk uit de hemel in haar leven gekomen was. Dat was gebeurd in een tijd die voelde alsof het nooit meer licht worden zou. Het wolfje liep naar de plek in de tuin waar de hartensteen lag, ging ernaast liggen en keek de vrouw aan, met haar kop rustend op de steen. De vrouw voelde zich niet langer alleen.
Soms is eenzaamheid als een hartensteen, die de weg wijst naar verbinding met alles om ons heen.
Zie ook: https://www.youtube.com/c...annel/UCd5OZRhw4pDCLYwNaEKoVTQ
Schrijver: Gabriëla Mommers, 27 maart 2025
yahoo.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
eenzaamheid
141
Geef je reactie op deze inzending: