Alle inzendingen over horizon

In ons huis staat Horizon, de box die je tegenwoordig krijgt (nou ja krijgt) van je provider oftewel het bedrijf dat je voorziet van internet, telefoon en televisie. Sinds een jaar hebben wij dus de KIM in huis, niet de einder maar de Horizon en net zolang hebben we complete ellende met de t.v..…

Het voelt nooit als een horizon. Maar als een tijdelijk uitzicht dat steeds verandert. De horizon aan zee heeft dat voor mij wel. Ten eerste is hij breed. Je voelt dat de aarde rond is. Als ik mijn hoofd van links naar rechts beweeg krult de horizon om me heen. Ik zit in de cockpit die het einde van de wereld ziet.…

En zo kwamen we na vele lange, vervelende episodes aan het laatste hoofdstuk van de provider. Namelijk de overstap naar KPN die gisteren door een monteur werd geregeld. Wat een drama's we hebben beleefd, ongekend, wat een narigheid we hebben meegemaakt, niet normaal, wat een toestanden we doormaakten, ongelofelijk. We hebben het overleefd, dat wel…

Kijkende in de horizon hopen wij die antwoorden te vinden.…

Een merkwaardige "boulevard" strekt zich uit aan de horizon van mijn blikveld. Daar is een kapsalon en een Turkse bakker. Rood en groen neonlicht flakkert in de nachtelijke uren. Op de achtergrond rijzen de gebouwen van Traverse, de daklozenopvang, hoog op, nog boven het lage, langwerpige pand van de Aldi dat ik zo vaak bezocht heb.…

Als het daglicht vervaagt en de zon en de horizon een spelletje spelen tot aan ondergang toe. Dan krullen mijn lippen glimlachend de nacht tegemoet, kom maar droom, ik heb een doosje waarin jij past.…

Zijn blik is gericht op de horizon, altijd op de horizon, waar de dijk zijn massa verliest en zich moet schikken in zijn degradatie van lijn tot punt. Zoals hij daar staat, wijdbeens, een hand aan de wisselhendel, een hand boven zijn ogen, lijkt hij daar altijd te hebben gestaan.…

Iemand had je achter de horizon geplakt en iets vertelde mij dat ik die persoon dankbaar moest zijn.…

Het was slechts een vingeroefening, een opengewerkte hals in potlood afgezet op de horizon, geen torso, geen gezicht. Armen en benen ontbraken, uitgestoken nek met een streep door de tekening, echt alles ontbrak aan dit zelfportret. In kwijt zijn heb jij mij omlijst, voor nóg een keer zou ik zo maar tekenen.…

Ik krijg je uit mijn hoofd en op papier, met elke zin en elk woord gum ik je in gedachten uit totdat er een vlekkeloze horizon ontstaat.…

....en in de verte, aan de horizon, aan de einder van het landschap, geflankeerd door de bebouwing en overwelfd door de lichtblauwe hemel, zag ik de bussen van "Arriva", zo vaak het decor van mijn wanhoop en vertwijfeling in het verleden, af en aan rijden.…

De lichtblauwe stoel zal onbezet blijven: zul je nog terugkomen uit het verre, verre land achter de horizon?…

Deze maand is gearriveerd in de lange sequentie van maanden die mijn leven vormden en tekenden en de opvolgers ervan zullen, zoals ik vurig hoop, verschijnen aan de horizon, in toekomstige verten...…

In de morgen vertoont zich aan de horizon achter de boomgroepen en achter de huizen een rozerode hemel. Vanzelfsprekend gaat de zon, die zich later aan het panorama toevoegt, eveneens op in de Nassaustraat... Later mengen zich de tinten van de hemel als op een palet en zij wordt grijs en okergeel.... Een nieuwe dag!…

Daar blijft de zon beneden de horizon en wordt het kouder. Vaak heb je in maart koud en buiig weer, zelfs in april komt dat nog voor, maar geleidelijk zullen de temperaturen toch hoger worden, omdat de zon langer blijft schijnen.…

Aan de horizon breekt de nevel als in een sprookje. Zonne-stralen besprenkelen licht als feeënstof over golvend water. Het verhaal van de dag vertelt zichzelf, van die wonden van een oude boomstronk die zich angstvallig vastgrijpt in moederaarde.…

Zij vliegt op glazen vleugels, nog maar net elf geworden wenkt zij de wind en schenkt de wereld een kind dat naar de horizon verlangt. Haar is verteld, vol overgave, dat het licht ligt achter de bergen naar de zee, prinsen op paarden en een fee vliegen met haar mee.…

Ze lag met haar paarse pracht, met haar boomgroepen en grafvelden uitgestrekt tot aan een verre horizon en weer doorkruisten we haar, via het "schelpenpad" dat diep in haar doordringt. Het voorjaar was nog koud maar mijn hortende en rochelende ademhaling kon ons nauwelijks storen.…

Hier besef je hoe het vroeger is geweest: een groen landschap tot over de horizon heen. Wilde dieren kwamen er denkelijk ook in voor en de runderen sjokten rustig langs de stroom naar de horizon toe. Een omgeving die doet vermoeden hoe het paradijs er vroeger uit moet hebben gezien, tenminste als er een paradijs is geweest.…

Tot de horizon versmelt met de hemel en nacht wordt. Gouden hanen huilen niet.…

We nemen voetsporen van reeën waar op ons eveneens zanderige pad en aan de horizon verheffen zich de geelwitte duinen. We worden vergast op aangename zonneschijn en tenslotte op een heerlijk worstenbroodje met chocomel aan "onze" houten tafel.…

De schepen aan de horizon varen hun vaart, de prachtige wolkenlucht schuift voorbij. Maar mijn blik komt niet meer omhoog, mijn stappen stokken. Zand, zee en balletje. In mijn oren ruist de branding. Een andere dimensie lijkt zeer nabij ...... Blaffend springt de hond tegen me op. Ik wankel, en tuimel in het water.…

De bospaden omcirkelen en omringen het etablissement dat ik ken van een eerdere gelegenheid als betrof het een soort omhelzing en zij monden uit op een zandvlakte waarin een enkele kale stam zich verheft, terwijl we uitzien op zanderige heuvels aan de horizon.…

Aan de horizon die onze blik begrenst, passeren de treinen in aan elkaar tegengestelde richtingen. In de verte zien we eveneens merkwaardige, maar zeer romantisch aandoende bouwsels, een soort houten huisjes die mij onbekende doeleinden dienen en die het tafereel compleet maken en die zeer tot de verbeelding spreken.....…

Aan de horizon bevindt zich de gestalte van de hoge toren, blauwachtig en schimmig in de verte. Ik mag wel met recht beweren van het in Tilburg beruchte flatgebouw. Naar men in de stad beweert dwarrelen daar vanaf grote hoogte met enige tussenpozen de kwetsbare lichamen van de zelfmoordenaars neer als sneeuwvlokken, als stof...…

In de verte prijkt de Sint Jan, de statige eigenaar van deze horizon. Aan zijn voet is het goed toeven en proeven van het rijke Bourgondische Bossche leven. De mensen genieten.…

Ook al staan veel van mijn beweringen op gespannen voet met elke horizon van Geloof en Verstand, de creatieve zoektocht van mijn denken lijdt in mijn ogen geen schipbreuk. Het dogmatisch vasthouden aan onvoldoende grond voor de kennis, alsook het funderingspostulaat en de verhaaltechniek, is natuurlijk iets anders.…

Ik heb ze wonderlijk genoeg al snel gevonden en heb ze inderdaad aangetroffen, in diverse tinten en prijzen, geschikt om in de koude winternachten mijn verouderde en aftandse lichaam dat zelden werd liefgehad te bedekken, te koesteren en te verwarmen waar er geen minnaar opduikt aan de horizon van mijn leven.…

Voor zijn tweeënzestigste verjaardag zal ik hem de "olifantchocolade" zenden, door hem zo genoemd wegens de kleine olifant die hij ondanks de intelligentie van een vijfjarige zo scherp op de verpakking waarneemt; zijn lievelingschocolade uit het zo verre continent achter de horizon dat de hopeloos imbeciele en krankzinnige jongen met de totaal gemankeerde…

Plotseling vertoonde ze zich (een lange streep aan de horizon) na onze lange tocht nadat we de hoog oprijzende rij van de lichtgele zanderige duinen, bekroond door het helmgras, gepasseerd waren.…