Alle inzendingen over herkennen

...opengesperde mond (ik meen die van Borsato te herkennen) zich opdringen aan de liefhebber van poëzie. Het verdient, gelet op het danig teruggelopen aantal dichtende lezers en schrijvers, aanbeveling om deze plek weer een zee van stilte te laten zijn en niet een die zich laat meevoeren in de...

Plotseling stond hij vóór me en ik kon zijn naam wel uitschreeuwen: "Sjoerd!". Hij was de zoon van mijn tante en hij droeg de gelaatstrekken van de moeder en van de opa, mijn goede oom Gérard. Na lange jaren van ijzingwekkende vervreemding en eenzaamheid, en na een leven, geleefd in sferen en...

...Ik weet het echt niet. Vaak kan je iemand herkennen aan een zogenaamd opgeruimd karakter. 's Morgens vroeg het bed uit, meteen tandenpoetsen en andere opbeurende waterspelletjes, fluiten, radio aan en moeder de vrouw kietelen. De tegenpool verslaapt zich regelmatig dan wel is niet uit...

...(leren) laten om schoonheid buiten te voelen en herkennen. Dunkt mij. Of is dat juist deel van ons verschil, zijn brille? Hoe aangrijpend ook de herkenning en de terugervaring gaandeweg gaan verschillen meer opvallen. Allereerst werd hij klinisch depressief bevonden. Via dagbehandeling...

Drie jaar geleden werd mijn eerste netgedicht geplaatst, mijn ego gestreeld, ik stond tussen de groten der aarde. En dan slaat de gewenning toe, de herkenning ook, hee, d'r staat weer een 'Fred'. Het mooiste moet nog komen, onbekende mensen die er verstand van schijnen te hebben, zeggen dat...

...hij praat over zijn ex en een hond, ik vraag hem of hij de ijsvogel heeft gezien. Ik stap op, ga nog even naar het blauwgras, misschien herkennen de berken roodstippend de vliegenzwam. En dan zegt de grijze man, 'bedankt voor dit gesprek'. Die eenzaamheid raak ik niet kwijt.

Eigenlijk is dit het vervolg van mijn vorig verhaal op deze site, en hoe! Ik heb eergisteren mijn middelste dochter ontmoet, na 9 jaar! Samen met mijn oudste dochter en haar man ben ik afgereisd naar mijn jongste dochter en haar man en 2 kleinkinderen. Het was een MEGA ontmoeting! Een beetje...

...alles en iedereen en natuurlijk ook gamen. Die idiote bril heeft in ieder geval een voordeel voor mij. Als ik Tony nu op straat tegen zou komen, zou ik hem zeker herkennen met dat gekke ding op zijn kop. Maar wat staat mij te wachten over een jaar of zo? Verschrikkelijk, ik moet er niet aan...

...op een voor mij vreemde manier het leven laten herkennen. Praten over allerlei dingen waar ik in het begin bang voor was. Toch kan ik mezelf niet bij je uiten, je pijn te doen is iets wat ik niet wil. Maar hoe vertel ik je dan mijn angst die ik dan soms verkeerd bij je uit. Het is gek iemand...

...heidense traditie is nog nauwelijks te herkennen in de mallemolen van kerstconsumptie. Onlangs las ik dat sinterklaas ook al een vroeggermaanse oorsprong heeft: dondergod Donar rijdt op zijn paard door de lucht en gooit met vurige pijlen in het rond. Zo zijn we in deze donkere dagen voor...

In die tijd droeg mijn vriendje Martin nog de korte broek en we knikkerden met de glazen, doorzichtige, wonderlijke stuiters in de gang van de lage, witte "Maycrete-woning" waar zijn moeder ons voorlas uit het dikke boek met de okergele kaft over "Raja de olifant" en waar we knutselden aan een...

Afscheid ‘We zijn weer thuis pa’, klonk het opeens in de auto. Ze stopten voor een huis dat schijnbaar nog steeds van hem was. De man keek naar buiten, maar zijn gezicht gaf geen enkel spoor van herkenning. Ook in de woning, tussen zijn oude spullen, scheen er weinig tot hem door te...

...maar dat meisjesachtige heb je toch nog steeds. Je silhouet is ietsje anders, maar niet zo veel. Ik zou je nog steeds op honderd meter uit duizenden herkennen, net als toen. En dat verliefde gevoel, besef ik nu zo naar je kijk, gaat nooit meer weg, ook al is het ietsje anders, maar het...

...de hemel in steken. Het grasveld is amper te herkennen door de dorre blaadjes, af en toe een tak, compleet met dorre, bijna-dode blaadjes. Telkens weer een wonder: te weten dat er straks kale takken zijn en we over een paar maanden weer nieuwe tevoorschijn zien komen. Het grote wonder van...

...aarde vallen? Als mensen je grootsheid niet herkennen en jij nog wel je zo je best had gedaan? Hoe verloren en alleen kun je je voelen tussen deze mensen? Idioten. Ik zou naar buiten rennen, huilend en diep gekwetst. Ik zou dat doen. En later, veel veel later, zou ik gaan twijfelen. En nog...

'in mijn dolgelukkige knuistjes klem ik mijn eerste nederlandse rijbewijs!' juicht een smsje. Zonder afzender. Zonder herkenning in het adresboek van mijn telefoon. Wat nu? Blij is hij of zij wel, en dat is al heel wat in deze wereld. Gewoon maar een proficiatje terugsturen? Het kan een bekende...

...opgewekt in de ogen, in mij de krantenbezorgster herkennend. Maar ergens bij het Belastingkantoor kwam ik klem te zitten met mijn fiets en wist me geen raad. Af en toe zat ik eveneens klem met mijn vingers tussen metalen brievenbussen of werd ik belaagd door forse, luid blaffende honden. Vele...

...om je heen – alleen je moet het wel zien , herkennen, voelen en zo mogelijk inademen en dan vangen en vastleggen in een door jouw te bepalen uiting. Misschien dat de meeste mensen verkeerd ademen en soms een beetje kortzichtig zijn en het zodoende mislopen of te druk hebben met andere...

...niet overzie. Voordat er een referendum was, had ik ook geen mening. Ik zie niet in waarom ik nu wel een mening heb. Mocht u zich hierin (deels) herkennen dan roep ik u op om net als ik bewust NIET te stemmen. En verder te gaan met alle andere problemen die niet door pubers zijn veroorzaakt.

Vandaag gaat de oudere mevrouw uit de Bisschop Ophoviusstraat ook weer met ons mee die zoveel klaagt over haar eenzaamheid. De bus hobbelt schokkend, optrekkend en remmend voort door de straten van onze stad die aan de inzittenden veel herkenning en jeugdsentiment bieden. Later strekt zich aan...

Ze waren al op leeftijd, nou niet super oud, maar gewoon flink ouder. Haar gezichtsvermogen was flink achteruitgegaan en fel licht verdroeg ze niet meer. 's Avonds bij het invallen van de duisternis, kreeg zij het zicht, wat haar niet stoorde en haar gele bril, die zogenaamde nachtbril die...

...om de liefde achter een kalasjnikov te kunnen herkennen. Maar voor de schutter is de eenheid er uiteindelijk weer, de afgescheidenheid is weer weg, zei het geïnitieerd door een regenkogels van de politie. Het zelfbewustzijn vloeit weer terug in daar waar het vandaan kwam. Het “goede” in...

In mistige regen, kwam ik haar tegen. Haar bruine haar wat korter deels verstopt onder een groene pet. Met oorringen als een hoelahoep zo groot, waarbij ik me afvroeg of een beetje turner zijn dagelijkse oefeningen aan menselijke oren had kunnen doen. Ik herkende haar direct, maar zij mij niet. De...

...fysieke verschijning was nog altijd te herkennen; onwrikbaar hield hij aan zijn gegroeide postuur vast. Mijn vrouw vond: 'nou ja, het is een boom – een kerstboom met karakter'. ---------------------------- Het origineel vindt u op:...

...schuimen van de zee. Aan paarden werden voorspellende gaven toegeschreven. In vele legenden zijn paarden helderziend en herkennen ze beoefenaren van de magie. Maar mijn paard aan jou, was lomp en zonder nut.

Ik zit voor mijn computer en denk na. Soms krijg ik opmerkingen, die me dan echt aan het denken zetten. Je kunt van alles teveel hebben, maar je kunt ook teveel denken. Wist u dat! Moeilijk hoor als men dat tegen je zegt. Het was niet de eerste keer in mijn leven dat ik dat hoorde. Nu ja,...

...en aan een kat, waarin ik mijn Cosmo meende te herkennen; mijn Cosmo met het vaalgrijze klittende lange haar; mijn Cosmo, de kat die ooit zo trouw op mijn bank had gelegen, maar die furieus alle hoeken van het huis opzocht als er visite was. Was het Cosmo met de okergele ogen, met de zorgelijke...

Vanmiddag besefte ik dat ik gelukkig ben. Niet voor de eerste keer, maar het gebeurt wel steeds vaker. Hoe dat komt? Ik woon natuurlijk wel fijn en ik ben trots op mijn eigen inbreng in mijn leefomgeving. Misschien ook omdat ik tevreden ben met mezelf of dat ik steeds meer zelfkennis begin te...

In het tijdperk van het individualisme waarin mensen kolossale flatgebouwen bewonen als monniken in kloostercomplexen - ieder in hun cel - en op straat elkaar met anonieme ogen in de anonieme ogen staren zonder dat hun verkrampte en vervlakte gezichten tekenen van herkenning tonen - in dat...

...van een meter of 50 en normaal zou je dat moeten herkennen toch? Een klein sprongetje in de tijd oftewel een kwartier later besluit ik ondanks de kou, poolshoogte te gaan nemen op het balkon dat ons appartement rijk is en kom met een behoorlijke desillusie terug, verroest joh, het is gewoon een...