Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Liefdevolle radicalisering?

Alles is liefde. Soms, echter, is het even spitten om de ware liefde onder wat vreemd aandoend gedrag te herkennen. Goed gedrag lijkt dichter bij liefde te liggen dan fout gedrag. Ik schreeuw wel eens tegen mijn kleine kinderen als ze plotseling de weg oversteken. Ze krijgen dan een agressief reagerende vader tegenover zich die nog net z’n handen thuis kan houden. Uit vaderlijke liefde, ook al denken de voorbijgangers er vaak zichtbaar anders over. En dit is maar een kleine vaderlijke liefde voor het welbevinden van zijn kind. Er is een grotere liefde. De liefde van eenheid. Alles wat het gevoel heeft afgescheiden te leven heeft de behoefte om dat te vinden wat weer tot eenheid kan brengen. Natuurlijk zijn we nooit verdeeld, alleen lijkt dat soms zo te zijn. Op het niveau van een individu kan de afgescheidenheid weer wat worden hersteld door een partner te vinden die het gat lijkt het op te vullen en zodoende onze gevoel van afgescheidenheid in slaap te sussen. Liefde tussen partners is mooi, het lijkt bijna echte liefde. Bijna onvoorwaardelijk en toch net niet. Dus scheiden we maar weer. Soms wordt God gezocht om de eenheid te herstellen. "Dat wat ik denk verloren te hebben kan ik met God herstellen" en een relatie met een God kan een hele mooie zijn, heb ik me laten vertellen. “Ik vorm dan wel een eenheid met God, God heeft zich onvoorwaardelijk aan me getoond, maar nu zijn er al die mensen die niet in (mijn) God geloven”, zou misschien gedacht kunnen worden. De eenheid is er dus nog niet helemaal. Zolang andere mensen zich van mij afscheiden ben ik nog steeds niet heel en één. En is nog niet alles liefde. Wat dan te doen? Een christen zou zeggen: “Laat ik beginnen met het uitdelen van bijbels of een etentje organiseren met mensen die misschien een luisterend (lijdend) oor hebben om het genot van God te ervaren en mijn afgescheidenheid wat kunnen zalven". Een gedreven moslim met hetzelfde probleem slaat misschien het etentje over en pakt een geweer om allereerst bij Charlie Hebdo te beginnen. Het mag wat levens kosten. Het gebrek aan eenheid waar ook deze, van binnen ongetwijfeld liefdevolle, mensen mee worstelen kwam bij Charlie Hebdo wel erg aan het licht. De profeet Mohammed die hen onvoorwaardelijk tegemoet kwam in hun hart wordt bespot en is het besef van afgescheidenheid voor hen wel heel erg aanwezig. Moeilijk, heel moeilijk is het om de liefde achter een kalasjnikov te kunnen herkennen. Maar voor de schutter is de eenheid er uiteindelijk weer, de afgescheidenheid is weer weg, zei het geïnitieerd door een regenkogels van de politie. Het zelfbewustzijn vloeit weer terug in daar waar het vandaan kwam. Het “goede” in het “foute” heeft voor ons geleid tot een protest van eenheid, hand in hand langs de Eiffeltoren. Een stukje afgescheidenheid is toch weer eenheid geworden. Misschien niet zoals verwacht, hebben de schutters toch een beetje hun zin gekregen. Uiteindelijk……alles is al liefde.

Schrijver: Erik Florijn, 16 januari 2015


Geplaatst in de categorie: liefde

4.2 met 4 stemmen 244



Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
20 januari 2015
Mooi antwoord, Erik, en ik kan een heel eind met je meegaan. Alleen denk ik dan dat die paar inktzwarte terroristendruppels wel enorm veel schade hebben aangericht met hun bloedbad. Zij hebben zelf die universele liefde niet echt gevoeld. Zoals je het nu stelt, is die universele liefde ook iets buiten hun. Vanuit het idee dat we allemaal één zijn, zou dat niet echt kunnen. Maar wat wel kan, is dat die universele liefde in principe in ieder huist, ja ook in de terroristen, maar dat ze er niets mee doen. Dat hun actie een daad uit liefde zou kunnen zijn, nee, dat gaat er bij mij niet in, hoe mooi die gedachte misschien ook zijn kan. Ik heb heel lang gedacht dat er alleen licht bestond, en geen duister, en dat we het duister alleen maar hoefden te negeren. Vanuit die oude gedachte zou het verleidelijk zijn met je visie mee te gaan. Maar ik heb een aantal dingen meegemaakt waardoor ik nu weet dat er een voortdurende strijd gaande is tussen het licht en het duister. Sommige mensen werken voor het duister, vaak zonder dat ze zich daar zelf van bewust zijn. Wie zich van licht en duister bewust is, kan de bewuste keuze maken. Wie denkt dat zijn duister het licht is, zoals de terroristen doen, die zijn echt een gevaar voor anderen.

Maar hoe het echt zit, wie het weet mag het zeggen. Ik denk ook maar hardop, net als jij. Eens zullen we allemaal weten wat de universele waarheid is.
Naam:
Erik Florijn
Datum:
20 januari 2015
Gabriëla: Om in jouw termen te spreken: is universele liefde er niet altijd en kan het wel vernietigd worden? Ik denk het niet. Daarom kan ook gedrag dat destructief kan lijken daar niets aan veranderen en vanuit die liefde worden bezien. De oceaan maakt zich denk ik niet druk of er een druppeltje vervuild terug komt. Te veel eer voor het druppeltje dat vindt dat het helder moet zijn.
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
19 januari 2015
@Petter: Het is gebaseerd op een bepaalde manier van hoe je spiritueel in het leven kunt staan. Ik reageerde op de stelling dat alles liefde is. Ik veronderstel dat het daarbij om universele liefde gaat, en niet om romantische liefde.

Beetje lastig om op een romantische manier van iedereen te houden. Of op een manier waarop je van je familie of van vrienden houdt. Wat niet romantisch is, maar wel meer persoonlijk dan de universele liefde. Als je niet meer op een persoonlijke manier van iemand houdt, kun je wel nog steeds, vanuit een gevoel van universele liefde, de ander respecteren en in zijn waarde laten. Daar heb je helemaal gelijk in. Waar geen universele liefde is, kunnen mensen dat niet meer. Daar kunnen negatieve krachten als haat en geweld hun vernietigende werk doen.

Universele liefde is het gevoel dat we allemaal één zijn. Dat we allemaal druppels in een oceaan zijn, en dus met elkaar verbonden. Vergiftig je een druppel, jezelf of een ander, dan vergiftig je de hele oceaan, de hele mensheid. Het zijn spirituele uitgangspunten van hoe je in het leven kunt staan. Iemand die vanuit dit principe zijn boeken schrijft, is Neale Donald Walsch. Mooie boeken, voor wie in de materie geïnteresseerd is.
Naam:
T.Petter
Datum:
18 januari 2015
@, G.Mommers,
Wat een vreemde stelling:
"Afwezigheid van liefde is haat."
Waar is dat op gebaseerd?
Iemand die men niet (of niet meer) lief heeft, hoeft men nog altijd niet te haten.
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
17 januari 2015
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Iemand die gelooft in eenheid wil een ander niet doden. Want als je werkelijk weet dat we allemaal één zijn, dan dood je daarmee jezelf. Daarom denk ik niet dat je uitleg over de motieven van deze terroristen klopt, hoe nobel je insteek ook bedoeld is. Helaas is niet alles liefde. Afwezigheid van liefde is haat. Haat leidt tot het gevoel afgescheiden te zijn. Alleen wie zich afgescheiden voelt, kan een ander doden.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
17 januari 2015
Vooropgesteld, knap geschreven. Cyclisch, maar té mooi om waar te zijn. Je hamert vooral op het gevoel van afgescheidenheid, wat bij de moslim-terroristen tot moorddadigheid leidt. Je noemt hen 'van binnen ongetwijfeld liefdevolle mensen' en dat deze ontspoorde gekken handelden vanuit een gebrek aan eenheidsbeleving. Ik wil je hierbij graag ontnuchteren, want deze gewetenloze kerels barsten innerlijk van de (volkomen ongegronde) haat jegens medemensen en ze willen al helemaal geen eenheidsbeleving, maar juist een dualistische vijandigheid.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)