Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Joost na scheiding los vast

Een tijd lang liep ik hem in de Pijp vaak tegen het lijf. Vooral bij Antiquariaat Fenix op de Frans Halsstraat. Waar het boekensnuffelaars moeilijk valt aan voorbij te gaan. Snuffelneus kijkt hier immers zijn ogen uit in steeds ververste boekenbakken buiten. Om maar te zwijgen van de kosmopolitische collecties binnen. Daar trof ik hem vaak. Als hij kwam aanfietsen voor z’n dagelijkse Parool. Keek hij me aan ik keek snel weg. Vóórdat hij een klant uit 'Vals Licht' in me zag. Zijn roman over het hoerenbuurtje Ruysdaalkade om de hoek.

Ineens echter niet meer terwijl vaag geruchten roezemoesden over scheiding. Opzienbarend was zijn nieuwe rol bij DWDD. Nog steeds redelijk hoogdravend, nu echter over eigen indringende kunstconsumpties geïllustreerd met powerpointachtige projecties. Die overtuigden van de immense intrinsieke betekenis voor ons kijkersmensen.

Er blijkt nu samenhang. Hij Joost Zwagerman vertelt erover in de Volkskrant 14/11/2003 aan Sarah Berkeljon. Zijn verhaal trof me bijzonder. Als ik het zo even zeggen mag. Niet alleen door de authenticiteit, meer nog door herkenning van elementen uit zijn scheidingsverhaal. Het lijkt alsof hij zich soortgelijk door de mangel voelde gehaald en willoos hulpeloos voor altijd aan kant gezet.

Brabbelend en onuitwarbaar. De ervaring van de volstrekte nederlaag. De voortdurende ontkenning daaraan voorafgaand. Want is er nog wel leven na een huwelijk? Dit type vraag bepaalt je overgave aan het hopeloos lege antwoord. Naar me dunkt.

Ineens was ik ook weer terug blij trots met hem bij mijn moed voor één AH-bezoek dagelijks zonder panisch zonder vluchtkans voor kassa’s in ademnood flauw te zijn gevallen. Of erger door doorslaande schemering in de hersenpan juist onbeheerst uit te halen bij voorbeeld. De hel ja wat u zegt. Soms spring je toch boven jezelf uit. Joost gevraagd naar zijn ‘kunstcolleges op tv:’: ‘het menselijk reservoir blijkt dan groter dan je beseft.’.

Maar Zwagerman beschrijft wel hoe hij zich vooraf tijdens en na zijn performance krampachtig van alle buiteninvloeden isoleert. Zeer herkenbaar als middel. Dat hij zich optrekt aan esthetisch ervaringen en het uitschrijven ervan spreekt mij ook aan. Herken ik ook. Maar wat ik mis is de schoonheid en eigenliefde die hij in zichzelf moet hebben gemist tijdens zijn depressie.

Voor mezelf sprekend: ik ben juist effectief niet opgevoed zulks in mijzelf te ervaren. Terwijl een mens dat toe moet (leren) laten om schoonheid buiten te voelen en herkennen. Dunkt mij.
Of is dat juist deel van ons verschil, zijn brille?

Hoe aangrijpend ook de herkenning en de terugervaring gaandeweg gaan verschillen meer opvallen. Allereerst werd hij klinisch depressief bevonden. Via dagbehandeling intensief begeleid. Mede ongetwijfeld door angst voor erfelijke belasting.

Ik durf me uiteraard niet met hem te vergelijken. Joost is te ongewoon, getalenteerd en gedreven. Ook al denk ik iedere keer als hij begint te praten ‘die galm van Joost heb jij ook Joannes! Pas op met die prediker in je.’
Al bij zijn optredens bij B&vD stoorde me dat enorm. Pas later realiseerde ik me dáárom.

Wel heb ik toch mijn bedenkingen bij zijn mijns inziens ongeloofwaardig korte opkrabbeltijd. Binnen twee jaar weer fris van de lever aan een nieuwe partner. Samenwonen met trouwplannen nu al weer. Ik gun het hem van harte maar adviseer toch iets minder hard van stapel te lopen.
Mens durf te leven, maar ik probeer het wel te temporiseren. Na jaren nog steeds!


Zie ook: http://www.routeyou.com/r...te-amsterdam-wandeling-de-pijp

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 17 november 2012


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.8 met 9 stemmen 1.112



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)