Alle inzendingen over zelfverzekerdheid

Ik eet de dodelijke grizzlyberen op de weg met huid en haar op!

Een lief en altijd vrolijk, spontaan en zorgzaam meisje. Staat altijd voor iedereen klaar en niks is haar teveel. Dat is hoe vele mij omschrijven. En true, ben jij lief voor mij, dan ben ik lief voor jou. Maar altijd vrolijk? Nee, de buiten wereld hoeft niet te zien, dat ook ik, kan huilen....

(voor Philip Freriks) Je bent geboren op 27 juli 1944 in Utrecht. Als middelbare schoolstudent werkte je vanaf jouw zestiende jaar al bij het 'Nieuw Utrechts Dagblad'. Daarna werkte je voor 'Het Vrije Volk'. Jouw broers waren Joop (Joke) en Jan(tje). Jouw jonge zus was Susanne. In 1965 behaalde...

Soms betrap ik mij op dagdromen. Daar loop ik dan naar een of ander kantoor, ik wacht voor de lift. De liftdeur gaat open en daar sta je. Wat zou het leuk zijn als we een paar verdiepingen samen zouden doorbrengen. Eigenaardig genoeg verplaatst de lift zich zeer langzaam. Je staat er een beetje...

JP verschuilt zich achter de Profiteurs Van De Arbeid, windvaan Bos draaikont zich uit een heikel referendum en laat slachtoffers liggen in een zandbak waar hij ze voorkomen had kunnen. Normen en waarden, benoemen en (op)bouwen, er komt helemaal niets van terecht. Bitter zie ik zuur en zoet,...

Ze kwam me tegemoet in de winkelgalerij, strompelend achter een rollator (grijs haar, ruiten bloes, een gouden tand in het gebit) en ze sprak mij aan met de woorden; "Het valt niet mee". Ze verklaarde op zoek te zijn naar een blauw voorwerp om de deur van haar flat te openen; een voorwerp dat...

Achter het scherm, een vrolijke lach van een zelfverzekerd lijkende jongedame. Prachtig, spontaan, lief grappig en talentvol. Haar wereld draait om haar telefoon waar heel haar leven schijnt in te zitten. Hier heeft ze vrienden en bewonderaars in overvloed, denkt ze haar geheimen veilig kwijt...

De moeder blikt met een welhaast onbeschrijflijke uitdrukking op haar gezicht de camera in; triomfantelijk, zelfverzekerd, vervuld van rustige vreugde om het moederschap. Zij houdt het zoontje omklemd in de armen dat in de mollige handjes een speelgoedje vasthoudt. Zal de Wereld, zal de Liefde...

Op de pasfoto, aangebracht op de collegekaart uit 1972, die ik nog altijd bewaar, is het portret afgebeeld van het meisje dat ik was (lang haar rond het glimlachende gezicht; een hippie in de flower-powertijd, die nooit echt hippie werd). De barakken, collegezalen, gangen en trappenhuizen van wat...

De kleine vogel bleef mij trouw als geen ander. Zijn zwarte, beweeglijke kraaloogjes keken beurtelings wantrouwend en zelfverzekerd naar mij vanuit de vesting van zijn kooi. Als hij zich echt lekker in zijn veren voelde, jubelde hij mee met Wagners Opernchöre en poetste hij triomfantelijk en...

Na wederom enige dagen zonder internetverbinding ben ik nu alweer verbonden, dankzij het harde werken van de KPN-graafploeg. Er was een kabel geknapt door de spanning en daardoor hebben ze een hele dag gewerkt aan de vervanging. Eerst werd er flink gegraven met een graafmachine op zoek naar de...

Het instituut was gevestigd aan de zuidrand van de stad in een smal gebouw van twee verdiepingen die verbonden waren door een wenteltrap en het droeg mogelijk ook op de gevel haar trotse naam: "Economisch Technologisch Instituut voor Noord-Brabant". Als een coryfee was ik binnengehaald, als...

Het instituut was gevestigd aan de zuidrand van de stad in een smal gebouw van twee verdiepingen die verbonden waren door een wenteltrap en het droeg mogelijk ook op de gevel haar trotse naam:"Economisch Technologisch Instituut voor Noord-Brabant" Als een coryfee was ik binnengehaald, als...

De avond zal niet meer oneindig lang op zich doen wachten. Nu nog spelen de schaduwen en het licht van een late augustusdag over het groen-geschakeerde grasveld van het park waarop het lege, blauwe nylon van de ballon lusteloos en slap ligt uitgestrekt als een vermoeide dagreiziger na een...

De avond zal niet meer oneindig lang op zich doen wachten. Nu nog spelen de schaduwen en het licht van een late augustusdag over het groen-geschakeerde grasveld van het park waarop het lege, blauwe nylon van de ballon lusteloos en slap ligt uitgestrekt als een vermoeide dagreiziger na een...

Ferry Pirard. Een naam uit het verleden. Zeker vijfendertig jaar niet gehoord. Maar toen ik vorige week vernam dat hij plotseling overleden was, was het alsof ik zijn naam gisteren nog gehoord had. En ook het bijbehorende hoofd verscheen meteen voor mijn geestesoog. Dat wil zeggen het hoofd van...

‘Ga je mee?’ vroeg hij. ‘Waarheen?’ vroeg ik. ‘Dat zie je wel. Ik zal je wel leiden…’ ‘Ahh, vertel het me! Mag ik zelf ook sturen?’ vroeg ik. ‘Je kan het proberen,’ zei hij, ‘maar het lukt je vast niet…’ ‘Wat gaan we dan allemaal doen?’ wilde ik weten. ‘Je...

Op dit moment ben ik geestelijk een wrak. Iemand die op instorten staat, op het laatst van haar tenen loopt, roept om hulp, omdat het water aan mijn lippen staat. Ik voel mij radeloos. Hoe is dit gekomen, een vrij stabiele vrouw, die altijd goed voor zichzelf heeft gezorgd. Sterk en...

Ik heb een klein meisje in me, schreef ik jou. Een verbitterd, zwart, duister meisje, drugsverslaafd. Dat meisje vertrouwt niemand meer, vernietigt zichzelf met haar zelfhaat en is wanhopig verloren in de wereld. Haar eigen wereld. Vandaag realiseerde ik me, dat het meisje aan het sterven is....

Hoeveel jaren sta ik al brompottend in de stromende regen voor het rode stoplicht? Zelfverzekerde zakenmannen rijden kurkdroog door in hun BMW, calculerende huisvrouwen met mascara op hun oogleden en kinderen op de achterbank nemen keurig de bocht in hun Volvo, succesvolle drugs- en seksbaronnen...

De monteur van de garage kent mij of doet heel handig alsof hij mij kent. „APKaatje meneer?“, vraagt hij elk jaar als ik hem zie. Hij lacht dan alsof ik een goede vriend ben, maar ik rij bijna nooit, dus ik zie hem toch echt maar een keer per jaar. Dit jaar heeft zijn lachje iets geniepigs...

Ok, misschien heb ik een fout gemaakt. Er zijn zoveel kleine redenen om gewoon te doen wat je moet doen, en er is niet een echt goede reden om je mond te houden. Ergens neem ik mezelf dit kwalijk, dat ik niets zei. En het vreet me dus nu op. Ik baal. En nog steeds twijfel ik er over of ik het de...

Tja Job, nou laat je me toch weer schrikken bij NOVA. Zit ik al dagenlang te dubben of ik strategisch PvdA zal stemmen om te proberen een kabinet Rutte te blokkeren kom je ineens weer ondoordacht en gemakzuchtig uit de hoek. Natúúrlijk mag Zorregieta niet aanwezig zijn bij de toekomstige kroning...

Ik had er al eens over gelezen in het stadssuffertje, een bijzondere madame leeft al jaren van de etherkrachten, de lucht en wat daarin allemaal huist als voedselbron. Nu heb ik voldoende in de New Age-sferen vertoeft om niet al te geschokt te reageren, maar het verbaasde me desondanks. Leven van...

De oude man strekte zijn armen uit en prevelde zijn gebed richting de zon. Het stof waaide door mijn haren terwijl ik hem bewonderend bekeek. Ook ik bad en prevelde. De woestijn in de verte vervormde door de hitte. Ashani greep mij gebiologeerd om mijn middel en zuchtte hard. Ze was vervuld van...

Ziezo, de eerste dagen van het nieuwe jaar zitten er alweer op. Het terugkijken en vooruitkijken, dé hobby van de afgelopen week, neemt alweer af. Gelukkig, want wat heb je eigenlijk aan dat gedoe? Wat er in het afgelopen jaar gebeurd is, dat weten we wel en wat er nog gaat gebeuren, dat zien we...

Het was vijftig jaar geleden dat een timide Eindhovens meisje in Madrid het eurovisiesongfestival won. In Teatro Real begeleidde ze zich met een gitaar. Ze zong ‘De Troubadour’, op tekst van David Hartsema. Vele ervaringen rijker, verklaart een stralende en zelfverzekerde Lenny Kuhr: ‘het is...

Onverwachte bui op mijn fietsroute naar de stad. Ik heb vergeten op de radar te kijken, en ook niet gelet op de dreigende wolkenlucht. Heel even denk ik dat het wel mee gaat vallen met de regen, maar dan begint het te hagelen en kan ik maar beter een schuilplaats zoeken. Onder een boom staat een...

...zou mijn bescheiden wezen oprichten tot de zelfverzekerdheid van een immens standbeeld. Hoog in de arena zal men met zakdoekjes zwaaien als de parels over het bureaublad rollen. Mijn fantasie wordt abrupt afgebroken. De deur van haar kantoorkamer gaat open en mijn bazin drukt mij een...

Philips gaat zesduizend personeelsleden ontslaan. Kredietcrisis hè. Mooi woord. Kredietcrisis. Zwaar weer. Ook een mooi woord. Woorden die prachtig dekking geven aan mega ontslaggolven die zonder slag of stoot door iedereen geaccepteerd worden. Zesduizend mensen op straat! En dat terwijl ...