Verhalen over eenzaamheid

Deze man had heel zijn leven op de akkers en in de stallen gewerkt. Nu was hij al ouder dan tachtig jaar. Maar die boerenknecht had nooit meer van de wereld gezien dan zijn dorpje, en de weilanden en bossen daaromheen. In zijn jonge jaren was hij eens op die zachtglooiende heuvel in de verte...

De ondergaande zon gaf weer een prachtige gloed aan akkers en weiden. De boerenknecht zat knus achter zijn raam, het kromme pijpje tussen zijn lippen. Wat liet de rook hem nu zien? Hij zweefde over de zee, over het eiland van de vorige avond. Achter de palmen viel nu heel wat te ontdekken! Op de...

Er was eens een verliefde Nibbel..... Gimpeltje slenterde door het rusteloze woud. De wind liet bladeren ruisen en de geluiden van verborgen dieren klonken overal, alleen hoorde Gimpeltje het niet. In zijn kleine hoofd klonk alleen maar de stem van Brodeltje, het mooiste wezentje op de hele...

"WAAROM HEB JE MIJ ONTBODEN !....." Joseph deinsde ontzet achteruit. Zijn hartslag verdubbelde... Hevig trillend en met onwaarschijnlijk grote ogen staarde hij naar de rookloze vlammenzee die de helft van de enorme kelder vulde. Het grote getekende pentagram en de zwarte kaarsen waren...

De stille straten voedden haar gevoel van paniek en eenzaamheid. Al uren slenterde ze door de nachtelijk verlaten stad. Benen wilden niet meer, haar hele lijf deed pijn en haar maag protesteerde misselijk... Voor een winkelruit bleef ze moedeloos staan. De bleke maan weerspiegelde haar witte...

De ramen zijn beslagen. Met m'n hand maak ik een kijkgaatje vrij. Ik kijk naar buiten. Het wordt al donker. De straatlantaarns zijn al aangegaan. Auto's snellen slissend over het met sneeuwdrab bedekte wegdek. De deur van het café gaat open. Een oude man komt binnen. "Hallo Daan, hoe...

De Veolia-bus had over De Heuvel gehobbeld en de halte op het Piusplein bijna bereikt, toen we in gesprek raakten. Ze zat al geruime tijd naast me en ik had vanuit mijn ooghoeken de leerachtige huid van haar wangen, haar grijze haar en haar bril geobserveerd. Ik heb wel eens overwogen hoe het...

In deze lente, die ons uitbundig, overdadig, overrompelend aandoet, tevens de lente van het zevenentachtigste levensjaar van mevrouw M., heb ik haar een kortdurende vlucht geboden, een geringe uitweg uit de smerige vergaarbak van ellende, uit de wachtkamer van de dood, die het verpleeghuis vormt en...

De tijd van de befaamde, maar grenzeloos overschatte Meimarkt in het centrum van Tilburg was weer aangebroken. De opeenstapeling en uitstalling van goederen had weer plaatsgevonden in de straten, die in plaats van dierbaarder, afschuwelijker voor mij waren geworden en ik had er rondgedoold, tussen...

Ik duw mijn hoofd tegen haar lange, zachte, grijzende haar dat neervalt tot over haar schouders. We zijn vriendinnen. Ze is manisch-depressief en op het moment depressief. We klampen ons aan elkaar vast als de drenkelingen op het vlot van de Medusa. Maar ik bereik haar zieke wezen niet dat zich...

De man met het kleine zwarte hondje met het Schnautzer-achtige kopje solliciteert kennelijk naar een zingeving voor zijn dag en voor zijn leven als hij voor de zoveelste maal paradeert in het park naast de snelweg met zijn kleine kameraad. Soms neemt hij het hondje op schoot. Wordt het leven tussen...

Na de hittegolf van deze julimaand, die velen méér gekweld heeft dan ook maar enigszins wenselijk was, was de koelte weer ingetreden en ben ik mijn jaarlijkse bezoek aan de Tilburgse Kermis af gaan leggen, nog voordat de attracties weer onttakeld zouden zijn en we ze op de Ringbanen voorbij...

Welke demon mijn schreden heeft geleid op het smalle en oneffen pad dat naar haar voerde, zal ik nooit weten en ook niet of onze eerste ontmoeting, zo laat in onze levens, voorbeschikt was, maar op een dag was deze een feit. Haar naam was mevrouw Van Keulen en ze sprak deze uit bij de eerste...

.....bij een andere gelegenheid vroeg mevrouw om nachtjaponnen. Het sneeuwde op de dag waarop ik daar op uit ging en op de markt, voor een kraam, zag ik geschikte japonnen hangen. Ze waren lichtroze, blauw en groen van kleur, wapperden in een licht briesje en leken wel wat op vormeloze zomerjurken...

.....en zo waren de gangen en zalen van het Zorgcentrum "Zonnehof" dat haar naam niet in alle opzichten eer bewees, waar hier en daar aan de muur een verveloos, gedateerd en waardeloos schilderij hing, mij gaandeweg vertrouwd geworden en ook de l-vormige kamer van mevrouw, waar "Moriaantje" de...

......na deze bezigheid gingen we wel eens aan de wandel door de gangen van het tehuis. Daar lag in een verre uithoek een zaaltje dat voor de gelegenheid verduisterd was en waar dames en heren met grijze hoofden en geplaagd door de vele kwalen die door een gulle, maar misdadige, onbekende hand...

De dag is gekomen, het was een septemberdag, waarop mevrouw voor de eerste keer al op mijn komst wachtte, althans ze gaf daar duidelijk blijk van doordat ze in het zonnetje heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst....

....onvermijdelijk is de tijd aangebroken waarin de verhuizing een feit, mijn route verlegd en het decor veranderd was. Nooit zou ik meer de muffe geur opsnuiven van de gangen van het "oude" Zorgcentrum en de langwerpige tafel in de grote zaal zien waaraan een Indonesische mevrouw niet uitgepraat...

Het was een beeldje van een trotse, fiere meeuw met keurig opgevouwen, strak wit verenpak, zittend op de sokkel van een zwarte steen, dat ik aantrof in een zaak voor huishoudelijke artikelen. Mijn blik viel erop: het stond daar onopvallend tussen geurkaarsen en andere parafernalia. Ik wilde het...

Rumbonen waren mevrouws favoriete lekkernij, dat wist ik al wel....Ze vroeg me ze te halen voor haar bij "Jamin"; ze waren verpakt in het doosje met de afbeelding erop van een sfeervol, zonnig, Jamaicaans tafereeltje; een diepblauwe zee met een zeilbootje erop, tropische palmen en op de voorgrond...

Altijd zal ik me blijven herinneren hoe mevrouw Van Keulen in haar uitspraak de letter "a" vervormde tot "oa". "Waolwijk" zei ze en "zoaterdag" en hoe ze haar identiteitsbewijs een "intentiebewijs" noemde..... Ik hield zeker van haar om de manier waarop ze me haar vertrouwen schonk en...

De "Ontmoetingsruimte" van het Psychiatrisch Ziekenhuis is min of meer opgeknapt; er staan nieuwe grijze stoelen rond de tafels die zijn bedekt met plastic kleden als in een ouderwetse, gezellige keuken, iets à la Bromsnor en Saartje, maar Bromsnor en Saartje zijn hier ver te zoeken en zijn...

Vaak zie ik haar door de straat trippelen of de trappen beklimmen van de flat tegenover die van mij als een elegante langbenige gazelle, een witte legging om de slanke benen; mijn vermoedelijk verweesde overbuurvrouw. Ik stel me zo voor dat ze 's-middags in haar woonkamer voor het...

Op onze reis naar Baarle-Nassau met als bestemming een pannenkoekenrestaurant, trof ik zeer aimabele, zij het al te spraakzame Tilburgse medepassagiers. Het was een dag in de vroege zomer en frisgroen geboomte omzoomde de wegen en overhuifde ze met een schitterende natuurlijke ereboog. Een dikke,...

Ze was gekomen met een rollator. Hssr grijze, onverzorgde haar hing tot op haar schouders. Ze had een leven lang schoongemaakt, gekookt, gewassen en aardappels geschild, maar de creatief therapeute wilde haar nu leren schilderen. Zonder enig zelfvertrouwen, aarzelend en stuntelig, hanteerde...

In Tilburg zuid strekken zich sinds jaar en dag eenvormige straten uit, die ik doorkruis om bij het zaaltje te komen waar de bijeenkomst zal plaatsvinden. Sommige panden zijn dichtgetimmerd alsof het leven eruit is verbannen, alsof ze geblindeerd zijn als een gepleisterd graf en nooit meer een...

Van de Spaarnwoudelaan in de Tilburgse wijk "De Reeshof" maakt men zich wellicht een hemelse, paradijselijke voorstelling, doch geheel ten onrechte. Als men niet neerslachtig zou zijn, of zelfmoordneigingen zou hebben zou men dit hier gegarandeerd wel worden of de genoemde neigingen hier...

De bus had de lange weg gevolgd en zijn levende bagage met zich meegenomen, door Frankrijk, door Zwitserland en had tenslotte Rome bereikt. Een hele belevenis voor een kind uit een ambtenarengezin. Op school waren de monumenten, kerken en bezienswaardigheden van de Eeuwige Stad al bij voorbaat aan...

In de sombere en desolate atmosfeer en entourage van een café, waarvan de wanden merkwaardigerwijs behangen waren met talloze crucifixen, waren de alleenstaanden bijeengekomen, en ik was een van hen. Op de vlucht voor het onverdraaglijke monster van de eenzaamheid dat het als het ware aanstaarde...

De spare ribs namen zijn bord voor negentig procent in beslag en ik vroeg me af wat zijn maag ermee aan moest, zoals ik me afvroeg hoe ik de avond met hem door moest komen.... In het halfduister van het restaurant moesten we schreeuwend ons gesprek in stand houden dat leek weg te zinken in het...