Geen toekomst
De stille straten voedden haar gevoel van paniek en eenzaamheid.
Al uren slenterde ze door de nachtelijk verlaten stad. Benen wilden niet meer, haar hele lijf deed pijn en haar maag protesteerde misselijk...
Voor een winkelruit bleef ze moedeloos staan. De bleke maan weerspiegelde haar witte gezicht. De donkere wallen onder de uitgebluste ogen vielen nu nog meer op, als dat al kon. De TV's in de etalage toonden leven en fictie.
Had ze maar wat geld, dan zou de pijn weer even voorbij zijn....
Haar moeder woonde twee straten van hier maar daar hoefde ze niet meer aan te kloppen.
Ze deed haar ogen dicht en herinnerde zich de laatste keer.
"Hallo mam, hoe gaat het met u....?" had ze gespeeld opgewekt gezegd, de strijd in haar lijf verbijtend.
Ze zag toen de tranen en woede in die vertrouwde ogen.
"Mag ik even binnenkomen, mam?" zei ze met onzekere stem.
Met een trillende wijsvinger wees moeder in haar richting.
"NOOIT,...nooit wil ik je hier meer zien!!!".
Ze kreeg kippenvel toen ze de emotioneel gebroken stem hoorde...
Na een hele preek, waaruit bleek dat ZIJ de oorzaak was van de dood van haar vader, werd de deur gesloten...Ze hoorde moeder nog mompelen, "Ik heb geen dochter meer...".
Ze opende haar ogen en zag dat haar wangen nat waren van onopgemerkte tranen...
De maan liet nog steeds, onverbiddelijk, haar gezicht zien. God, wat haatte ze zichzelf.
24 jaar, ze leek wel 50....en nog ziek ook...
Haar blik werd gevangen door het beeld van een van de TV's.
De reklame waar het gezin innig gelukkig van het ontbijt geniet deed haar huiveren.
"Het is JOUW schuld....", vertwijfeld ging ze op de koude stenen zitten.
Ze nam een beslissing. Ze voelde zich opeens heel sterk.
Afkicken, het leven weer oppakken. Met wijd opengesperde ogen zag ze de toekomst. Een lieve man, kinderen waar ze in het weekend mee naar oma zou gaan. Wat zou moeder trots op haar zijn! Even vergat ze de protesten van haar lichaam...
NU gaat het ECHT lukken, de laatste keren was ze er niet klaar voor. DEZE KEER GAAT HET LUKKEN !!!!
"Hé!, meisje..."
Ze keek hem traag aan en zag de bekende brede grijns en donkere ogen.
De ringen aan elke vinger glinsterden in het maanlicht...
"Ik geloof dat je wel wat kunt gebruiken, hè?"
Moeizaam stond ze op en veegde het stof van haar billen...
"Ik ben er mee gestopt!", het kwam minder overtuigend over dan dat ze had gewild.
De man schaterlachte. "ALWEER? Geen geld zeker...?"
Hij haalde een klein pakje uit zijn zak.
"Hier schat, van het huis. Speciaal voor vaste klanten..."
Haar hand begon een eigen leven te leiden...en nam het pakje aan...
De verlossing verspreidde zich door haar aderen. Ze kon de hele wereld weer aan. NU kon ze aan de toekomst werken.....
Eerst naar moeder, vertellen van haar besluit, vertellen van de toekomst...
Ze zweefde van het ene goede voornemen naar het andere...
Als in een droom vloog ze de straat over.
De felle koplampen had ze niet in de gaten, de gierende remmen hoorde ze niet.
Ze lag gebroken op het asfalt. Ze zag het bloed en dacht alleen maar: "wat een mooie kleur..."
De mensen rond haar vroegen hoe ze zich voelde...
"Het gaat fantastisch......", zei ze onhoorbaar...
Terwijl het leven wegvloeide zag ze haar geliefden...
"Tot ziens iedereen,...het is maar beter zo...."
zeelandnet.nlGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
Drugs
2.272
Geef je reactie op deze inzending: