Het hart, en wel mijn kwetsbare en feilbare hart dat rust ter linkerzijde in de borstholte onder de neerhangende linkerborst die is neergeplant als een citroen op het middenrif en die bekroond wordt door de tepel, heeft me nog nooit in de steek gelaten.
De strakke zwarte band van de bloeddrukmeter werd met regelmaat gespannen om mijn bovenarm. De ingenieuze slangen van een ander, vernuftig medisch instrument werden eens over mijn middenrif gelegd.
Het hart, het kwetsbare en feilbare hart, zetel…

In arren moede en verbijsterd sta ik op een vroege zondagmorgen voor de openschuivende glazen deuren van de Huisartsenpost en spreek in door de mechanische luidspreker dat ik "in nood" ben.
Een astma-aanval vormt een "brevet van lichamelijk onvermogen" waarvoor men "acte de présence" geeft; waarvoor men capituleert en waarvoor men komt opdraven want de lucht die we inademen: de hoogst noodzakelijke lucht vormt de onvervreemdbare levensadem, ons kostbare en dierbare geboorterecht dat ons niet…

Ik was elf jaar. Oom Gerard, vertegenwoordiger in schoolartikelen, die met zijn bescheiden auto de scholen in onze provincie aandeed, bezocht ons vaak. Hij voorzag ook ons van artikelen zoals een lettertang en een viewmaster die tot onze verbeelding spraken.
Als dochters van een klein ambtenaartje rekenden we weinig tot ons bezit. En zo, speurend door het venstertje van de magische viewmaster, werd het mij voor de eerste keer bekend dat er ergens ter wereld, ver weg, magische, exotische en…

Ons Textielmuseum is gevestigd aan de Goirkestraat en centraal in onze stad gesitueerd in een hoog, monumentaal pand als een voormalige fabriek. Het kent naast zijn Tentoonstellingsruimten - waarin reminiscenties aan de vroegere industrie die onze goede en mij zozeer dierbare stad zolang beheerst heeft en in haar greep hield nog altijd in leven worden gehouden - een interessante winkel, waarin je artefacten kunt kopen die een speelse variant vormen op het in ons museum dominante thema van de…

Tijdens de vergadering had ik uitgebreid de gelegenheid om de haardracht van enkele oudere heren te bestuderen, die heel verschillend kan zijn en die ook afhankelijk is van de deskundigheid van hun kapper; glad achterovergekamd, waarbij het haar in dunne lijnen over de schedel ligt als een tapijt bestaande uit zilveren draden, dan wel warrig en chaotisch, dan wel sluik, als een natuurlijke helm die het hoofd omsluit of ook met een korte pony, die met een kaarsrechte lijn het gezicht begrenst en…

Het toeval wilde die dag dat ik op de zitplaats bij de bushalte, die ik altijd bezette als ik terugkwam van mijn vriend, een ring aantrof. Deze lag daar min of meer onopvallend maar zijn aanwezigheid kon me toch niet ontgaan. Hij bleek bezet te zijn met een guirlande van kleine, schitterende, lichtpaarse steentjes.
Door wie was hij daar neergelegd? Door een andere wanhopige zoals ik die eveneens gegeseld werd door de zweepslag van een onbeantwoorde, onmogelijke en ongelukkige liefde en die…

Tijdens mijn heenreis naar het Cenakel - een monumentaal gebouw, dat in vroeger tijd tot klooster gediend heeft aan de zuidkant van de stad, omringd door een keurig aangelegde tuin die een parkachtige indruk maakt - ontmoet ik in de bus een tachtigjarige Molukse mevrouw, wier gezicht nog altijd een afspiegeling draagt van vroegere schoonheid. Als tijdverdrijf en waarschijnlijk uit eenzaamheid laat zij zich doelloos en zinloos rondrijden door de hele stad door het vervoersbedrijf. Zij is bekend…

De busreis duurt anderhalf uur en voert door tal van Brabantse dorpen als Waalwijk, Sprang-Capelle en Vlijmen, tot ik mijn bestemming bereik: het grote, nieuwe Jeroen Bosch Ziekenhuis, gelegen aan de zuidrand van Den Bosch.
Terwijl opgewekte, jonge verpleegkundigen en artsen, schertsend, lachend en flirtend - alsof onheil, ziekte en levenseinde niet bestaan en nooit bestaansrecht hebben gehad - de brede gangen van het ziekenhuis verlaten op weg naar huis, nader ik het gigantische bouwwerk dat…

Ik ben uitgenodigd voor een uitstapje in het gezelschap van de trouwe en (edel)moedige vrijwilligers die "de handschoen opgepakt hebben" en die in hospices, ziekenhuizen en aanleunwoningen de hand van stervenden vasthouden en die een baken zijn voor velen in nacht en ontij van de eenzaamheid en de vertwijfeling.
Op een granieten bank wacht ik samen met twee dames tot de bus zal arriveren die ons zal voeren door oude en nieuwe gedeelten van mijn geboortestad die het decor vormden voor mijn…

Het is nog niet druk in de wachtkamer als ik arriveer. Een brede, witte zuil doorsnijdt de ruimte en deze lijkt al even massief en solide als de zorg die men hier biedt. Ik spreek een medepatiënt naast mij aan met de eretitel "meneer". Ik had hem bezwaarlijk "jongeman" kunnen noemen. De dames met de koffiewagen worden verwelkomd als een geschenk uit de hemel.
Vandaag zal de verpleger, gekleed in de witte beroepskledij, met de dunne naald tastend en aarzelend zoeken naar de diepliggende…

De moeder blikt met een welhaast onbeschrijflijke uitdrukking op haar gezicht de camera in. Triomfantelijk, zelfverzekerd, vervuld van rustige vreugde om het moederschap. Ze houdt het zoontje omklemd in haar armen dat in de mollige handjes een speelgoedje vasthoudt.
Zal de Wereld, zal de Liefde de jongen, de man, in een perfide omstrengeling, in een wurggreep nemen, zo geheel tegengesteld aan de omhelzing van zijn op de foto nog lieflijke, jonge, trotse moeder?
Zal de jongen, zal de man de…

Vele malen zijn we teruggekeerd uit het kunstenaarsdorp en ook vandaag keerden we terug.
De allerliefste beheert en verzorgt daar nog altijd de weelderige tuin, in september nog in bloei, die ons haast overrompelde. De koddige kippen scharrelden opgewekt in hun hok.
De herfst is aangebroken én de herfst van onze levens!
Spoedig zullen wij niet meer terug kunnen keren uit het kunstenaarsdorp.

We waren de "heksenkring" bestaande uit vuurrode vliegenzwammen onoplettend en achteloos gepasseerd, toen we op onze schreden terugkeerden. We zagen opeens de prachtige paddenstoelen in een cirkel staan, die aan mijn doorgaans zeer zwijgzame wandelgenote de woorden "práchtig!", "práchtig!" - die voor haar welhaast tot een hoogst persoonlijk cliché waren verworden - ontlokten. Ze bezigde deze ten aanzien van elk willekeurig natuurverschijnsel dat we op ons pad tegenkwamen, zoals merkwaardig…

....en op dat bankje in het park, waarover Vondels zwarte stenen gestalte met nietsziende ogen scheen te waken; op dat bankje, naast mijn tante, kregen de woorden die ik uitsprak over mijn ziekte, ouderdom en ongeluk een zelfstandige werking, alsof woorden altijd, noodzakelijkerwijs, een waarheid bevatten. Mijn eigen woorden gingen een eigen leven leiden, zij bepaalden mij plotseling, overrompelden mij, werden tot waarheid, tot ongelukkige waarheid en ik geloofde erin. De lente, de stad en mijn…

Majestueus zie je de Sint-Petrus en Sint Pauluskerk als je met de trein, het treinstation in Oostende binnen spoort. Dit uithangbord van "de stad aan zee" waar haar glasramen voorbije koningen van onze dynastie vertonen en waar dit neo-gotische gebouw de vergelijking kan doorstaan met "De Dom van Keulen."
In de stationsbuurt ligt het schip "De Mercator" te wachten op een bezoek.
Vooruitgeschoven aan de kustlijn is er "Het Casino" waar je met lege beurzen de binnenkant niet kan zien. "Koningin…

En eens, eens toen je zwakke, maar zo tedere en zo kwetsbare ziel nog altijd in je flakkerde met een vlam die spoedig zou doven, nam je me mee naar die velden, die ik de velden des doods zou willen noemen.
Sinds lange jaren rust je daar, onder de eik die je uitkoos en die je beschermt, zoals het leven je nooit heeft ontzien en zoals dit die ongeneeslijke wonden heeft geslagen....

Het was een beeldje van een trotse, fiere meeuw met keurig opgevouwen, strak wit verenpak, zittend op de sokkel van een zwarte steen, dat ik aantrof in een zaak voor huishoudelijke artikelen. Mijn blik viel erop; het stond daar onopvallend tussen geurkaarsen en andere parafernalia.
Ik wilde het mijn beschermelinge graag cadeau doen voor haar achtentachtigste verjaardag in juli. Mevrouw had immers te kennen gegeven zo van dieren te houden. Ze had op de vensterbank in haar bejaardenflat inderdaad…

En zo aanschouwde ik op een goede dag vanuit mijn hoge venster, toen een vroege zomer zich al aankondigde, dat enkele heren een lange, stalen trap uitrolden tegen de gevel van de flat aan de overzijde van het plantsoen. Het uur van de verhuizing, van het vertrek en van het afscheid was nu aangebroken en één voor één werden de meubelstukken, die de bewoners zolang omringd hadden en die de sfeer hadden bepaald in hun vertrekken, op een plateau geplaatst dat de diepte in zonk. De meubels…

De duiven, die alle een ander verenkleed dragen en die in zwart, wit en grijs zijn gedessineerd door de Natuur, trippelen opgewekt en vrijmoedig rond op het terras van Café-Restaurant "De Carrousel".
Sommige bezoekers van dit etablissement werpen de lieflijke en prachtig uitgedoste dieren stukjes koek of gebak toe. De vogels plaatsen soms bezitterig een fragiel roze pootje op het toegeworpen voedsel en zij pikken erin alsof dit een zeldzame buitenkans betekent en een geschenk dat zij…

In dat jaar waren de nieuwe buren naast ons komen wonen en met het buurmeisje kon ik goed overweg....
Terugkijkend in de tijd moet ik veronderstellen dat ik samen met haar op de vlucht geslagen ben voor mama's harde handen die mij vaak afranselden en voor de stokken en bezems die vaak op mij neergekomen waren....
De volksbuurt waarin toentertijd nog sociale gevoelens domineerden, in tegenstelling tot het brute individualisme van vandaag de dag stond op stelten en welhaast wanhopig ondernam men…