Het Leypark, de schepping van de beroemde tuinarchitect Springer, grenst aan de Tilburgse wijk "Fatima". Het park was ons altijd al vertrouwd en het vormde het brandpunt van vele herinneringen. Over zijn paden duwde ik de rolstoel voort, dag aan dag, jaar aan jaar terwijl het relaas van jouw lippen rolde, mama!; het eindeloze relaas van jouw zozeer…

Op een van die avonden die mij steeds konden inspireren door de wondermooie donkerblauwe hemel die beschermend de wereld overkoepelde, moest ik opnieuw koers zetten naar de Huisartsenpost wegens de welhaast wurgende benauwdheid die mij overvallen had. De stethoscoop, de injectienaald en een grote witte cilinder met zuurstof moesten eraan te pas…

Plotseling stonden we tot mijn verrassing oog in oog in de supermarkt. Ze droeg een rozerode jas en verklaarde dat ik haar eens geïnterviewd had en wel betreffende haar geboorteland Argentinië. Mijn werkzaamheden voor de Wijkkrant lagen ver achter me in de diepe krocht dan wel in het ravijn van mijn verleden. Ze was een van de velen die in lang vervlogen…

De straten zijn welhaast in een cirkel gegroepeerd rond het oude plein dat belegd is met grijze, bolle keien en waaraan de kleine kerk en de gymzaal grenzen. Van jongs af aan leerden wij hun namen kennen: "Fatimastraat", "Leenherenstraat", "Hertogstraat" "Valkenierstraat". Daar woonden de vriendinnen van de lagere school: Ria, Corrie, Lilian…

De langgerekte stenen muur waarop ik uitkijk vanuit mijn hooggelegen venster is als een muur van een klooster of van een fort en deze wordt onderbroken door houten poorten en deuren van garages. Klimop leunt er op sommige plaatsen tegen, als het ware zoals een zwak, hulpeloos persoon steun zoekt bij iemand die ouder, wijzer en meer ervaren is. Daarachter…

Het licht, bijna al het uitbundige en overdadige licht van de nieuwe zomer die nadert; het licht dat de befaamde en onvergetelijke Romantici zozeer liefhadden en dat zij nooit wilden onderwerpen aan het barse, koude en hardvochtige intellect, aan de Rede die eens evenzeer zozeer zegevierde; kortom het licht dat ik evenzeer liefheb, werpt wervelende…

We hadden een plaatsje gezocht in het hooggelegen restaurant dat in mijn ogen allerminst uitmunt door sfeer of gezelligheid. Het restaurant biedt een uitzicht over Tilburg dat eveneens tot droefenis stemt en het is bereikbaar met de voormalige goederenlift van het vroegere postkantoor. Zijden bloemen in glazen vaasjes sieren de tafels. Mijn vriend…

Ik was achtentwintig. Het lokaal van de dansschool lag enigszins afzijdig van de Korvelseweg en het was bereikbaar via een binnenplaats. Ik droeg de tafzijden jurk. Simon wilde alsmaar "Engels" walsen. Het zij ook toegegeven dat ik op de hoge plateauzolen moeilijk door de bocht kwam bij de foxtrot. Bezorgde Tilburgers die de zitjes bezijden…

Mevrouw draagt een min of meer mallotige ruiten baret, halfzijdig, scheef over haar hoofd gedrapeerd. We bevinden ons voor de glazen deuren van de supermarkt die spoedig open zullen schuiven en mevrouw wijst op een gekleurde meneer die daar eveneens staat te wachten, die ons ook blikken waardig acht en die volgens zeggen van mevrouw zijn handen graag…

Wat men eventueel en met goed recht een "bejaardenbus" zou kunnen noemen, is een "weduwenbus" geworden..... De saamhorigheid, dan wel de liefde of de vriendschap waarvoor de organisatie zozeer ijvert, komt tussen de grijsharige deelnemers op hardnekkige wijze en bij voortduring niet tot stand Mevrouw heeft naast me plaatsgenomen in het busje…

Ik ontmoette hem voor de eerste keer in het paviljoen waarin mijn zeer zwak begaafde broer sinds jaar en dag is gehuisvest en die broer aanschouwde hij bij die gelegenheid tevens voor het eerst. Hij was in mijn ogen met recht een kanjer, een gigant die het tot zijn missie had gerekend gedurende elf lange jaren de zorg voor kankerpatiënten te behartigen…

Mijn moeder had op de achterzijde van het portret waarop haar gezin in zwart-wit staat afgebeeld, door de fotograaf gerangschikt in een harmonieuze pose, geschreven dat de foto voor onze oma bestemd was die in de aangrenzende, naburige wijk woonde, maar wel op loopafstand. Iedere week overbrugde zij die afstand en bezocht ons. Onze ogen kijken…

Op een dag in april toen de bomen aan mijn venster lichte aanzetten van groen vertoonden, hebben we met de "Opstapbus" koers gezet naar Dierenpark "De Oliemeulen" Haast verscholen tussen de overige bebouwing in de wijk treft men deze kleine dierentuin aan waar krokodillen, spinnen, aapjes, lama's, slangen en nog diverse andere dieren onderdak…

Als je herstelt van narcistisch geweld, dan ontwaak je in een ramp. De ramp van de wereld waarin het narcisme al eeuwen slachtoffers maakt. Het wordt langzaam alleen maar erger. Het narcisme zit echt overal en wordt veel meer toegestaan dan nog maar twintig jaar geleden. Wie met de elle bogen werkte in die tijd werd steeds meer geprezen. Nu zelfs…

De Tilburgse dames en heren die ik met enige regelmaat ontmoet bij bushaltes, in het openbaar vervoer of op de markt bakkeleien graag over de flats, appartementencomplexen en overige woningen in de stad en zij beschouwen deze bouwsels graag met een welhaast filosofisch geschoolde dan wel gefundeerde interesse Vermoedelijk beschouwen zij de gevels…

In die jaren waren de hippies over de wereld uitgezwermd en niet slechts San Francisco was het brandpunt geworden van "love and peace" en "flower power". En zelfs onze goede en dierbare provinciestad kreeg een klap van de molen. In een kapitaal herenhuis aan de Korte Heuvel kwam men samen tot diep in de nacht en de atmosfeer was vergiftigd met…

De gehelmde heren hebben de straat nog altijd niet verlaten. Ze marcheren en paraderen er nog altijd en kouten opgewekt en joviaal met elkaar en slaan elkaar kameraadschappelijk op de schouders. Aan de overkant van de straat liggen onduidelijke materialen die een mij onduidelijk doel dienen en die kennelijk hun bestemming nog altijd niet gevonden…

Ik had het Paasmandje vervaardigd uit ineengevlochten stroken papier op het kleuterdagverblijf. Ik herinner me zozeer het vroege licht van de lente van mijn vierde levensjaar; het vroege licht van mijn leven dat de straat overspoelde; van mijn leven dat nog allerminst voltooid is op de late datum waarop ik dit schrijf. Weer is het Pasen. De wereld…

Ze namen deel aan de vergaderingen en ze schaarden. zich keer op keer rond de tafel In hun innerlijk moeten ondefinieerbare, onherleidbare en kolkende gevoelens hebben rondgetold, maar stil, verstard en verkrampt waren de gezichten waarmee zij voor zich uit staarden. Stil waren hun stemmen die geen uiting gaven aan de mensonterende en grensoverschrijdende…

De kronkelige takken van de berkenboom aan mijn venster wiegen en deinen in een licht, zwak briesje. Weer breekt een nieuwe lente aan. De aanzet van het gebladerte dat in de zomertijd die spoedig aan zal breken de boom weer zal sieren als een majesteitelijke en triomfantelijke groene tooi is al zichtbaar. Het patroon en het rasterwerk van de nog prille…