Het was in de lente van het jaar 2008 dat ik op toevallige wijze in contact kwam met de heer D. uit de Bellinistraat in Tilburg. Onze voorouders hadden betrekkingen met elkaar onderhouden in een verre, vooroorlogse tijd; betrekkingen waarover ik tot op dat moment niets wist. Een geelkoperen paraplubak was daarvan de stille en enig overgebleven getuige. Spoedig na mijn telefoongesprek met de heer D. ging ik het kunstvoorwerp bezichtigen.
De Bellinistraat lijkt lang, langer dan ik verwacht. Ik…

Richtingwijzers aan weerszijden van de snelweg geven aan: "Den Bosch" en "Waalwijk". We zijn op weg naar Drimmelen om een boottocht over de Biesbosch te gaan maken. Het wijde en weidse land strekt zich links en rechts van het asfalt, waarover de auto voortraast, uit.
In de verte de koepel van een onbekende kerk en hoge verticale schoorstenen spuwen witte dampige rookwolken de hemel in; de Amercentrale is in vol bedrijf. "Raamsdonsksveer", "Geertruidenberg" vermelden nu de blauwe borden en…

Als men staat te wankelen op de benen met de trouwe wandelstok paraat aan de zijde en als men ook nog eens staat te solliciteren naar een kou op het vege lijf in een vroeg, koud voorjaar - terwijl men al longpatiënte is en genegeerd wordt door twee chauffeurs van de Regiotaxi die beurtelings passeren en die men wel kan vervloeken - kan men in de hal van Restaurant "Stroming" waar men met een vriend geluncht heeft (met uitzicht over half Tilburg) tenminste nog zijn blikken laten rusten op twee…

We kwamen elkaar tegen in lijn zeven en kwamen te praten over het "afdakje" boven onze pupillen dat onze leeftijd aangeeft en tekent en ook over de mysterieuze "Trudy", onze vroegere vriendin, die het toneel van onze levens verlaten heeft en die nu huist in onbestemde, onbekende contreien.
Ten overstaan van het voltallige publiek in het voorthobbelende voertuig, dat echter kennelijk doelloos en zinloos voor zich uit staarde, verklaarde ik: "Ja, Ingrid, als we oud worden, worden we allemaal…

De kou zat al in de lucht en het werd al tijd voor de winterjas toen we gingen wandelen in een gebied dat door de natuur haast als een monument is uitgevoerd, bij het dorpje Dorst, waar eens het oude zwembad, recreatiepark en restaurant waren, waarvan de gebouwen zijn neergehaald en dat de wellicht bizarre en merkwaardige naam "Surae" droeg.
Men heeft de Natuur haar gang laten gaan en zij heeft toegeslagen en zij heeft het terrein genadeloos overwoekerd; van het zwembad en de speeltuin waarin…

De zaak van Antoon de Jong waar in overvloed teken- en schildermaterialen verkrijgbaar zijn, bezette jarenlang een prominente plaats aan de Tilburgse Nieuwlandstraat, maar bezet momenteel tot mijn verrassing een winkel en etalage aan de Korvelseweg waarin ik onlangs een blik wierp op een houten ledenpop, zo gebruikelijk bij het tekenonderricht die daar stond opgesteld en die als het ware een elegante buiging maakte naar de voorbijgangers.
Tekenblokken, verf, kleurpotloden, penselen en verder…

Er wapperen vanen, gesierd door het trotse logo van de GGZ aan lange vlaggenstokken op het parkachtige terrein rond de inrichting. In de hal, waarin ook het restaurant is ondergebracht, is in een vitrine het Latijnse boekwerk te bezichtigen over de man, wiens naam het instituut draagt, Ioannes Wierus en er hangt een certificaat dat als een diploma de psychiaters eer bewijst.
Voor mijn vriendin kan men niets meer doen. De zelfmoordgedachten bezetten haar brein bij voortduring. Ze heeft ze als…

Het centrale plein in onze wijk "Fatima" was in een ruitvorm belegd met bolle, glimmende, grijze keien. Daaraan grensden de gebouwen van het kleine kerkje dat je iedere dag vóór schooltijd al bezocht nadat je thuis de Cathechismus had opgezegd, met haar interieur van grijswitte stenen pilaren. Tevens was daar de vierkante gymzaal uit rode steen waarin je met de onstuimige klasgenootjes "trefbal" moest spelen, het wilde balspel dat je tegenstond.

Aan de overzijde; de kleine rij met de…

Het paviljoen, gesitueerd op het terrein van de inrichting, werd op voor mij voorheen onbekende wijze begrensd door een fraaie, langwerpige tuin die in het vroege seizoen al een min of meer zomerse aanblik bood. Ook de getraliede poort aan de zijkant had ik voorheen nooit opgemerkt.
Toen ik door genoemde poort de tuin verliet, zag ik gelukkigerwijs mijn taxi al aankomen. Mevrouw de chauffeur droeg op beide handen en armen uitbundige zwart-witte tatoeages die ze naar eigen zeggen heel fraai vond…

Meestal zijn het oudere mannen die mij stalken, maar nu komt er een jongere van in de twintig luidruchtig naast me zitten. Hij kwakt zijn tas op tafel, gaat zitten en grijnst naar mij. Dan begint hij te kuchen.
Ik zet mijn koptelefoon op. Kinderen, die er ook wat van kunnen omdat hun ouders het voordoen, druipen meteen af als ik dat doe. De jonge krullenbol niet. Ik ga rustig door met waar ik mee bezig ben.
Meer mensen hebben hier last van. Dat zie ik aan de veelzeggende gezichten van de…

Een taxi spoedt zich voort. De bomen staan als het ware in afwachting van een veelbelovend nieuw seizoen als zien zij uit naar een lente die nu spoedig aan zal breken
Een klein "dorp" dat gesitueerd is op een terrein buiten onze stad, te midden van bossen en landerijen biedt sinds jaar en dag met haar paviljoens onderdak aan uitzonderlijke bewoners onder wie mijn zeer zwak begaafde broer, die is overgegeven aan de zorgzaamheid en begeleiding van verplegers
Vandaag breng ik hem de mooie kalender…

Op de dag waarop het vijfenzestig jaar geleden was dat in Amsterdam en Den Haag een juichende menigte haar bevrijders begroette, was de hemel boven Tilburg afwisselend staalgrijs en hemelsblauw. Wimpels, gesierd met het logo "T" wapperden aan de Spoorlaan aan lange, verticale vla vlaggenstokken en overal aan de huizen en aan de villa's in Tilburg Zuid wapperde eveneens het rood-wit-blauw.
Mijn bus stopte nog even voor het "Huis van de Wereld" op de Spoorlaan en zette daarna koers naar de…

Men hoeft gelukkig meestal niet af te wachten dat men op de Afdeling Longfunctie van het Elisabeth Ziekenhuis gevierendeeld wordt of de duimschroeven krijgt aangelegd. Er zijn onderzoeksafdelingen van hetzelfde medisch bolwerk die bezocht worden door ongelukkigen en gedupeerden voor wie de gang daar naar toe welhaast tot een gewoonte is geworden en voor wie het minder vanzelfsprekend is dat men er ongeschonden van af komt. Zijn laatste adem hoeft men dus doorgaans op de longafdeling niet uit te…

Met de volledige en snelle efficiëntie die het moderne bedrijf en de huidige, gebruikelijke dienstverlening gelukkigerwijs zozeer kenmerkt en siert, kwam de koerier aan de deur met het pakket.
Na snelle opening kon ik mijn ogen laten dwalen over de afbeeldingen in de kalender van vele statige, trotse molens, sommige zelfs negentiende-eeuws en nog altijd in gebruik; de in feite bij zorgvuldige beschouwing zozeer wonderlijke en karakteristieke bouwwerken, sinds eeuwen zozeer kenmerkend voor…

Ook Tilburg kan een allure van grootstedelijkheid bezitten in haar buitenwijken en ook in Tilburg kan men gelukkig zijn. Het kan fijn zijn te struinen door de herfstbladeren op de Baden Powelllaan of de eerste merel van de lente die zo kwetsbaar en ontroerend zijn lied ten hemel zendt en die zich ergens achter de krakkemikkige bouwsels van het Paletplein schuilhoudt, te beluisteren.
Daar zijn ook hoge flatgebouwen met grijswitte of pastelblauwe muren en zwarte, anonieme vensters waarachter het…

GEDICHT FOPPE FRANEKER AAN ZEE
IN ZIJN HUISJE ZIT FOPPE
IN FRANEKER MET DE BEGELEIDING
PILLEN EN SIGAARTJES…

In een herenmodezaak drentelde ik in een dromerige, onbestemde stemming wat rond tussen de rekken met degelijke en elegante colberts en frivole en stoere T-shirts, zonder eigenlijk te weten waarnaar ik op zoek was. Ineens zag ik de vogel. Deze staarde mij hooghartig maar niet onvriendelijk aan vanachter de gouden spijlen, gezeten op de hoge stok, met één poot in de veren vanuit zijn bruinomrande, zwarte kraaloog dat zo prachtig contrasteerde met zijn grijsgroene verenkleed, met zijn…

Het waren haar lievelingsboeken; een bundel met "cocktails"; badinerende stukjes die vooral ook over het huishouden gaan en wat daarbij zoal komt kijken en een boek met Franse recepten van Heleen Halverhout. Het waren de boeken van mijn overleden moeder en ach, als ik hun bladzijden zo opsla, dringen de tranen achter mijn ogen; hoe ging ze op in het huishouden; HAAR huishouden, HAAR gezinnetje met man en kinderen dat ze als jonge vrouw zozeer gewenst had en hoe verstoorden catastrofes het beeld…

De helgele, elegante treinen suisden met zachte vaart af en aan op het station van Eindhoven. Ik was op weg naar mijn zus; de dierbaarste; de nog overgeblevene van mijn familie die in onze kindertijd naast me stond, die me verdedigde als de buurmeisjes mijn dierbare pop hadden afgepakt. In Heeze wacht zij trouw op me en haar dartele, speelse hond met zwarte vacht en snorrenbaarden kent me na drie jaar nog en begroet me en ik streel zijn lieve kop.
De tuin van mijn zus met heldere vijver ligt te…

Het adagium van een auteur - die ik niet ken, niet kan traceren - dat mij zeer kan inspireren, luidt:
"Rebus in adversis spem retine, spem unam hominem nec mortem relinquit" (Bewaar bij tegenslag de hoop, alleen de hoop verlaat de mens pas in de dood").
Tot op de valreep, tot op de drempel van het ongewisse, van het onbestemde, duistere of lichte rijk dat wij allen wel of niet eens zullen betreden, inspireert en steunt de hoop ons.