Het is niet vanwege mijn verzakte oogleden, vanwege mijn grijze lokken of wegens de lijnen in mijn gezicht, dat ik vandaag op stap ga. Ik ben weliswaar razendsnel tot de "zestigers" gaan behoren, maar vandaag is het letterlijk mijn (lots-)bestemming mee te gaan met de "BoodSchappenPlusBus" naar een hotel in Gilze voor een kerstdiner. Ik heb deze prijs gewonnen; het lot is onder anderen op mij gevallen.
Brede eikenhouten toegangsdeuren noden ons in een langwerpige zaal met witte bakstenen…

Ik ben een fragment,
losgescheurd van een verhaal dat ik nooit las.
De wereld hier ademt snel,
haar adem snijdt als glas door een huid die verlangt…

De glazen deuren, die gedecoreerd zijn met afbeeldingen van dicht opeenstaande boomstammen als om de bosrijke omgeving van het pand te symboliseren, schuiven bij het "Boshuis" gastvrij voor me open.
Mevrouw strompelt voort op de kale gang aan de arm van een verzorgster. Haar bestaan op de gesloten afdeling is tot minimale afmetingen teruggebracht.
De ten hemel schreiende ellende doet haar vluchten in de hallucinatoire droom over het toekomstige mooie huis met de tuin die nooit bewaarheid zal…

Mijn eerste tijd op het lyceum was allerminst onaangenaam. We schreven negentienvijfenzestig. Ik had het gevoel mijn vleugels uit te mogen slaan. We tekenden en schilderden en mochten kalligraferen op ons zelf-gelinieerde papier met de zwarte Fount India inkt en de redispen met het kleine metalen reservoir dat de inkt bevatte en vasthield. We leerden het notenschrift en de eerste beginselen van Frans, Duits en Engels.
Het regime werd in de vierde klas straffer en strenger. De Latijnse en…

Ik groeide op in de vierkante kamer op de eerste verdieping van het chique, pontificale huis, gesitueerd in de doktoren- en specialistenbuurt rond het oude Tilburgse St. Elisabeth Ziekenhuis.
Gabie's moeder en die van mij waren ongeveer rond dezelfde tijd bevallen. In latere jaren moest ik vernemen hoe mijn buurmeisje met lang, zwart haar ter wereld was gekomen.
Met Gabie sta ik trots op de zwart-wit-foto uit die eerste jaren naast de rood-gelakte step waarmee we steevast ons nabijgelegen…

In de regen hebben we samen onze architectuurwandeling gemaakt, Georgeanne en ik. We zijn van start gegaan voor het groene, verweerde beeld waarvan de handen en armen zo welwillend gespreid zijn in een liefdevol en liefhebbend gebaar dat zo welwillend en overduidelijk is maar dat niemand nog begrijpt of ooit schijnt te hebben kunnen begrijpen in de zo eenvoudige en menselijke betekenis die het uitdraagt.
Aan de overkant, op het plein duidt de martiale gestalte van Koning Willem II, vereeuwigd…

Hij had wat broodkruimels weten uit te sparen. Hij opende de zware schuifdeur die de grote zaal begrensde, waardoor een windvlaag over de broze gestalte van zijn mede-bejaarden streek en een cognackleurig gordijn baldadig naar binnen woei. Hij strooide het brood verwachtingsvol op de grijze tegels van de binnenplaats waarop nog klonters sneeuw getuigden van de strenge winter. Hij wachtte af hoe de slimme meeuwen zijn bescheiden gave zouden opmerken met hun scherp en schitterend als een diamant…

Opnieuw en allerminst voor de eerste keer richtten mijn voetstappen zich naar het nabijgelegen lage gebouw van de Huisartsenpost aan de Lage Witsiebaan met haar lange sequentie van spreekkamers die in de avondlijke en nachtelijke uren hun licht over de parkeerplaats werpen.
In de spreekkamer moet kennelijk een afbeelding op de wand van een dartelend zomers vlindertje boven een weide vol bloemen de moed en de hoop van patiënten opvijzelen....
De arts zal ook nu met de stethoscoop, het onmisbare…

Het is een stille, grijze novemberdag als de BoodSchappenPlusBus van start gaat bij "De Reyshoeve", een bejaardencentrum in de Tilburgse wijk "De Reeshof" en koers zet naar het Winkelcentrum Wagnerplein met "aan boord" drie oudere, grijze dames, een vrijwilliger als chauffeur, een eveneens vrijwillige begeleidster en ikzelf, verslaggeefster voor een Wijkkrant.
Nu hebben de dames, die gewoonlijk gebruik maken van scootmobiel en rollator, een uitgelezen kans om enkele spulletjes van hun gading…

We zaten samen op de achterbank van een deeltaxi die ons vervoerde vanaf de paviljoens van een inrichting voor zwakbegaafden waar ik mijn broer had bezocht. Mijn broer was opgetogen geweest om de Donald-Duck-boekjes en om de chocolade die ik hem gebracht had.

Mevrouw naast me in de taxi wierp blikken in mijn richting waarmee ze klaarblijkelijk wenste te solliciteren en te hengelen naar een Gesprek, hoe oppervlakkig dan ook. Het mocht gerust over het Weer gaan, over de vele Ziektes en…

Op een goede dag was een lange ladder van blinkend staal tegen de gevel van ons appartementencomplex geschoven en waren de heren verhuizers druk bezig de schamele bezittingen van mijn bovenbuurman naar beneden te takelen..
Ik heb mijn buurman gekend en vond hem aantrekkelijk en niet onaardig of onsympathiek. Hij heeft geen afscheid genomen en is verdwenen in mysterieuze, onbekende verre verten
Spoedig werd ook het vertrouwde naamplaatje naast onze centrale toegangsdeur gesierd met de namen van…

Merkwaardig gesitueerd naast de snelweg die mijn woning flankeert en waarover het verkeer in dubbele rijen bij dag en nacht voortraast in tegengestelde richtingen, bevindt zich daar de kleine, besloten speeltuin, naast het gebouw dat een mij onbekende zorginstelling herbergt.
In een kleine, afgesloten enclave, in een kleine tuin, afgeschermd van de wereld van de volwassenen, waar de jeugd nog zegeviert en heerst, waar de toekomst nog in de verre onbestemdheid, onzekerheid en ongewisheid op zich…

Vaak zie ik haar door de straat trippelen of de trappen beklimmen van de flat aan de overkant, tegenover die van mij als een elegante, langbenige gazelle. Een witte legging om de slanke benen, mijn vermoedelijk verweesde overbuurvrouw.
Ik stel me zo voor dat ze 's middags in haar woonkamer voor het televisietoestel plaatsneemt en de beeldschone acteurs en actrices gadeslaat, die onafgebroken over elkaar heen buitelen tijdens hun gefingeerde liefdesavonturen. Dat zij deze taferelen heeft…

Op het toegangsbewijs staat de naam van de bekende zangeres vermeld alsmede het nummer en de rij van mijn plaats op het frontbalkon van het theater. Ik haast me op een regenachtige avond de belofte te laten inlossen die dit stukje papier schijnt in te houden, in afwachting (maar ten onrechte) van een repertoire van poëtische en dromerige 'luisterliedjes.
De auto van de Deeltaxi schijnt vóór haar aankomst bij de Schouwburg verschillende omliggende dorpen te moeten aandoen, zodat ik te laat…

Het was september. De zon was nog warm en zette nog kracht bij. Een moeder moest voorgoed afscheid nemen. Mijn vriendin had verklaard dat ik na de dienst in de kapel moest uitzien naar een mevrouw met een forse huidkwaal in het gezicht.
Een dergelijke kwaal heeft wellicht als enig voordeel een onontkoombaar herkenningsteken te vormen, als een baken in de nacht, als een vuurtoren die haar stralen in de rondte zendt, een teken dat weinigen in de grauwe massa bij zich dragen, hoewel allen eveneens…

Op een avond in december toen de wereld de nacht opnieuw verwelkomde, reisden we met het witte busje naar Berkel-Enschot waar alles versierd was met feestelijke verlichting en het monumentale gebouw van het Culturele Centrum haar poorten voor ons had opengesteld.
De dames van een Gospel Choir, alle gekleed in lange, rozerode jurken met witte kragen, gedirigeerd door een flamboyante meneer die nagenoeg dansend de leiding over hen had, zouden onophoudelijk, in alle gedebiteerde liederen en in…

Wie zich van de sfeer of ambiance in de troosteloze straten van Tilburg West een hemelse voorstelling maakt, vergist zich deerlijk. Men kan aldaar in vertwijfeling ronddwalen zonder in zijn tot hopeloosheid vervallen en tot enge, onbetekenende en zinloze dimensies vervallen bestaan nog enig soelaas of houvast te vinden. De bebouwing, de brokstukken van wat men eens architectuur noemde kunnen bezwaarlijk tot de minste inspiratie of verhevenheid aanleiding geven.
Maar men kan ook allerminst…

"Hoe gaat het?" vroeg hij zijn broer. "Goed!" was het antwoord. Niettemin hoorde hij in dat ene woordje, in de intonatie van de stem, in de enige mededeling die hij van hem kreeg, een wereld vol rancune, van agressie, van haat, van jaloezie, van verwijten en van opstandigheid. Deze gevoelens waren verenigd in het luttele woordje "goed!" als de microkosmos die zich bij nader beschouwen in een waterdruppel bevindt. De hersenoperatie van zijn broer had twaalf uur geduurd. Uit de weke, zachte brij…

Je huis en de buurt waarin je woonde "zegevierden" door troosteloosheid en miezerigheid (je noemde je huis zelfs een "wachtkamer voor de dood") maar het was het huis waarin ik de Liefde gevonden had die een welhaast bovennatuurlijke glans verleende aan het geheel, zoals de Liefde als door een toverstaf kan doen.

Jouw leven was eveneens aangeraakt door de toverstaf van je geloof in een wonderlijke, wonderbaarlijke Perzische Profeet, die je als Godmens beschouwde. Dit behoedde je uitstekend…

De eerste kerstkaart lag in de brievenbus. De envelop toonde een zwart, lopend schrift, maar dan in drukletters en deze bevatte een foto van het gezinnetje van mijn lesbische nicht en van haar vriendin en hun twee kinderen, glimlachend en door de fotograaf in een harmonieuze pose afgebeeld. Men had mij weten te bereiken; men had geprobeerd een afstand te overbruggen die door de jaren van scheiding alleen maar groter was geworden.
Ik vroeg mij af hoe zij ooit zouden kunnen bevroeden welke paden…