Een pijn manifesteerde zich in mijn linker bovenbeen dat bezet is door lillend wit vlees; een lichte maar zeurderige pijn die me vaak het lopen belette.
Ik moest me uitstrekken op de onderzoeksbank en mevrouw de fysiotherapeute deed onderzoek; ze betastte het kwetsbare, uitgestrekte been en boog het in alle richtingen en schreef oefeningen voor. Ik moest een cijfer geven aan de pijn; dit werd het rapportcijfer drie.
De hoe dan ook geringe en draaglijke pijn liet zich al gauw gemakkelijk…

De lichtgele en dieppaarse bloesems van de struiken in een tuin aan het Theresiaplein contrasteren en harmoniëren tegelijkertijd ongelooflijk fraai met elkaar. De bevallige bosschages spreiden hun schermen op elegante wijze en zij vormen een sieraad voor de buurt en voor de wijk waar dertigerjaren-huizen met erkers de toon aangeven.
Maar ook in de Nassaustraat bloeien fantastisch mooie witte bloemen in de struiken die de flats flankeren; bloemen waarvan de naam mij onbekend blijven zal.

De auto's op de brede baan, op de snelweg naast mijn huis stormen bij dag en nacht aan in dubbele rijen. Zij passeren en vervolgen hun weg; in de avond met de koplampen op.
Is ons leven hiermee niet vergelijkbaar: een kort moment van verlichting tussen oceanen van eeuwige duisternis?

In de wachtkamer, die ik sinds jaar en dag met enige regelmaat bezoek, staat in een hoek op een klein tafeltje speelgoed opgesteld: Lego-blokken en een kleine plastic bontgekleurde jeep. Een voorbereiding en leerschool voor de onvoorspelbare toekomst waarin een onschuldig jongetje, dat aan moeders rokken hier speelt met het speelgoed, wellicht verwikkeld zal zijn in krijgstaken.
Nu speelt het kind nog het spel, het met dromen verweven, zorgeloze en onschuldige spel van de kindertijd......

In de Umberstraat in Tilburg West, genoemd naar een mij onbekende grootheid, is de nieuwe medische praktijk met de mysterieuze maar toch wellicht toepasselijke naam "Comed" die ook op het glas van de gevel staat weergegeven, gevestigd. Het nieuwe onderkomen betekent zeker een verbetering ten opzichte van het "oude en miserabele" voormalige onderkomen aan het Westerpark waar aan de gevel nog altijd een formidabele naamplaat de exotische naam van de sinds kort gepensioneerde arts, Dr. Atillaoglu,…

De echte, waarachtige en vasthoudende vriendschap die wij al veertig jaar deelden, kende niet de wisselvalligheden en teleurstellingen van de ontrouw en van de desertie die ons doen twijfelen en wanhopen aan de aard van onze medemens en aan die van de menselijke soort in het algemeen.
Daarentegen rekende ik, welhaast bij uitzondering, op mijn vriendin die al veertig jaar aan mijn zijde liep en met wie ik sportte en zwom, met wie ik sprak en aan wie ik de geheimen van mijn hart en ziel als aan…

Het Arendplein ligt erbij zoals vijftig jaar geleden, met in zijn midden het groene, hoog opschietende, zomerse, welige gras.
Maar de winkels zijn er niet meer die ons, kinderen nog, eens met hun brede en weelderige etalages lokten; de speelgoedwinkels met het zo begeerlijke speelgoed.
Tegenwoordig zijn daar woonhuizen die achter keurige en strakke vitrage de onbekende werelden van de bewoners verbergen, verhullen en geheim houden.

Het huwelijk was op handen. Mijn zus en toekomstige zwager hadden elkaar veertig jaar geleden in een liefde die bestendig blijkt tot op de dag van vandaag gevonden. De moeder van de bruid koos gele zijde voor de trouwjurk van de aanstaande bruid die zij eigenhandig zou vervaardigen voor haar dochter.
Bij de huwelijksplechtigheid vloeiden tranen van ontroering bij vader en moeder van de bruid die op de foto's goed zichtbaar zijn. Op de huwelijksfoto draagt mijn zus dankbaar en opgetogen de…

Men beweert: "Rozen zijn de eeuwige tekenen van de Liefde".
Bij het tankstation, bij de rotonde, waren diverse boeketten te koop en ik koos er een uit voor Haar, de trouwe en lieve huishoudelijke hulp van mijn overleden moeder, die sinds lange jaren niet meer te midden van de levenden is.
De rozen toonden hun volle glorie en bevonden zich in het boeket te midden van overige bloemen van mij onbekende naam. Maar de verkoper had er iets op aan te merken; hij keurde de bloemen af.
Waren de door…

We vierden de zomer vandaag in Nieuwkuijk op het terras, nabij de oude kapel. Een menigte had zich verzameld en opgewekt deinde men mee op de klanken van de muziek van een band genaamd "De Parelmuzikanten", geleid door een flamboyante en charismatische meneer die de trompet bespeelde en die heftig stond te swingen voor zijn orkest.
Hoewel zich misschien enig chagrijn of ernst aftekende op mijn gezicht, peilde men met de wellicht nieuwsgierige blikken in mijn richting de dieper gelegen, wellicht…

Voor de tweede keer betrad ik vanavond het gebouw met de lange gangen van GGZ Breburg aan de Korvelseweg. Vanavond scheen het licht frivool rond te dartelen als vormde slechts dit gegeven nog de enige schamele troost voor de stumpers die hier in de kale vertrekken welhaast noodzakelijkerwijs verblijven, beroofd van zoveel dat het menszijn ondanks alles op kan sieren.
De man had zijn vriendin uit alle vrouwen gekozen; hij had haar gekozen uit de gigantische, zeer uitgebreide collectie van…

Ik was vroeg gearriveerd in het WOK-restaurant in het naburige dorp, een locatie die plaats bood aan vele gasten. Bij binnenkomst werd ik meteen al hartelijk verwelkomd door een kennelijk Chinese dame die me een kop koffie aanbood. Ik probeerde bij haar over het voetlicht te krijgen, in weerwil van de taalbarrière, dat de gast, die ons vanavond zou vergezellen, namelijk mijn zwakbegaafde broer, wellicht enige bijzondere tolerantie en ruimdenkendheid behoefde of vereiste, een verwelkoming, die…

In latere jaren, toen ze weduwe was geworden, had ze de grond wel open willen krabben waaronder hij rustte, vereenzaamd en alleen als ze was in het grote huis. Hij was mijn opa die staat afgebeeld op het grote familieportret dat nog altijd mijn slaapkamer siert. Zijn dunne haar gescheiden, de vinger beringd; een pochet in het colbert; de zakenman die nooit zakenman werd; de liefdadige en humanitaire vriend van de armoedzaaiers.
En mijn liefhebbende ouders hebben verklaard hoe ik als klein…

De wereld, de bonte, veelkleurige, heerlijke maar ook wrede en misdadige wereld. De wonderlijke, mooie, verbazingwekkende wereld, die niet te vangen is in theorie of formule, ontvouwt zich nog altijd voor mijn ogen. Mijn grijsgroene kijkers nemen haar nog altijd waar, beschouwen haar nog altijd, savoureren haar, waarderen haar.
Maar zullen de trouwe ogen, de kijkers, de instrumenten - die mij eens geschonken zijn door een Onbekende - het af laten weten, zullen zij eens hun glans, hun vermogens…

Het terrein en de bebouwing van "Prisma" in Biezenmortel bieden onderdak aan vele cliënten en ook mijn broer behoort tot hen. De oude, eerbiedwaardige bomen herinneren mij aan vele, vele bezoeken, deels daterend uit een ver verleden.
Vandaag leefden kennelijk onrust en agitatie niet zozeer op in ziel en lichaam van mijn zozeer gemankeerde en enige broer.
Als merkwaardig en enig bezit koestert hij zijn damborden. Hij heeft de toch wel merkwaardig te noemen gewoonte deze met de handen te…

De woontoren van Huize "De Heikant" verheft zich aan de Brucknerlaan. Ze biedt woonruimte aan vele ouderen die vaak de centrale hal aandoen waar, eventueel ter bevordering van het moreel, fleurige bloemen in riante vazen zijn opgesteld. Vriendelijke en voorkomende senioren zijn hier altijd wel bereid tot een hartelijke groet.
Het zeshoekige theehuis dat gelukkigerwijs gesitueerd is op de binnenplaats van "De Heikant" is zeker de moeite waard. Het kan wedijveren met andere, geslaagde…

Ik kwam aanstrompelen vanaf de verre bushalte aan de Bredaseweg met een geblesseerd en pijnlijk linkerbeen langs panden van gevestigde notabelen. Ik bereikte tenslotte het terras van Café-Restaurant "De Carrousel" aan de Schouwburgpromenade. Ik mocht aanschuiven aan haar tafeltje.
Ze bezat een vervallen maar nog altijd herkenbare schoonheid. Zij was getooid met sierlijke oorbellen en dubbele zilveren ringen en meende kennelijk tekenen van een verstandelijke beperking bij me waar te nemen toen…

Een grijs, stenen beeld van de Christusfiguur in het gezelschap van een discipel bewaakt of beschermt de tuin, gelegen aan de Korvelseweg van de nabijlegen psychiatrische kliniek alsof het een symbool zou moeten zijn van het immense leed dat hier zonder twijfel aan de orde is. In de kille, kale en uitgestrekte gangen, kamers en ruimten van deze voorziening schijnt iedere huiselijkheid of gezelligheid vermeden of uit den boze te zijn, zij het dat een klein klokje met mogelijk antiquarische…

De onherbergzame heilloze oorden die de "Geestelijke Gezondheidszorg" voor haar slachtoffers en gedupeerden reserveert, konden nooit een thuis voor haar vormen; integendeel. De geestesziekte joeg haar op en verjoeg haar uit alle comfortabele, geruststellende en weldadige regionen van de zogenoemde "normale wereld". Kortom de heilzame en geluk verschaffende regionen waarin de goegemeente haar soelaas tegen de onheilspellende, angstaanjagende, onoplosbare en verontrustende aspecten van de…

Tussen de jam en de soep, tussen de wasmiddelen en de chocoladerepen trof ik onlangs in de supermarkt twee kleurige dozen aan met daarop afbeeldingen van lieflijke dieren: een walrus en een ander beest; twee haakpakketten waarmee een dame, een tiener of een kind aan de slag zou kunnen gaan.
De onschuldige, levenloze figuren staren me als het ware vanaf de dozen aan; me herinnerend aan een kindertijd en eveneens kinderlijke sentimenten en herinneringen te voorschijn roepend uit mijn hart, ziel…