Vandaag stemmen we voor de Provinciale Staten en de Waterschappen. En oh, wat zijn er weer veel zwevende kiezers.
Ik ben al sinds 22 november 2006 uit gezweefd. Ik stem op de ‘PvdD’, de Partij voor de Dieren.
Nee!! Het zijn niet uitsluitend de dieren waar deze partij zich om bekommert! Het gaat de partij om de hele aarde en daarmee dus ook om ons.
De aarde luidt al decennialang de noodklok.…

De muziek van het wereldberoemde genie Wolfgang Amadeus Mozart, die zijn graf met eeuwen overstegen heeft (als men dat zo kan zeggen) kan nog altijd in hoge mate aanspreken en bekoren, maar zijn kamermuziek mist in mijn optiek de intense verhevenheid en schoonheid die men kan beluisteren in andere, meer "flamboyante" composities die ons zozeer kunnen uittillen boven het ongeluk, de lelijkheid en de verdorvenheid van het menselijk bedrijf.
In het Cenakel, vermoedelijk een voormalig klooster, aan…

‘Landgenoten, welkom op deze persconferentie die u op dit ogenblik live kunt bijwonen op de radio, televisie en internet. De reden dat ik, uw president van dit prachtige land, mij tot u richt, is mijn grote bezorgdheid aangaande alle langdurige, gewelddadige conflicten tussen de verschillende bevolkingsgroepen. Onze economie lijdt daar enorm onder en dat is op den duur rampzalig. De economie is de levensader van onze samenleving, de navel van onze samenleving. Daarom heb ik tot de…

Het kleine merkje: "Côte d'Or" onder het olifantje op de verpakking van de chocoladerepen heeft mijn broer opgemerkt. Dit is zijn favoriete chocolade en ik breng deze steevast voor hem mee. Door met de handen de agenda's, zijn enige en dierbare bezit, te bekloppen, raakt hij zijn gevoelens en spanningen kwijt. Hij is de broer - vijf jaar jonger dan ik - die zijn leven in de inrichting doorbrengt; de geliefde broer; mijn enige broer....

Nu Jan en Alleman zijn of haar of het ongenoegen ventileert over allerlei gevoeligheden waar ík in ieder geval nog nooit bij heb stilgestaan, voel ik me niet langer bezwaard een probleem onder de aandacht te brengen waar ikzelf tegen aanloop en dat een flinke aanslag op mijn levensgeluk betekent en waarvan ik bovendien overtuigd ben, dat ik wat dat betreft niet de enige ben, omdat iedereen regelmatig soep eet en het dan statistisch gezien niet anders kan dat daar een keer lettersoep tussen zit…

Opnieuw ben ik op weg gegaan naar de Piushaven met als doel de "Vincent-Shop" te bezoeken. Ik was gevorderd met mijn wandeling en ik had met mijn trage maar kordate en wilskrachtige stap de brug bereikt die leidt naar de winkel die onopvallend schuilgaat te midden van de huizenrij.
Helaas stond ik, aldaar aangekomen, voor een gesloten deur en moest ik nolens volens de terugweg aanvaarden. Ik besloot bij een van de restaurants aan de kade "aan te leggen" voor een kop erwtensoep met roggebrood…

De Tilburgse Havendijk strekt zich, door velen onvermoed, uit in het zuiden van de stad, vlakbij de nieuwe brug die het zwarte water van de Piushaven overspant en die voert naar de wijk van mijn jeugd. Onze Piushaven wordt omringd door cafés en eetgelegenheden, door bosschages en bomen, maar ook door nieuwbouw. Op merkwaardige wijze misplaatst in een buurt, in een wijk die uitmunt door de grootst mogelijke en meest denkbare verloedering, bevindt zich ook de "Vincent-Shop" in de nabijheid van…

En zo was het altijd feest als ik jarig was. Alleen bij die ene unieke gelegenheid mocht ik vragen om het speciale gerecht dat Zij dan bij uitzondering zou bereiden in het kleine oventje in de keuken van ons arbeidershuisje. Dan mochten we genieten van het gehakt, omringd door de vlezige tomaten in de aromatische saus dat slechts één keer per jaar werd opgediend....

De "Bach"-flat rijst hoog op in Tilburg Noord. Zij draagt op de lichtblauwe, verticale pijlers van haar gevel de trotse naam van de wereldberoemde componist. Haar zeventien verdiepingen kostten de tol van vele levens. De afgrond lokte die een eind zou moeten maken aan ondraaglijke kwellingen en die zou bevrijden zoals zelfs ook het koude staal van de spoorbaan vaak de oplossing biedt voor het onmenselijke leed.

‘Een tevreden mens is een onmens’.
Ik heb het mijn vader meer dan eens en tijdens verschillende gelegenheden horen zeggen. Misschien heeft hij het zelf bedacht, misschien heeft hij het van een ander gehoord. Gelezen hebben zal hij het niet, want ik heb hem nooit een boek zien lezen. Pas tegen het eind van zijn leven kocht hij af en toe bij ‘Boekenvoordeel’ een vuistdik fotoboek over de Tweede Wereldoorlog. Volgens mij keek hij dan vooral plaatjes.
‘Een tevreden mens is een onmens’.…

In de lage, witte "Maycrete"-woning woonde eens mevrouw Brouwer met haar drie kinderen Jeannette, Martin en Lambert. Martin werd mijn speelkameraad en vriendje, terwijl Lambert het leven al vroeg moest inwisselen voor de dood. Met Martin sloeg ik de zweep om de felgekleurde kleine tollen die we een eindje ingroeven in het zand tussen de straatstenen; we knikkerden in de gang van het witte huisje en we knutselden aan de waterput waarvan we een afbeelding aantroffen in ons favoriete tijdschrift,…

Mijn vermiljoenrode bloed was vlot en willig gestroomd in het glazen buisje. De doktersassistente had onvervaard de welhaast verborgen ader in mijn arm aangeboord als een ingenieur op zoek naar olie in diepliggende gronden. Aan het laboratorium was de opdracht tot analyse verstrekt en men had daaraan voldaan.
Het resultaat was dat mijn interne organen: de nieren, de lever, het hart, de alvleesklier en de darmen ongezien en stil, in een soort van pact of in een soort van merkwaardig alternatief…

De deuren die uitkomen op het portaal waar de trappen naar de diverse verdiepingen leiden, blijven hardnekkig en welhaast angstvallig en als het ware vijandig gesloten. Wat daarachter schuilgaat blijft een "terra incognita" voor mij, als een vreemd of vreemdsoortig universum, als een onbekende wereld, totaal afwijkend van die van mij, als een sfeer die ik zou willen proeven en verwelkomen, die mij zou kunnen inspireren, maar waartoe ik geen toegang heb.

In het vroege jaar 1988, op het tijdstip dat dertig jaar achter ons ligt, begroetten de narcissen in het plantsoen met hun maïsgele en heldergele kopjes mij en heetten zij mij als het ware welkom. Taai leefden zij ondergronds voort en ieder nieuw jaar vertoonden zij zich opnieuw. In lange, ordelijke en keurige rijen verheffen zij in het voorjaar hun hardgroene stengels en feestelijk en uitbundig is hun trotse bloei, ieder jaar opnieuw.
In weerwil van alle crises die mij tormenteerden en van…

Vele buren heb ik niet gekend, maar allen waren toeschietelijk. Jaren geleden zijn de trouwe Somaliërs vertrokken en ze hebben het kleine meisje dat hier geboren was en de jongen meegenomen. Ze gingen een hopelijk florissante toekomst tegemoet in Tilburg West in een eengezinswoning met een tuin waarin de kinderen naar hartenlust zouden kunnen spelen.
Anouk, rechtenstudente, volgde de Somaliërs op maar de koffie waarvoor ik haar uitnodigde bij haar komst, heeft ze nooit gedronken in mijn…

Eens sierde een dubbele bomenrij de langgerekte Ringbaan Oost die zich uitstrekte van de Gerard van Swietenstraat tot de Jan van Beverwijckstraat. In haar midden was het ruiterpad waarop ik voor het eerst paarden zag.
In de zomer van mijn vijfde levensjaar zag ik de vermiljoenrode zonneschermen aan de chique gevels. In ons parkje, dat grensde aan de Ringbaan, stond de oude roodbruine beuk en we raapten haar merkwaardig gevormde kleine vruchtjes. Het buurmeisje vermaande ons om de lieflijke…

We strompelden voort langs een soort van merkwaardig prieel waar onder een afdak een houten bank en enkele stoelen schenen uit te nodigen tot een uurtje van ontspanning en langs een glazen plantenkas die geen doel meer scheen te dienen en later over een bospad, geflankeerd door nog altijd kale bomen, terwijl een enkele brutale vogel de lente al leek aan te kondigen.
Ze vond de buitenlucht zo heerlijk en ze genoot daar nog zo van en klaagde nauwelijks hoewel alles wat een leven de moeite waard…

Het restaurant was wat morsig en verwaarloosd. Het was gesitueerd aan de brede straat die het dorp Dongen doorsnijdt. Het biedt uitzicht op een monumentale witte villa aan de overkant. Binnen hangen pontificaal voor de brede ramen roze Chinese lampionnen en er stonden merkwaardige porseleinen beelden die katten moesten voorstellen.
De nasi met saté werd mij snel geserveerd door een zwartharige jonge vrouw die even later in gesprek raakte met een kennelijke vriendin. Ik was naar het dorp…

Een brief schrijven
Nog niet eens zo lang geleden
schreven we elkaar brieven,
met pen en papier.…

Zo herinner ik me uit de jaren waarin het "intellectualisme" (als ik dit zo moet noemen) nog niet had "toegeslagen" dat we speelden met het "vissenspel". In een kartonnen, kleurig reservoir bevonden zich de eveneens kartonnen visjes. Het was de bedoeling dat je ze ophengelde met een hengel waaraan een magneet bevestigd was. Daarmee kon je dan punten verdienen. Ons kinderspel werd "verdrongen" door de geschriften van Cicero, Caesar, Vergilius en Ovidius, die aan de orde kwamen in de latere jaren…