Hartenkreten

Blos

Het waren woelige jaren, ontdekkingsreizend verkende ik mijn puberteit/pubertijd (streep door wat fout is), warmzachte meisjes in fladderende jurkjes deden onbereikbaar langs de kant van de zolder. Soms werd er toch gedanst, iedereen wachtte op "Stairway to heaven", besmuikt en verwonderd dat het kon kleefden we aan elkaar. Kleurden wangen rood en steigerden hormonen in kippenvel tot achter de oren.

Verder dan dit kwam ik nooit, hoogstens een vluchtige kus en daarna met een domme grijns op mijn gezicht rap weer terug naar huis. Daar wachtte mij mijn pa, wist wel hoe laat het was. Hij had net alles afgewassen, opgeruimd, maar ik had nog trek in koffie. Daar begon hij niet meer aan, al bood ik daar honderd gulden voor. Afijn, ik duik mijn bedje in, draai nog even Melanie (Somebody loves me, I wonder who, maybe it's you), ik krijg het daar koud van, maar de drankjes van deze avond draaien mij warm en beschermend weg van de wereld.

En dan staat daar mijn vader in mijn kamer, met een dampende mok koffie, "mag ik even afrekenen"?

Schrijver: Fred, 5 november 2006