Kwijt

Pieter zegt dat ik je moet schrijven. Ik zie daar geen verhaal in. Mensen die dood zijn kunnen nu eenmaal niet meer lezen, althans niet datgene wat ik hier op aarde eventueel op schrift zou zetten.
Conclusie: dat wordt dus geen brief aan jou. Pieter zucht, dan moet ik het zelf ook maar weten.

Oooh, Vic, we hebben zoveel gepraat, gehuild, maar ook zoveel gelachen en geschreeuwd, schaamteloos waren we. Niemand wist of kon ons vertellen wat we nu moesten voelen nu het zo dichtbij kwam en uiteindelijk Anne-Els ons vertelde dat je er niet meer was. Ik had medelijden met haar. Jij was mijn geheim en ik het jouwe. De passie en de hartstocht was immer daar, daar waar wij waren.

Het ging zo snel. Afgelopen zomer vertelde je me dat je ziek was en dat niemand je had kunnen vertellen wat er nu werkelijk aan de hand was en wat er met je ging gebeuren. Nog nooit voelde je je zo alleen, zo wanhopig en nietig. Het verloop van de ziekte was zo onheilspelend; daar wilde niemand nog een uitspraak over doen. Toch ging lange tijd iedereen er vanuit dat jij kon vechten, de strijd meester zou worden en het achter je zou laten.

Toen, oktober, de warme zonnestralen maakten plaats voor regen en gure wind, bladeren verkleurden en vielen op de grond. Het seizoen was ten einde en jij veranderde, onder invloed van buiten. Alsof de weergod je in zijn macht had, je al je levenslust verloor en niet meer wilde vechten. De kanker had het allang gewonnen. De gezonde cellen in je lichaam maakten net als het groen van het gras en de bomen plaats voor de zieke cellen die zich in een indrukwekkend tempo verspreidden en overheerser werden binnen jouw systeem. Jouw lichaam waar jij altijd de controle over had gehad. Je verrukkelijk lekkere lijf dat altijd ten dienste stond van vrouwelijk schoon. Ik haatte de ziekte die alles aantaste, je lichaam, je ziel, je liefde. Alles ging uiteindelijk ten onder. Alles was kapot.
Maar de herinneringen leven zoals de uren met jou voor mij blijven voortbestaan.

Als we - nadat we uren hand in hand op onze rug in het park hadden gelegen - soms pas rond middernacht besloten om naar mijn appartement te gaan om daar samen het overschot van de nachtelijke uren door te brengen verdween ik bijna letterlijk in jou. Ik snoof je lichaamsgeur vermengd met sigaretten en je aftershave. Ik streelde je in je nek om je te laten ontspannen en kietelde je zij om je te laten giechelen. Overal waren mijn vingers, om mijzelf constant bevestiging te geven van zijn met jou. Ik sta bij je graf en groet voor de laatste keer.

Ik voel je hand op mijn rug en je kus op mijn wang. Alsof je zeggen wil…

ziek kanker herinner kanker herinnerimg

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

0.6 met 7 stemmen 639