Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Pasen op de PAAZ

Er liggen overal wel eieren. Als je ze maar wilt zien. Hier op de afdeling zoeken we ze ook voortdurend. Zelfs in de toiletpot en in de afvoerpijp van de wasbak.

Er is er hier één die beslist het eerste kievitsei niet heeft uitgevonden, maar haantje de voorste als het om kippeneieren gaat! Met onverschrokken moed zoekt hij zelfs onder de rokken van zuster Agnetha, terwijl ze op het zusterstation het logboek zit in te vullen. Ze begint te kirren als hij tussen haar nesthaartjes zoekt. Dan slaat ze hem op de vingers en zegt dat ie stout is en niet meer verder naar eieren mag zoeken. Mijn kamermaat Hendrik, die altijd stemmen hoort waar ze niet zijn, ligt nu heel rustig te slapen. In zijn hoofd zit alleen maar een kippenhok, zegt hij, en van al dat getoktok wordt hij rustig en blij.

Op therapie mochten we gisteren eieren schilderen. Ik heb er drie geverfd: één zwart, één wit en één zwartwit. De laatste was te zacht gekookt en knapte waardoor er een soort indo-bonte smurrie tussen mijn vingers door begon te lopen. Ik raakte in paniek en rende slurpend en kokhalzend naar het toilet. Het was te traumatisch. Ik zit hier omdat ik als de dood ben voor alles wat stroomt en vloeit. De laatste keer dat ik de toekomst in mijn toiletpot zag verdwijnen is er immers iets zo in me geknapt dat ik op deze PAAZ ben terechtgekomen. En nu dit.

Het vloeien van al die keren dat ik mijn geld vroeger moest verdienen als portier voor geile mannen komt ook weer boven. De slijmerige, langdradige eiwitten. Gillend ben ik van de therapie weggelopen en wilde weg. Weg...alleen nog maar weg. Vier sterke armen brachten me in de isoleer. Ik zag de vloeistof uit de injectiespuit stromen...meer paniek…weg…weg…slaap.

Nu wordt het langzaam tweede paasdag. De eieren zijn vergeven, de rust keert weer. Ik lig verdoofd in mijn eigen bed en verlang alleen nog maar naar een kloek. Een warme moederkloek die mij met haar veren beschermt tegen al die eiervreters, eierdooiers, eigele, eigeile eiergooiers...Het voelt goed. Het voelt een beetje als een bevrijding. Zacht ademt ze door haar snavel, haar lichaam ademt mee en op het ritme van haar leven word ik heel kalm.
Fijn dat zij als ei niet is opgegeten.

Schrijver: Gerard Wassekwam, 7 april 2007


Geplaatst in de categorie: feest

1.7 met 14 stemmen 3.633



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)