Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

verdwaalde engel

Ik verlies me in de vele verwoordingen die ik aan ons contact wil geven. Elk woord is zo goedkoop als het gaat om het benoemen van je diepste, intenste gevoelens, die eigenlijk verstopt zijn en vaak ook moeten blijven.

Dagen lang heb ik haar niet kunnen zien. Mijn hart deed pijn. Mijn leven is op dit moment mijn zelf gecreëerde hel, en zij een verdwaalde engel.
Mijn demonen op de vlucht zodra zij mij aanraakt.
Ik had zo uitgekeken naar dit moment, dat ik er omheen wilde stappen. Ik dook mijn bed in, trok de dekens over me heen.

Wat beweegt een mens toch, op op zo'n moment echt te geloven dat je daar, in dat gammele stapelbed, onder een deken met hier en daar een gat, veilig bent? En al helemaal als dit zich concentreert op jezelf, veilig zijn voor jezelf?
Meestal sla ik meteen op de vlucht. Dit keer heeft het even geduurd.

Plots voelde ik een hand op mijn rug. Ik greep haar hand in de liefde die ik voelde vast. Ze streelde mijn rug, zei me moederlijk dat er eten was binnen gebracht, of ik iets wilde. in eerste instantie weigerde ik, morrend. Ze haalde me over.

Ze maken zich allemaal zorgen, ik word magerder en magerder, ondergewicht. Haar liefde voedt mij, maar niet mijn lichaam.
Terwijl ik op haar schouder hing, mijn ogen gesloten en mijn hoofd tollend, heeft ze me stukken pizza gevoerd. Het ging me door merg en been...ze sprak taal die ik jaren geleden ben verloren, in de tijd dat de maatschappij verwachtte dat ik op mijn eigen benen ging staan.

De tranen gingen stromen, mijn lichaam verloor zijn laatste kracht. Ik huilde, kon niet stoppen. Ben gevlucht, naar de kroeg. Op de terug weg had mijn waggelen meer iets van dansen. Ik dansde de liefde tegemoet. De liefde die me brak.

Buiten stak ik een joint op. Ze sprak met me. Ik zei haar: ik kan dit niet meer. Ik ben zoveel van jou gaan houden......het breekt mijn hart....en ik begin te huilen. Instinctief weet ze dat ze me nu niet moet aanraken....
ik hou zoveel van je dat ik niet meer weet hoe ik me een houding moet geven.

Dat is liefde zegt ze me. Stug vlucht ik in haar armen en laat mijn allerlaatste kracht uit me wegvloeien....ze vangt me op.

Zoals beloofd.

Schrijver: stephanie-joy, 14 juni 2007


Geplaatst in de categorie: liefde

4.1 met 13 stemmen 1.327



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Natasja
Datum:
20 juni 2007
Email:
ratelaartjehotmail.com
Kan je het geloven dat ik nu zit te huilen..
Dame, je teksten inspireren me dermate dat ik er zelf geen woord meer uitgeperst krijg.

Dankjewel.

Je verwoordt het prachtig.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)