Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Opengereten wond

Ze zoekt mijn blik, die wegkijkt. Zachtjes schudt ze me aan mijn armen. "Hey, jij gaat mij niet ontglippen, hoor je me?" "We willen niet dat jij ons ontglipt", hoor ik haar, iets zwakker nu, zeggen. Ik hang tegen haar aan, zij ondersteunt het lichaam dat geen kracht meer betoont.
Ik drink haar liefde met volle teugen

word er zelfs misselijk van.

Later in de avond, over mijn schrift gebogen, beginnen de woorden te schrijven en vormen samen een flash-back van mijn jeugd. Messteken door mijn hele lichaam, mijn hart breekt. De tranen druppen het papier nat en de inkt vervlekt. Alle pijn, alle minachting, alle vernedering verpak ik in woorden en smijt ze uit mijn pen.
Als ik echt gek was geweest was ik op dat papier gaan stampen, alsof ik daar de herinneringen mee kon vermorzelen.

Maar ik heb ze al zo diep gestopt. Zo diep, dat ik het bestaan er niet van erkende. Elke bittere traan verwoordt een klap die ik heb gehad, elke schok van mijn lichaam is een trap die me raakte waar het niet zou moeten.
Door mijn tranen heen dansen de letters over het papier. Ja loop er maar vanaf, netjes op rij.
En verdwijn, zoals ik jullie nooit eerder heb gelezen!

Maar woorden laten zich niet domineren, ze zijn mij dominant!
Ik verlies het van de zwartgalligheid en langzaam wordt het donker.

Tot zij haar licht op me werpt. Ik laat haar lezen wat ik heb geschreven, voor mijn gevoel heb gekerfd, alsof ik door het te benoemen, heb erkend dat het is gebeurd.
Niet langer ontkend.
Je aanraking verandert, en als je woorden in mijn oor fluistert, zou ik willen stoppen met ademhalen.

Ik weet het, zeg je me.
Ik weet het.

Fuck roep ik, verstikt door mijn tranen. "Nee, fuck" zeg ik nog een keer. Om te benadrukken dat er geen woorden zijn, voor de pijn van dat moment.
Mij hebben ze gebroken ja, maar de pijn van iemand van wie je zoveel houdt, slaat een nieuwe wond.
Neee roep ik machteloos.

Hoe moet ik ooit nog iemand vertrouwen?

"Hoe weet ik of jij me niet slaat" vraag ik haar. Ze zoekt mijn blik in een ijzigwekkende stilte. Pakt mijn kin zachtjes vast om me aan te kijken maar ik ruk me los, verstijfd. "Ik zal je nooit slaan" zegt ze me zacht, haar armen gekruisigd voor haar borst.
Ik trek haar armen heel voorzichtig los en sla ze om me heen.

Ik zal je nooit slaan fluistert ze tegen de geslagene.

Schrijver: stephanie-joy, 15 juni 2007


Geplaatst in de categorie: psychologie

3.9 met 12 stemmen 897



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
stef
Datum:
21 juli 2007
Email:
susannaxxxhotmail.com
Ook op dit prozastukje hoop ik meer reacties te ontvangen, omdat deze tekst ook belangrijk voor me is. wie gaat me blij maken? en niet alleen natas, ook anderen mensen hoop ik uit te dagen mij van feedback te voorzien.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)