Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Nooit zal ik zwijgen

Ik loop over straat. Ik heb, niet in de laatste zin als vrouw, het bijzondere talent meerdere dingen tegelijk te kunnen doen. Of ze allemaal naar behoren worden uitgevoerd hoor je me niet beweren. Ik lees mijn note-book, rook een joint, bel met een slachtoffer van mijn enthousiasme en probeer iemand de weg uit te leggen, zonder enige kennis van straten overigens. Dit keer liep ik, als in een vacuum verpakking opgesloten, mijn droom te leven.

Vandaag was alles anders geworden. Anders zou ik het eigenlijk niet willen noemen. Eigenlijk was het, alsof -voor het eerst- het plaatje klopte, alsof het precies was, zoals het moest zijn.

Dan bedoel ik niet de wind die me in haar macht hield, door mijn lange rode haren alle kanten op te laten wapperen. Dan bedoel ik niet de auto's die zo hard voorbij razen dat ze de plassen uiteen laten spatten. Niet de bus die ook vandaag te laat rijdt of een spokende fietsrijder....

Dan bedoel ik niet al die gewone mensen, in hun gewone kleren, in hun gewone autootjes, onderweg in hun 'gewone leventje'.

Ik bedoel iets wat zoveel dieper gaat, zoveel dieper in mij. Het siddert, het maakt me warm, het zorgt ervoor, dat de haartjes op mijn armen rechtop gaan staan.
Nooit eerder in mijn leven heb ik me zo erkend gevoeld, zo bewogen door enkele woorden, van een ex-journalist.
Woorden die me hebben gemaakt, tot wie ik al die tijd al ben geweest, schrijfster.

Niet langer hoef ik te leven voor het verhaal, nu mag ik beginnen aan het verhaal, mijn leven.

Wat ooit blanco zal hebben geheten, zal toevertrouwd worden met mijn diepste gedachten over het leven en de dood, vele bladzijdes zullen proeven, de bittere smaak van zielepijn. Zoveel woorden zullen uiting proberen te geven aan een helle-strijd, die jaren heeft geduurd. Het verhaal zal me brengen, daar waar het ooit allemaal is begonnen: het moment dat ik het kind verloor, dat ik nooit heb kunnen zijn. Opnieuw zal ik moeten vechten om te vertrouwen, het verleden, dat me zo vaak heeft bedrogen.

Mijn pen zal ik toevertrouwen met de intiemste liefde die ik ooit heb gekend, en het verlangen bracht, waar ik nooit had moeten komen.
Een plek, die me alles ontnam wat ik ooit ben geweest, maar me uiteindelijk heeft gemaakt, tot wie ik nu ben.

Een paar maanden geleden heb ik gescherven dat ik afscheid nam. Ik ben weggegaan uit het afkickcentrum waar ik mezelf ben tegengekomen. Ik ben gevlucht, op weg naar nergens.
De afscheidsbrief nooit verstuurd, er was geen afscheid. Ik ben gegaan om nooit meer terug te komen.
Om te zinken, waar ik ooit ben blijven drijven, ik verliet de rots met een plons.

Ik ben diep gezonken. Dieper dan ik dacht te gaan. Ik zat in ademsnood.

Maar vandaag gaf iemand mij mijn stem terug. De stem die sprak, en bleef praten, en zal blijven praten, voor hen, die monddood zijn gemaakt.

Vandaag begint er
een morgen voor mij... Stephanie-Joy

Schrijver: Stephanie-Joy, 27 juni 2007


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.7 met 12 stemmen 517



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)