Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Het geschiede kwaad

De laatste uren, voordat jij er zou zijn, hadden hun magie verloren. Wat zo ver weg was geweest, was nu zo dichtbij, dat ik niet wist, hoe te relativeren. Van binnen brandde een verlangen naar jou, maar ergens was ik ook kwaad op je. Boos op de liefde, waar ik niet sterk genoeg voor blijk te staan. Boos op de pijn die het voelen me doet, als jij me aanraakt.

Laat me van je houden
Maar houdt niet teveel van mij

De laaste uren verkracht in zijn geheel, door een enorme vechtpartij. Door bloed, zweet en tranen, zichtbaar leed dat iedereen elkaar aan doet. In de poging je eigen machteloosheid aan te vallen, sla je zoveel anderen neer....

Een van de daklozen, mijn beste vriend, had zichzelf verzopen met liters sterke drank. vergiftigd door blinde agressie sloeg hij iedereen bij mij vandaan. Jonge jongens, die ik juist trachtte te beschermen tegen een doorgeslagen derde. Mijn dronken vriend verloor zijn focus op de werkelijkheid (als hij deze al ervaart) en heeft in zijn belevingswereld een overwinning behaald, die voor mij mijn ondergang tekende.

In de luttele seconden heeft hij me besmet met een rode waas, dat alles sloopte wat me ooit lief was...... De dreiging werd me teveel, de angst werd een kracht die in staat bleek dat te slopen waar wij twee en half jaar voor hebben gevochten. Ik sprong bovenop hem en ben op hem in gaan rossen. Met elke stomp die ik hem gaf, deed ik mezelf meer pijn. Ik brak. Het beuken werd schreeuwen, hysterisch krijsen en huilen. Ik viel als een vod in de goot. Ik herinner me de mensen, een auto die erlang moest, de armen om me heen. En het oordverdovende gekrijs, alsof het niet uit mijn eigen mond kwam. Ze hebben me naar binnen gedragen, waarna ik me in elkaar liet zakken.
...ik heb mijn beste vriend geslagen......

Ik heb het duister aangekeken.
Toen ik op de grond lag en mijn hart huilde, besefte ik me dat er helemaal niemand was bij wie ik kon schuilen, vluchtend voor het geschiede kwaad. Niemand die in die ene klap, al die anderen heeft horen slaan.
Ze hebben me vastgehouden. Ik voelde het niet. Op dat moment had ik willen stoppen met bestaan. De jongens zaten onder het bloed, een van hen had een hoofdwond. Terwijl ik het bloed van de muren, de grond en de wastafel veegde, huilde ik om mezelf. ik ben pas 21 jaar, en de hoeveelste keer was het, dat ik hier bloed schrobde? Of in gezeldschap verkeerde van zoveel agenten en ambulancepersoneel?

Ik verdoofde me met drugs en ging onder het bureau van de medewerkers zitten, in de illusie veilig te zijn. Op nog geen tien centimeter afstand besluiten een paar jongens hun innerlijke pijn nog meer te bekrachtigen door elkaar de klappen te geven die ze zelf dikwijls mochten ontvangen. Ik zag enkel benen, hoorde geschreeuw, mijn lichaam beefde en trilde, verloor zichzelf aan de angst van jaren geleden.

Tot alles anders werd.... Ik hoorde je stem, zag je benen lopen. Ik werd ter plekke herenigd met dat deel van mezelf dat was afgestorven, toen jij me verliet.
Ik keek naar je gezicht, de lach die jij me schonk vanuit jouw onwetendheid van het moment. Waar het van binnen zo koud is geworden voelde ik me langzaam warm worden, maar ik vocht tegen dit gevoel. Zovaak heb ik stuk gemaakt wat me zo dierbaar was, uit angst het te verliezen, maar jij geeft me alles, wat ik ooit verloren ben,
- je geeft me terug aan mezelf. -

- nachtelijke uren -Ik heb rondgelopen als een zombie. Kreeg mijn ogen haast niet meer open, mijn lichaam uitgeput. Maar ik kon je niet verlaten, ik kon niet stoppen met het indrinken van jouw liefde, met gulzige slokken, liters veel.

En nooit is het teveel. Ik vraag je of je mijn gemis niet te extreem ervaart, omdat ik in al mijn kwetsbaarheid erken dat de pijn me vlijmscherp door mijn ziel heeft gesneden. Dat mijn dagen leeg zijn geweest, doelloos.
Ik ben altijd extreem in dit soort emoties gebleken, maar de situatie waarin ik me bevind bekrachtigt dit nog eens extra.
Je spreekt je begrip uit door met je hand mijn haren te strelen. De karakterestieke lucht van mijn joint negeer je, je streelt zachtjes over de blonde haartjes op mijn rug. trekt er een niet bestaand spoor, de rillingen laten me sidderen.

Je hebt me vast gehouden - alsof je nooit meer weg zou gaan.
Je hebt me kracht gegeven, waar ik zelf niet meer kon staan. Ik lag met mijn gezicht in jouw nek. Jouw zachte, blonde haren tegen mijn wang koesterden me. Je hield me zachtjes vast, beantwoordde al mijn verlangens naar aanraking, troostte het kind in me, dat zich niet liet zien.
Aan mijn bed hielden we elkaar vast. Zo stevig, dat ik voelde dat we allebei bang waren om de ander pijn te doen, maar het was, alsof ik door je zo stevig vast te houden, even één met je kon zijn.

Ik heb, eind in de ochtend, maar twee uur, wakend geslapen.

vandaag de hele dag

slapend gewaakt.

Schrijver: Stephanie-Joy, 2 juli 2007


Geplaatst in de categorie: woonoord

4.4 met 8 stemmen 401



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Natasja
Datum:
4 juli 2007
Email:
ratelaartjehotmail.com
Een ademteug vol emotie. Deze tekst heeft in mijn ogen bijna iets overdreven explosiefs..
Een kern van heftige emoties, die je tastend heb beschreven.
-een spoor trekken wat niet bestaat- dat schrijf je in je tekst, een mooie uitspraak. Ik denk dat je met deze emotioneel geschreven teksten, het laten lezen, toch een spoor trekt die raakt. Al is het misschien niet het spoor dat jij graág volgt, wilt vinden.
Of zijn het geen sporen bij de dierbaren die je hier mee wilt bereiken.

Ik hoop snel iets van je te lezen met een goede 'afloop'

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)