Onvoorwaardelijke vriendschap

Hoe hoog zijn onze luchtkastelen, in der loop der jaren, zwoegend opgebouwd? Ik schijn het dak maar niet te bereiken. Ik wist niet dat jouw wereld een deur had, tot je me de sleutel gaf. Huissleutelpassie, wat heb je een mooi woord geschonken, ik koester je gesproken gevoel, als 't ware zelf gevoeld.
Het slot geolied, het prikkeldraad geslepen. Niet langer is het luchtkasteel omringd door een fort, met wel duizend bewakers, op scherp, voor wat nog komen ging.

Als we naar daar gaan, waar een groot deel van jou is gevormd, lopen we eerst door het dichtbegroeide bos, over eikeltjes en kastanjes, het gras nat van de voorbije regen.
Even is het alsof jij niet de toekomst proeft, en ik niet de bittere smaak van mijn verleden. Even is het saam, voor al wat we hebben gestreden. Zo vertrouwd.

Lang geleden, heeft een nu-vorm gegeven. Soms met een scherpe hoek.... we blijven geslepen.
Deel ik in je valsheid? In je zwartgallige gedachtengang die je soms zo hard onderuit laat gaan? Deel ik in een zoete eenzaamheid die zich niet laat verstoppen? Of delen we de strijd op leven en dood, geliefd en gewaardeerd worden? Iemand zijn in deze maatschappij, die zo hard en veeleisend is?
Staan we samen sterk tegen de rest van de wereld, geen menselijke emotie ons ongekend? Blijf je me vertellen wie ik ben, als ik mezelf even niet herken? Mag ik jou brengen naar daar waar je vlucht, of is dat een stap opzij?

De weg die we willen bewandelen is het hele leven vertrouwd, het kronkelpad de harde werkelijkheid. Hoe weten we waar we heen dienen te gaan met ons leven, terwijl we zelden of nooit hebben mogen ervaren, hoe het hoorde?
Zat jij niet op een plek waar je niet wist wie je was, dan zat ik wel daar waar God me niet bedoeld heeft. We bleven de roepende in de woestijn, elke zandstorm later weer een andere weg te gaan.

Nu zijn we daar waar je jezelf verloor, maar ook hervond. Waar je haar vond, die jou niet heeft gedragen, maar je leerde staan. Ze hielp jou de stenen leggen van je luchtkasteel. Zij was misschien wel cement. Ze hielp je op scherp te staan. Nu is zij iemand wie ze nooit meer voor jou zal kunnen zijn. De weee pijn van iets wat nooit meer zal wederkeren is vertaald in het ziekelijke verlangen naar nog heel even. Alsof het nooit anders is geweest.

Ik heb in je kasteel rondgelopen. Hier en daar wat afgestoft, of ik liep iets omver. Dan zette ik het weer recht, nooit gevallen. Ik kende de weg, iets wat me heeft verbaasd. Er is weinig in het interieur veranderd.

Alleen het hele geheel
geeft een heel andere beleving.

Schrijver: Stephanie-Joy, 17 augustus 2007

susannaxxxhotmail.com

vriendschap beleving beleving

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.6 met 8 stemmen 880