Zakdoekje leggen
Niemand zeggen, hier leg ik mijn zakdoek neer, ruggelings de armen in elkaar gehaakt, het schoolplein om de kring hield de adem in, als de neuzen dezelfde kant op wezen moest er gekust worden, vluchtig en beschaamd, gevoelens ontdekkend die nu puberaal worden genoemd.
Hoe anders is het nu, als je als twaalfjarige nog geen gewei vanuit je string kunt tonen, doe je echt niet meer mee met de mainstream. Het spel van vroeger is menens geworden, het kind is zichzelf kwijtgeraakt, spelenderwijs het bos in gestuurd. Wat rest is slechts een doekje.....
Geplaatst in de categorie: kinderen
Ze heeft behoefte aan zakdoekjes.