Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

illusie

Hoelang blijft een mens in illusies geloven? In een betere wereld, die ons vroeger werd beloofd?

Wanneer kun je niet langer ontkennen dat een illusie op een leugen lijkt? Wanneer je relatie is verbroken? Wanneer je het journaal begint te volgen? Of is dit, wanneer je later bedenkt, dat dit niet strookt aan met wat je vroeger voor ogen hield?

'Ik fantaseer liever, de waarheid die redt zich wel'. Illusies waren mij niet onbekend, ik had zelfs mijn reserve, voor het geval dat.
Ik bleef geloven in een betere wereld, zette me enorm in voor dak- en thuislozen. Op mijn negentiende draaide ik vier dagen in de week maaltijden voor bijna vijftig daklozen in een daklozencentrum. Ik hield kledingacties, en zelfs wanneer mijn ouders bij mij op mijn verjaardag zaten, liep ik naar buiten om de zwerver aan de overkant te eten te geven.
Vier jaar lang heb ik beide opvangcentra in Haarlem schoongemaakt.

Ik ben drugsverslaafd geweest en leefde hierdoor in een eigen gemaakte wereld. Ik begon te geloven dat ik bijzonder was. Op zich niet verkeerd, maar op een verkeerde manier. Ik had er iets voor nodig.
Ik was niet ongebend in het straatleven, was het meisje met de rode haren, van wie iedereen altijd riep, dat ik diens dochter kon zijn. Waarop een dronken "maar jij bent mijn dochter ook hè?!" gewauwel volgde.

Er is een wonder gebeurd in mijn leven. Maar valt dit onder illusies? Dat denk ik, eerlijk gezegd, niet. Een wonder komt van God. Dus wilde ik deze leren kennen. Immers, ik werd vrij gezet uit alle drugs, die ik ooit had gebruikt. De dochter van...werd gelovig. Christen. Het was en is, de mooiste periode in mijn leven geweest.

Ik ben, in het begin van mijn geloof, maar ook in de periode erna, volwassen geworden. Een moeilijke periode. Vooral het feit dat ik een vrouw ben en zo wordt genoemd, is moeilijk voor mij. Ik denk dat ik niet de enige ben, die dit probleem herkent. Maar niet iedereen geeft er zoveel woorden aan als ik.

Ik merk dat het een illusie is om te geloven dat anderen dit zullen begrijpen. Hoewel dit verlangen wel leeft, durven ze jou niet af te tasten, uit angst voor wat ze tegen zullen komen, misschien?

Mijn relatie met God heeft mij heel erg veranderd, en hoewel ik teruggevallen ben, in anorectisch gedrag, blijf ik voor de rest dezelfde gelovige stephanie-joy.

Die bidt voor het contact met haar familie. Met gescheiden mam, en de jongens. En pap, zijn vrouw en diens kinderen. Ik probeer steeds meer woorden te geven aan het brandende verlangen, dat mijn contact met hen zal worden, zoals die illusie, die ik jarenlang heb gekoesterd.

En ik niet van plan ben los te laten.
Hierdoor bedenk ik me, dat een illusie gebaseerd moet zijn op bepaalde normen en waarden, het beeld dat je van jezelf hebt, en het beeld dat je van anderen hebt. Dat ik het verlangen heb, dat deze mensen een essentiële plaats innemen in mijn leven, is dus heel gezond.
Het geeft uiting aan mijn liefde voor hen. Een liefde, die ik zo naarstig beantwoord zou willen zien.

Mijn broers, welke volwassen beginnen te worden (al lijken ze dit al wat langer) beginnen te beantwoorden aan de illusie die ik koester. Door liever voor me te zijn, open te staan voor wat ik wil vragen aan hen. Mijn broer rijdt niet zo fijn, maar toch zou ik het moment met mijn broers in de auto voor geen goud willen missen, daar het een familiemoment is.

En hierdoor vraag ik me af, of een illusie door één persoon binnen het gezin gekoesterd, gefundeerd is op die van de rest van het gezin.

Want wat dat betreft, heeft die illusie betrekking op het later.

En wanneer is dit immers..............

Schrijver: stephanie-Joy, 24 januari 2008


Geplaatst in de categorie: filosofie

2.3 met 9 stemmen 451



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)