Mijn Dochter
Een tijdje geleden kreeg ik - jammer genoeg - een raar gevoel als mijn dochter mij een e-mail stuurde. Een gevoel van afstandelijkheid.
Helaas wist ik niet goed aan haar uit te leggen, wat ik precies voelde en er kwam een groot misverstand.
Hoe erg ik het ook vond het leidde tot een breuk. Ik huilde mijn ogen uit mijn hoofd met de pijn in mijn hart. Dat werd onverdragelijk: ik wist echt niet meer wat ik moest doen.
En toen kwam er een brief van haar pleegouders (die ik altijd heel dankbaar ben geweest voor de goede zorgen van mijn kind). Haar pleegmoeder nam contact met mij op en vroeg aan mij: Eva wat is het probleem. Het duurde een hele dag voor ik een antwoord had! Niet omdat ik het niet kon vertellen, maar mijn tranen bleven maar stromen, zodat ik eigenlijk het toetsenbord niet meer zag.
Ik kon maar niet begrijpen, dat het zo ver gekomen was. Gelukkig is Margo, de pleegmoeder van mijn kind, een heel begrijpende vrouw. En dat zorgde er met veel voorzichtigheid voor dat de zeer broze relatie tussen mij en mijn dochter toch stand hield.
Ik denk dat voor beide partijen een heel moeilijk iets is. En ik denk zelfs dat het niet meer mogelijk is, een relatie te krijgen van moeder en kind.
Het probleem dat speelt tussen haar en mij is dat wij door alle gebeurtenissen heel emotioneel geworden zijn.
Daarom vraag ik jou, mijn dochter, vergeet niet hoe moeilijk het ook voor mij is geweest. Ik weet niet hoe ik je het anders moet vertellen. Ik zal proberen mijn tranen te bedwingen, maar zie: nu huil ik al weer. Misschien heb je gelijk en moeten wij nog even wachten om elkaar terug te zien.
Maar ik zal heel eerlijk zeggen: ik weet niet of ik de emotie van het verdriet ooit afleer.
Zover ik heb begrepen, tob jij met hetzelfde probleem als ik. Ik kan mijn emoties niet altijd bedwingen. Hoe graag ik dat ook wil! Waarschijnlijk gebeurt bij jou het zelfde. Maar mogen wij elkaar daardoor niet meer zien?
Mama
Geplaatst in de categorie: kinderen
Ik moet bekennen dat het heel lang geduurd heeft voor ik het maar ook een plaatsje kon geven.
En dat is er ook nog niet zo lang en heel gevoelig.
Moet ik er ook bij vertellen dat er wel enkele dingen zijn gebeurd, voor het zo ver was, als hierboven staat beschreven.
Maar gelukkig is het gelukt om het uiteindelijk te accepteren wat er toen is gebeurd en ik heb geleerd.
Acceptatie wil nog niet zeggen dat je het er mee eens bent, met wat er gebeurd is.
Ik vind het knap dat je zo'n goed inzicht hebt en ik ben nog blijer dat ik nu kan zeggen dat onze relatie erg vooruit is gegaan.
Bedankt
Eva en haar dochter
wat een zeer emotionele brief, vanuit uw hart geschreven! ik hoop dat het uw verdriet onder woorden heeft gebracht.
Ik wil allereerst tegen u zeggen, dat u inderdaad gezegend bent met zo'n pleegmoeder, ik juich zulke warme en vergevingsgezinde contacten enorm toe.
De relatie tussen moeder en kind is onnoembaar, onverwoordbaar, tot het moment dat iemand zelf een kind heeft gebaard.
Ik vind het vreselijk naar voor u, dat de afstand tussen u en uw dochter zo groot is. Maar ik vind het nog erger voor uw dochter, dat ze 'tijdelijk' zonder moederliefde van haar biologische moeder moet leven.
Ik wil heel voorzichtig aan u kwijt, dat uw emoties inderdaad, zoals u al schrijft, heel erg op de voorgrond treden in uw schrijven. Het lijkt, alsof u het verdriet, dat u heeft, uw dochter verwijt. Is zij de reden? Of is de leegte die de afstand met zich meebracht, hetgeen u verdriet doet?
Uit uw schrijven, en de aanwezigheid van pleegmoeder in jullie leven, maak ik op dat er hoop is, dat dit contact hersteld wordt. Mag ik dan astublieft zo vrij zijn, om u mee te geven, zo snel mogelijk het verdriet te verwerken en een plaatsje te geven? Zolang u vast blijft zitten in dit verdriet, kunt u niet de daadkrachtige rol van moeder uitoefenen op het moment dat uw dochter voor u staat. U ziet uw verdriet op dit moment tussen u en uw dochter instaan, daar moet u aan werken.
Ik vind het heel naar voor u dat u in deze situatie zit, en hoop dat u de kacht hervindt om te beginnen met iets, waar u wel invloed op heeft, en dat is zelf veranderen. Kennelijk is er iets in u, maar ook in uw dochter, wat de breuk veroorzaakt. Neem dit onder de loep, zodat er ruimte komt voor andere gevoelens ten opzichte van uw dochter.
U bent de moeder, u bent degene van wie verwacht wordt, dat u er bent voor uw dochter, en dat u uw emoties bedwingt, tot op zekere hoogte, want dat u emoties toont, maakt u tot een gevoelig mens, en dit zijn vaak de waardevolste mensen in deze verharde maatschappij.
Mevrouw, sterkte!
het is voor beiden moeilijk!