Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Vliegen

Zomertijd. Midi.
Ik ben weer terug van de bakker. Een doos met twee chocoladegebakjes ligt op de zondagseditie van de Sud Ouest, Agenais/Villeneuvois. Ernaast een pakje Drum mentholshag met blauwe Rizla.
Op de vloermat van de duoplaats ligt een groene plastic zak met een dozijn oesters uit het bassin van Arcachon, nr. 2, € 4.20. De dertiende oester er zoals gebruikelijk bij, een toegift.
'Bonne journée', wens ik de visser die zometeen naar huis gaat om te eten en te slapen. De zoute sporen van het oesterrapen wegwassen.

Het is een stuk frisser dan gisteren. Toen werkten we in de tuin. De thuja's zijn voor een deel flink gesnoeid. De stammen liggen klaar om ze in stukken te zagen.
De omgevallen azijnboom die in de takken van de thuja's rustte is al in brokken gezaagd en bij de houtvoorraad voor komende winter gestapeld.
De buurman die naast on zijn gazon had gemaaid vraagt of hij het onze ook zal maaien. Graag, zeg ik.
Hij vult zijn benzinetankje bij en rijdt onze tuin binnen. Het gras is kniehoog maar daar laat buurman zich niet door weerhouden.
Op zijn rode tractor rijdt hij van de buitenranden naar het midden van het grasveld.
Ronalde, zijn vrouw komt kijken waar haar man is. Je bent iets vergeten in onze tuin, zegt ze. Dat komt straks wel, 'petit-à-petit'.
Ronalde en ik halen hier en daar een steen of een te grote stok uit het maaiveld zodat de messen van de machine gespaard blijven.

'Iets drinken?' vragen we. Ach ja, waarom niet. Een pastis met veel water dan.
In de namiddagzon zitten we aan de tuintafel. Het gele tafelkleed met de rand van olijfbomen en lavendel als ondergrond voor de drankjes en de quiche van eigen hand.
Begin negentiger-jaren van de vorige eeuw hadden Rolande en Robert in dit huis een épicerie, een kruidenierswinkel. Met hun vier zonen en drie dochters was er altijd genoeg werk te doen. Ook op zondag als het huishouden werd gedaan. Naast de winkel, die immers altijd open was.
Wat dat betreft is het nu een stuk rustiger, alle kinderen zijn uitgevlogen, hebben hun eigen levens.

In het blauw van de hemel klinkt het geroep van buizerds. Ik zie ze niet maar ik weet dat ze ergens zijn.
Laat ze maar vliegen.

Schrijver: annemieke wetting, 31 maart 2008


Geplaatst in de categorie: woonoord

3.3 met 7 stemmen 447



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)