Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De jaren van verslaving deel 2

Het verkopen van speed, wat erg in trek is in Antwerpen. Er kwamen zo natuurlijk nog meer gebruikers in mijn kot (huis). Op een gegeven moment komt er iemand langs die ik niet kende. Hij kwam binnen samen met een vrij grote vent.
En maar praten en praten, maar weg gaan,ho maar! Ondertussen was er al wel in mijn oor gefluisterd, dat de hele scene bang voor deze vent was.
Hij sloeg mensen zomaar met een hamer als hij ze niet mocht en hij was niet meer van plan om te vertrekken.

Mijn 'appartement': in hoe verre je het zo nog kon noemen. Stond helemaal vol met spullen die ik meesleepte van mijn nachtelijke zoektochten langs de vuilnisbak. Ik had er een werkweek van gemaakt.
Dikke Sjors, zoals die man genoemd werd, bleef gewoon zitten als ik weg ging. Wat ik ook probeerde, ik kreeg hem mijn kot niet meer uit.
Als ik weg ging gaf ik hem maar genoeg speed om geen last van hem te hebben. Ik zat nu niet echt in een positie om te vragen of de politie hem wou buiten zetten.

En ja hoor, hij begon steeds meer beslag op mij te leggen. Ondertussen was mij ook al verteld, dat hij zulke dingen altijd deed.
En wat je ook doet, je komt niet meer van hem af.
Mijn bovenbuurman, die mij in huis had gehaald, kwam niet meer naar buiten, zo bang was hij voordie Sjors en ik begon hem ook al behoorlijk te knijpen.
Ik mocht niet meer alleen naar buiten, alleen nog samen met hem.
Ik was gevangen in mijn eigen huis.

Er werd een keer gebeld en ik wilde open doen en hij wordt kwaad, zomaar voor niks. En begint mij af te tuigen, nu ik dit schrijf lopen de rillingen weer over mijn lijf. Hij slaat niet met zijn vuisten. Nee hij had de grootste bacosleutel die ik had in zijn hand en sloeg daarmee vol op mijn gezicht. Het bloed spatte tot aan het plafond.
Ik geloof dat ik nog nooit zo bang in mijn leven ben geweest. Ik gilde het uit en hij bleef mij maar slaan; alles zat onder het bloed en de pijn was niet meer te harden.
Op een gegeven moment stopte hij en liep rustig naar de badkamer.
Pakte daar een handdoek en een natte washand en zei: “was dat bloed van je af, je ziet er niet uit”.

Ik bibberde over mijn hele lijf (nu ook weer trouwens). Dit is al de derde keer dat ik dit probeer op te schrijven, maar elke keer komen die verschrikkingen weer op mij af.
Ik besef nu pas, dat ik daar nooit meer aan heb durven te denken.

Mijn hart klopte in mijn keel en voorzichtig keek ik in een spiegel.
Bonk, weer een klap boven op mijn neus.
Waar ik het lef vandaan haalde om naar mijn eigen ellende te kijken.
Ten slotte had ik die zelf uitgelokt.
En geloof mij, dat ik niet meer wist hoe ik het had. Ik moest in de kamer gaan zitten en normaal doen.
Ik wist dat er mensen of te wel gebruikers onder mijn en boven mijn appartement aanwezig waren.
Maar niemand die zich durfde te laten zien.
Mijn gezicht begon steeds dikker en blauwer te worden en Sjors maar heen en weer lopen, ondertussen scheldend en prekend over mijn zogenaamde slechte gedrag naar hem toe. Het was allemaal mijn schuld en zie nu eens wat ik voor elkaar gekregen had.
Nu moest hij mij slaan en dat terwijl hij dat niet wou doen, al die kutwijven waren hetzelfde. Liegen en bedriegen dat was het enige wat zij konden en dan er stiekem vandoor gaan.
Leugenaars waren wij allemaal en ik moest echt uitkijken of hij zou weer op mij beginnen te slaan.

De dag erna zag ik er niet uit: mijn ogen waren zo blauw en net zo dik als mijn neus.
Ik kon ze niet eens meer opendoen, door die spleetjes waar mijn ogen hoorde te zitten was alles bloedrood doorlopen.
Wat was ik bang en ik kon met geen mogelijkheid weg komen.
De bel!
Ik begon gelijk weer te beven, hij ging open doen. Kwam even later terug met een vrouw die speed wou kopen. Ze schrok zich rot toen ze mij zag. Maar ze kende Sjors en zei daarom niets. Ik begon een verhaal dat ik mijn Vader moest bellen.
Aan Marga vroeg ik of zij even wilde wachten dan kon ik met haar mee fietsen naar een telefooncel, wetend dat Sjors nooit ging fietsen: hij ging altijd lopend en ik moest dan mee.
Hij begon tegen te sputteren van: "dat kan zo ook wel,en dan loop ik even mee".

Maar Marga begreep mijn bedoeling gelukkig en zei: “Ja dat is goed, ik wacht wel even”.
Gelukkig wist hij hier niet zo gouw op te antwoorden. Ik pakte mijn jas en mijn tas en glipte de deur uit.
Achter mij aanroepend: tot straks Sjors, ik ben met een kwartier weer terug.
Eenmaal buiten sprong ik als een gek op de fiets en fietste zo hard als ik maar kon.
Wat was ik bang! En zo vluchtte ik zo snel als maar mogelijk was weg van mijn eigen appartement.
Marga zei: kom maar even mee naar mijn huis en dan gaan we daarna eerst naar het ziekenhuis.

Mocht ik gedacht hebben dat dit het laatste was, wat mij zou gebeuren, dan zat ik er helemaal naast.

Einde deel 2

Schrijver: E van Dam, 31 maart 2008


Geplaatst in de categorie: geweld

4.0 met 5 stemmen 369



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
natasja
Datum:
1 april 2008
Email:
ratelaartjehotmail.com
Ik vind het heel knap dat je dit met ons wilt delen, je hebt een hoop meegemaakt.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)